Dinsdag 26 mei ‘15
Afgelopen zondag helaas wéér een negatieve zwangerschapstest, grrrrr!! Maar ik ben zondag dus gezellig met mijn vriendinnetje bij de Toppers geweest. Daar voelde ik me al raar, anders, ik weet niet. Ik was misselijk, duizelig en de chips smaakte echt niet. Dinsdag na een hele studiedag op het werk thuisgekomen en toch nog een keer een zwangerschapstest gedaan. Alleen deze keer, zonder Koen. Waarom weet ik niet, want ik wil zoiets normaal echt samen doen. Tijdens het wachten even de was opgehangen en toen keek ik vluchtig even naar de test. Ik kreeg echt de schrik van m’n leven, want er verscheen een 2e roze streepje. Huhhhh, dat kan niet. Zondag was ie nog negatief. Ik begon te trillen over m’n hele lijf en ben als een stomme idioot de beschrijving nog eens gaan lezen. Het was nog geen hele donkere streep, maar in de bijsluiter staat: een streep is een streep!! Huhhhh, dat kan niet??? Ben ik zwanger?? Huhhh dat kan niet, dat moet een fout zijn? Vlug nog een test gepakt en nog eens getest….wéér een streepje….hmmmm zou het dan echt??? Dit kan niet!! Whaaaa! Hmmm, rustig blijven, want misschien is die test wel kapot. Een uurtje later kwam Koen thuis en die vroeg meteen bij binnenkomst hoe het met me ging. Ik had nl. tot op dat moment nog geen bloed verloren….en je weet…geen bloed geeft moed. Koen had nog niks door. Toen hij het eenmaal hoorde, keek hij me aan of ik het wel meende en hij was ook héééél blij….jaaaaa we zijn zwanger…we dansten door de kamer.
Hmmmm, maar wel met een dubbel gevoel. We zijn nl. sinds een tijdje gestopt met IVF-PGD….of ja gepauzeerd eigenlijk, omdat we er even helemaal klaar mee waren. Al die hormonen en die stress. We hebben toen ook alle andere mogelijkheden uitgebreid besproken en we kwamen toch snel tot de conclusie dat we ook natuurlijk zwanger konden proberen te worden. Maar dan hebben we de kans dat ons kindje 50% kans heeft op Huntington. Het blijft kiezen uit allemaal kwade en zware wegen. We besloten er een half jaar geleden toch voor te gaan en het te proberen. Misschien konden we helemaal niet zwanger worden, dat hadden we nog nooit bewezen. Met PGD was het bevruchten prima gelukt, maar het innestelen tot op heden nog niet. We zijn nu zooo blij dat we in ieder geval zwanger zijn, zover zijn we nog niet gekomen.
Zaterdag 30 mei ’15
Oeeeee we kunnen het nog steeds niet geloven, zooo onwerkelijk en raar ineens. Je bent bijna 4 jaar bezig geweest om die wens te vervullen en ineens heb je 50% kans dat het goed komt. Natuurlijk zijn we realistisch, want je hebt tot 12 weken altijd een risico op een miskraam en dat kan ook zo nog gebeuren. Ik heb al meerdere testen gedaan, omdat ik even zeker wilde weten dat ik nog een streepje had. Maar dat is onzin, want je maakt toch HCG aan, ook al ben je niet meer zwanger of krijg je een miskraam. Ik ben nu elke keer bang om naar de wc te gaan, omdat je nu weer kans hebt op een miskraam. Door alle negatieve dingen die wij meegemaakt hebben, ga ik er soms te snel vanuit dat het toch wel weer mis zal gaan.
Woensdag 3 juni ‘15
We hebben het nu al aan best wat mensen verteld. Mensen die dichtbij staan, zoals onze gezinnen, vrienden en een paar collega’s. Wel fijn om eindelijk ook eens “goed” nieuws te delen. Lief om te zien hoe blij en lief iedereen is, ondanks dat ze weten dat het ook nog slecht kan aflopen. De meeste tegen wie ik het vertel moeten zelf huilen..hihi. Terwijl ik zelf nog geen traan heb gelaten. Ik dacht altijd dat ik zou janken als ik een positieve test in m’n handen zou hebben, maar dit bleek toch niet zo te zijn. Ik denk dat het ook onbewust is, omdat je ook meteen weet dat het ook kan zijn dat je het moet laten weghalen.
Vanmiddag al even bij de verloskundige geweest. Daar hebben we een intake gehad en konden we terecht met allerlei vragen. Ze waren erg lief en begripvol daar.
Vrijdag 5 juni ‘15
We hebben meteen contact gelegd met het ziekenhuis in Maastricht. Deze keer hoeven we niet naar de IVF-afdeling, maar naar de klinische genetica. Gelukkig kennen wij daar al een dokter van toen we getest werden op Huntington en SMA. Ze is blij voor ons dat we zwanger zijn. Ze geeft aan wat de procedure nu verder zal zijn. We moeten met 8-9 weken zwangerschap bij haar komen voor een termijnecho en een informatiegesprek. Dan wordt gekeken hoever ik precies ben en dan wordt er meteen een afspraak gemaakt voor een vlokkentest. Dit zal ongeveer met 10-11 weken zijn. Daarna moeten we max. 2 weken wachten op de uitslag. Pffffff spannend en wat zal het spannend zijn straks als ik verder ben!! We moeten maandag 29 juni voor de termijnecho in het AZM zijn en dan weten we meer. Afwachten dus. Wij weten zeker dat we géén kindje op de wereld willen zetten met 50% kans op Huntington. Dus we hopen dat onze baby géén Huntington heeft. Anders laten we het weghalen. Wij zouden er persoonlijk niet mee kunnen leven om je kind dat grote risico mee te geven. Wij zouden ons kind niet aan kunnen kijken op 18-jarige leeftijd en hem moeten vertellen dat hij die genetische test maar moet gaan doen. Waar wij dan te “laf” voor zouden zijn geweest, zou je wel je kind aandoen. Dat is iets waar wij niet meer om zouden kunnen gaan.
Zondag 7 juni ‘15
We hebben ook iedereen gevraagd om geen kaartjes of cadeautjes te doen, omdat we gewoon willen wachten tot we meer weten. Als we weten dat het goed is, is dat een ander verhaal.
Dinsdag 12 juni ‘15
Ik ben nu zo’n 6,5 week (denken we) en ik krijg steeds meer kwaaltjes. Ik ben extreem moe, ik kan serieus de hele dag slapen. Ik lig elke avond rond 21.00 uur in bed en dan slaap ik zodra ik m’n kussen raak. Heerlijk, dat heb ik normaal nooit, hihi. Ik lig dan vaak ik coma en ben nog steeds moe als ik op moet staan. Ook heb ik veel last van (ochtend)misselijkheid. Heb zelfs al een paar keer moeten overgeven. Ik ben er al achter dat ik vaker op een dag kleinere porties moet eten, dan gaat het beter. Ook kan ik heel slecht tegen geuren, alles bezorgd me braakneigingen. Koken, prullenbak, vieze geurtjes…alles. Maar het hoort erbij, je hoort mij niet klagen. Ik heb er alles voor over.
Woensdag 13 juni ’15
Vanmorgen stond Moeders voor Moeders al aan de deur. Die heb ik zelf gebeld zodra ik zwanger was. Voor degene die niet weten wat Moeders voor Moeders (www.moedersvoormoeders.nl )doet even een korte samenvatting: zij verzamelen urine van zwangere vrouwen. Hieruit halen ze het HCG-hormoon en dit wordt dan weer gebruikt om hormoonspuiten van te maken voor vrouwen die moeilijk zwanger kunnen worden of IVF-traject doorlopen. Ik heb ze ook gebruikt en ik heb altijd gezegd dat ik zelf ook altijd mee zou doen aan Moeders voor Moeders, mocht ik ooit zwanger raken. Gelukkig ben ik nu zwanger en ik heb dan ook geen minuut getwijfeld of ik hieraan zou meewerken. Het is zo’n kleine moeite!! Je kunt hieraan deelnemen vanaf dat je een positieve test hebt t/m 16 weken ongeveer. Daarna heb je minder HCG in je urine en heeft het dus niet zoveel zin meer. Je hoeft niets anders te doen dan je urine op te vangen in een speciaal kannetje wat je van hen krijgt. Dan moet je het overschenken naar grote, blauwe plastic flessen die niet doorzichtig zijn. Ze zijn al blij als je alleen je ochtend- en avondurine opvangt. Meer is natuurlijk altijd fijn en goed. Ze komen dan 1x per week alles ophalen. Dit gebeurt in een auto zonder reclametekst o.i.d. dus niemand komt erachter dat je zwanger bent. Ook mag je zelf de ophaalplek bepalen.
Het is echt een fabel dat het stinkt enzo. Het enige wat je ruikt is spul wat ze in elke fles een beetje gegoten hebben, zodat je urine langer en beter intact blijft. Je moet elke dag een nieuwe fles nemen. Of je nu in de wc plast of je vangt het op.
Ik hoop dat ook dat wanneer jij zwanger bent even nadenkt bij hoeveel je zou kunnen betekenen voor andere vrouwen die onvruchtbaar zijn of PGD doen zoals wij. Dan is dat toch iets heel kleins, dan kun je ze toch een beetje helpen. Ik hoop dat ik jullie hiermee inspireer om hetzelfde te doen, mocht je ooit zwanger raken. Er zijn nog steeds veel vrouwen die er niet aan mee willen doen, omdat ze het vinden stinken of veel werk. Nou ik kan uit eigen ervaring zeggen dat dit allemaal 1000% meevalt. Het is net hoe je er zelf in staat. Twijfel je, bedenk dat hoe blij en dankbaar jij bent dat je zwanger bent van een wonder. Dan gun jij andere vrouwen toch ook dat wonder??? :)
Maandag 15 juni ‘15
Moeilijk om je mond te houden, terwijl je het eigenlijk van de daken zou willen schreeuwen. Hopelijk gaat dit zo door en kunnen we over een aantal weken iedereen goed nieuws vertellen. Ohhhh pfff we hopen het zooooo!!! Ik duim, ik hoop, ik bid, ik doe ineens van alles!!!
Woensdag 1 juli ‘15
Het is even geleden, maar het is zooo druk met alles. Ik ben blij als ik zo op de been blijf met werken en alle andere dingen. Ik ben al een tijd superrr moe. En niet moe zoals je normaal moe bent, maar dan 100x zo erg. Ik kan overal slapen, ga elke avond heel vroeg naar bed en ben niet uitgerust als ik wakker wordt. Ook heb ik veel last van (ochtend)misselijkheid. Het is een hele rare, nare misselijkheid. Koen is heel lief en brengt me elke ochtend een cracker op bed, zodat de ergste misselijkheid er van is. Ik kan slecht tegen geuren van alles, pfff bahhhh echt vies! Ook kan ik sommige dingen niet weg krijgen, zoals boterhammen…bahhh die smaken heel raar. Dus dan maar wat vervangers zoeken. Ik heb veel trek in hartige dingen i.p.v. in zoete dingen.
Maandag 13 juli ‘15
Vandaag heb ik de vlokkentest gehad in het ziekenhuis. Ik was heel zenuwachtig. Het was een enorm pijnlijke ingreep vond ik zelf, echt ff afgezien, maar alles voor het goede doel. Een bevalling zal vast nog meer pijn doen! ;P
Tijdens deze vlokkentest worden uit de placenta vlokjes gehaald. Die worden daarna onderzocht op Huntington, er is dus 50% kans dat het embryo Huntington heeft. Ook heb je sowieso de komende 48u een verhoogde kans op een miskraam, dus dat maakt het nog spannender. Nu moeten we 1-3 weken wachten op de uitslag. De arts vertelde ons al dat je de 1e week meestal niets hoort en de 3e week zou lang zijn, maar die tijd staat ervoor. Dus wij verwachten zelf dat we volgende week gebeld worden. Pfffffffffffffff spannend!!!!!!!!!!!!!
Woensdag 15 juli ‘15
Ben vandaag precies 11 weken zwanger. We hebben met alle echo’s die we gehad hebben afgesproken dat wij het hartje niet willen horen en ook het echobeeld niet willen zien. Dat maakt het voor ons te echt en extra confronterend mocht het straks niet goed zijn. De beelden zijn wel allemaal opgeslagen, dus mochten wij bij goed nieuws deze echo’s willen hebben, kan dat alsnog. Dat is wel een fijn idee. Ze hebben natuurlijk wel gekeken of alles goed was met de baby en dit bleek zeker zo te zijn, dus dat is al fijn.
Zaterdag 18 juli ’15
Er is een week voorbij van de wachtweken en die is redelijk snel gegaan. We gingen er ook vanuit dat we deze week geen uitslag zouden krijgen. Vanaf nu lijkt de tijd echt te kruipen, wachten duurt zo lang!! Ik wil een tijdmachine of in een lange slaap belanden en dan wakker worden met goed nieuws!!
Dinsdag 21 juli ‘15
We hebben nog steeds geen nieuws! De uren lijken voorbij te kruipen. Zooo raar dat je niet weet wat je moet verwachten en hoe je je moet voelen. De ene keer ben je positief, omdat je 50% kans hebt dat het goed gaat. Dit slaat dan weer om in negatieve gedachten, omdat we ook 50% kans hebben dat het niet goed is. Het is gewoon kop of munt. Aangezien ik met gokken en spellen nooit geluk heb gehad, ben ik bang dat het niet goed is. Alhoewel ik ook van het begin af aan al het gevoel had dat het goed zat. Ik weet natuurlijk niet of dat zo is en misschien is het wel coping. Misschien bescherm ik mezelf automatisch wel, je weet het niet. Je weet niks!!
Donderdag 23 juli ’15
Nog steeds géén nieuws, dit duurt echt veeeeel te lang. We houden het echt niet meer vol. We weten van gekkigheid niet wat we moeten doen. Koen heeft ook al een week vakantie samen met mij, maar die hadden we beter niet kunnen hebben. We vervelen ons en kunnen niks vinden waar de tijd sneller door gaat. We hebben geen zin om iets actiefs te doen zoals klussen, want dat hebben we al genoeg gedaan en daar hebben we ook geduld voor. We worden echt gek van dat wachten, waarom duurt dit toch zoooo lang!!!!! Aan het einde van de dag belt Koen het ziekenhuis en ze vertellen dat ze zelf ook vonden dat het lang duurde. Dus zij hebben contact gehad met Leiden (waar het onderzoek plaatsvindt). Leiden gaf aan dat er helaas technische storingen zijn geweest en dat ze inderdaad wat vertraging hebben. Dat meeeeeeen je toch niet?!?! Dat hebben wij weer!! Leiden probeert de uitslag zsm door te geven, kan morgen zijn, maar ook nog begin volgende week. GRRRRR!
Vrijdag 24 juli ‘15
Wéér de hele dag in spanning gezeten zonder resultaat. We hebben ’s ochtends al een afspraak gemaakt bij de abortuskliniek. A.s. dinsdag om 12.30 uur. Gatsie, bah daar wil je nog niet over nadenken!!! Dat willen we toch helemaal niet!! Maar helaas is het de harde werkelijkheid. Maar we moeten iets. Als we een slechte uitslag hebben, moeten we iets gepland hebben. We hebben nl. ook een vakantie gepland meteen naderhand en we hopen wel dat dat door kan gaan.
Om 16.15 uur besluit Koen toch nog even een keer te bellen met het ziekenhuis. Gewoon om even te checken. Koen belt boven op zolder, omdat ik er niet bij kan zijn. Ik val volgens mij echt flauw bij de uitslag….goed of slecht!! Mijn hoop was weg, ik had niet het idee dat we vandaag een uitslag zouden krijgen. Even later komt Koen beneden en hij roept dat alles goed is!! Ik kan niet geloven wat hij zegt, ik ben verdoofd…ik vraag of het echt zo is….jaaa zegt hij, ik heb het nog 3x laten checken voor de zekerheid. Whaaaaaaaaaa dit kan niet waar zijn….whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa alles is goed!!! Yessssss, onze diepste wens gaat eindelijk in vervulling….we worden papa en mama van een GEZOND kindje!!! Meer hebben wij niet nodig!! Whaaaaaaaaaaa we zijn zoooooo blij!!! Maar het voelt ook heel onwerkelijk….na 4 jaar wachten is het eindelijk zover!! Na twee weken wachten op de uitslag blijken we gewoon een gezond kindje te krijgen!! We zijn zooo dankbaar en dolblij!!!!!!
Nadat we iedereen hebben ingelicht zijn we nog steeds in een hyperactieve roes. Iedereen is net zo blij en enthousiast als wij. Iedereen reageert superrrr lief, zoooo fijn om te weten en te voelen dat er zoveel lieve mensen om ons heen staan. Bedankt voor jullie liefde en steun!!
We kunnen het niet geloven. Zo zie je maar weer: “NEVER LOSE HOPE….”
Liefs een dolgelukkige Koen & Sanne
Never lose hope... 