Op het wachtbankje…

Daar zitten we dan…nog steeds op het wachtbankje. Een week geleden kregen we onze terugplaatsing. Door de verhoogde kans op zwangerschap door de morula beseften Koen en ik dat we misschien nooit meer zo’n hoge kans op zwangerschap zouden krijgen. Het gaf ons moed en hoop om de wachtweken in te gaan. We waren heel positief ingesteld, dit gaf ons even die boost die we nodig hadden.

Ik heb de afgelopen week veel klachten gehad, van misselijkheid tot een trekkerig gevoel in m’n liezen. Maar ook hoofdpijn, krampen, steken in je eierstokken, pijnlijke borsten, vermoeidheid, slapeloosheid, hartkloppingen, etc. Het hele partypakket dus! Daarnaast heb ik er ook nog een keelontsteking bij gehad, dus ik hoest m’n longen er zowat uit. Moeilijk dus om te zeggen waar nu welke klachten van komen. Wat komt van de Utrogestan bolletjes? Wat door die keelonsteking? Wat van een menstruatie die in aantocht is? Wat door een evt. zwangerschap? En wat ontstaat er natuurlijk wel niet door (onbewuste) spanning allemaal?

Nu zijn we een week verder en het wordt met de dag moeilijker en spannender. Die wachtweken zijn echt killing, niet normaal wat dat met je doet. Elke keer als ik naar de toilet moet, klopt m’n hart in m’n keel en ben ik bang voor wat ik aantref. Bang voor bloed. Een heel klein beetje kan blijkbaar nog niet veel kwaad, want dat kan evt. een innestelingsbloeding zijn. Maar zodra het meer wordt, is het vaak niet goed. Dan is je menstruatie doorgebroken en dan is de kans natuurlijk heel klein dat je nog zwanger bent. Al zegt het zkh dat je het met de test pas zeker weet, omdat er uitzonderingen zijn bij vrouwen die bloed verliezen en toch zwanger blijken.

Bij onze 1e poging bleek ik ook ongeveer acht dagen na de terugplaatsing al een bloeding te krijgen en ik bleek dus ook niet zwanger. Nu zitten we morgen ook op de 8e dag na de terugplaatsing en ik merk dat dit (onbewust) toch voor nog meer spanning zorgt. Brrrrrrr wil er niet teveel bij nadenken, maar dat gebeurt echt onbewust.

Het liefst zou ik in m’n vingers willen knippen en dat de tijd dan vooruit zou gaan. Wij vinden zelf deze weken het zwaarst van het hele traject. Je kunt er niks meer aan doen, je moet gewoon afwachten. En dat gaat je het ene moment gewoon beter af dan het andere moment.

Vanmorgen zei ik nog tegen Koen dat het bijna twee maanden geleden is dat ik me goed voelde. De tijd vóór we aan deze poging begonnen. Dat is echt niet erg, want ik heb het er allemaal elke keer voor over…al die klachten…al die spanning…al die onzekerheid. Maar we zouden zo graag eens vooruit willen kijken. Kijken of we ook wel echt beloond gaan worden voor al onze “offers”. Gaat dit ons ooit een kindje opleveren? Gaat onze wens ooit vervuld worden? Al moest ik m’n hele leven lang hormonen spuiten of puncties ondergaan, als dat ons een kindje zou brengen, zou ik er dat allemaal voor over hebben.

Toch ben ik bij deze poging véél rustiger en meer ontspannen dan vorige keren. Sommige mensen zeggen dat we dus nog steeds een hoge kans hebben (60%) om niet zwanger te worden. Nou, zo denk ik dus juist niet. Ik probeer te denken aan die 40% kans die we wel hebben. Je moet het glas toch altijd half vol zien. En zo zijn wij allebei wel, positiviteit, alleen zijn er soms momenten dat het even wat moeilijker gaat. Het ziekenhuis zegt ook: je bent nu zwanger, tot het tegendeel bewezen is. En zo voel ik dat ook. Ik ben nu zwanger en ik probeer er van te genieten, want misschien is dit het enige dat ik er ooit van ga meemaken.

Liefs xx Sanne