A new year…a new start

De afgelopen jaren vond ik oudjaar een hele emotionele dag. Allereerst natuurlijk door Huntington. Ik vond het altijd heel zwaar en confronterend dat er wéér een jaar voorbij was…en was ik wéér dichterbij de aanvang van de ziekte. Elk jaar overdacht ik het afgelopen jaar en vond ik erg moeilijk dat er weer een jaar voorbij was. De onwetendheid dat je niet weet wanneer de ziekte gaat beginnen zorgde voor een soort onrust die altijd diep van binnen aanwezig is. Dat voelt onbeschrijflijk! Natuurlijk is het zo dat je elke dag ouder wordt en ik elke dag dichter bij de start van de ziekte ben, maar toch had die oudjaarsdag voor mij altijd een beladen ondertoon.

De afgelopen jaren werd het ook elk jaar zwaarder, omdat er wéér een jaar voorbij was zonder kindje. Wéér met lege handen, wéér onzekerheid door de vraag of het ouderschap ooit voor ons weggelegd zou zijn. Het is zooo niet te beschrijven wat zoiets met je doet, met ons allebei trouwens. Koen had het ook met het jaar moeilijker. Ik zou alle materialistische dingen zonder na te denken zo afgeven om een kindje te krijgen. Het voelde dan ook altijd erg dubbel wanneer iemand die dichtbij of juist verder af stond (weer) zwanger was. Je twijfelt op een gegeven moment zo aan jezelf. Wat voor anderen “gewoon” is, voelde voor ons als iets wat onbereikbaar leek op die momenten.

Toch voelde het dit jaar heel anders. Na 4 jaar in de medische molen staat er een ander jaar op ons te wachten. Een jaar waarin er eindelijk een wens in vervulling gaat…we verwachten ons eerste wondertje. We beseffen ons maar al te goed dat het echt een wonder is, echt géén vanzelfsprekendheid. We zijn dankbaar! Voor iedereen die nog in de molen zit, houd hoop, houd vol, houd moed…ik duim voor jullie allemaal!!

Voor iedereen een gelukkig nieuwjaar!! Alle goeds voor 2016, dat het een jaar mag worden waarvan je op alle vlakken gelukkig bent! Wanneer je omringd ben met mensen die van je houden ben je rijker dan je denkt. Meer heb je niet nodig. We hebben gisteren genoten van een heerlijk, gezellig avondje met vrienden.

X-mas

Het is weer bijna zover…de feestdagen staan voor de deur. Ik blijf zelf enorme fan van kerstmis en alles wat daarmee te maken heeft. Zodra het december is begint het al te kriebelen en kan ik niet wachten tot ik ons huis kan aankleden met de kerstboom en andere kerstdingetjes. Gelukkig houdt Koen er ook echt van en doen we die dingen vaak ook gezellig samen.

Helaas werden wij een paar weken geleden we weer eens met neus op de feiten gedrukt. Mijn oom overleed plotseling aan een hersenbloeding toen hij van zijn werk naar huis fietste. Hij mocht maar 61 worden helaas. Het was erg emotioneel, want het was niet zomaar een oom die ergens ver weg woonde. Dus we hebben weer heftige weken achter de rug. Helaas heeft ons gezin / familie al héél veel meegemaakt, dus wij staan meestal al wel wat anders in het leven. Toch zorgt zo’n situatie als met met mijn oom er wéér voor dat ik me realiseer dat je echt elke dag moet leven alsof het de laatste is. Door Huntington deden wij dit al vaak, maar dit is weer een extra bevestiging. Morgen is je nooit gegeven. Wacht niet met genieten of stel geen dingen uit tot later, doe het nu! Ga ook nooit weg zonder te groeten of vertrek niet boos als je ruzie hebt. Ben ook niet bang om mensen te zeggen wat je voor ze voelt en waarom ze zo dierbaar voor je zijn. Je weet helaas nooit of het de laatste keer is dat je elkaar ziet. Je weet pas wat je mist, als het er niet (meer) is.

Dit klinkt wat zwaar misschien, maar de feestdagen gaan niet alleen om lekker eten en cadeautjes. Juist het gezellig samenzijn met familie en vrienden moet je waarderen en niet onderschatten. Eigenlijk zou je die “kerstgedachte” die veel mensen hebben gewoon altijd met je mee moeten dragen. Sta soms even stil en geniet van alles en iedereen!!

Voor iedereen hele fijne feestdagen en een dikke knuffel voor mensen die iemand moeten missen. Ik wens jullie veel gelukkig, liefde, vriendschap, gezondheid en vooral veel nieuwe mooie herinneringen.

Liefs Sanne

Update | dagboekje | laatste maanden

Dinsdag 26 mei ‘15
Afgelopen zondag helaas wéér een negatieve zwangerschapstest, grrrrr!! Maar ik ben zondag dus gezellig met mijn vriendinnetje bij de Toppers geweest. Daar voelde ik me al raar, anders, ik weet niet. Ik was misselijk, duizelig en de chips smaakte echt niet. Dinsdag na een hele studiedag op het werk thuisgekomen en toch nog een keer een zwangerschapstest gedaan. Alleen deze keer, zonder Koen. Waarom weet ik niet, want ik wil zoiets normaal echt samen doen. Tijdens het wachten even de was opgehangen en toen keek ik vluchtig even naar de test. Ik kreeg echt de schrik van m’n leven, want er verscheen een 2e roze streepje. Huhhhh, dat kan niet. Zondag was ie nog negatief. Ik begon te trillen over m’n hele lijf en ben als een stomme idioot de beschrijving nog eens gaan lezen. Het was nog geen hele donkere streep, maar in de bijsluiter staat: een streep is een streep!! Huhhhh, dat kan niet??? Ben ik zwanger?? Huhhh dat kan niet, dat moet een fout zijn? Vlug nog een test gepakt en nog eens getest….wéér een streepje….hmmmm zou het dan echt??? Dit kan niet!! Whaaaa! Hmmm, rustig blijven, want misschien is die test wel kapot. Een uurtje later kwam Koen thuis en die vroeg meteen bij binnenkomst hoe het met me ging. Ik had nl. tot op dat moment nog geen bloed verloren….en je weet…geen bloed geeft moed. Koen had nog niks door. Toen hij het eenmaal hoorde, keek hij me aan of ik het wel meende en hij was ook héééél blij….jaaaaa we zijn zwanger…we dansten door de kamer.

Hmmmm, maar wel met een dubbel gevoel. We zijn nl. sinds een tijdje gestopt met IVF-PGD….of ja gepauzeerd eigenlijk, omdat we er even helemaal klaar mee waren. Al die hormonen en die stress. We hebben toen ook alle andere mogelijkheden uitgebreid besproken en we kwamen toch snel tot de conclusie dat we ook natuurlijk zwanger konden proberen te worden. Maar dan hebben we de kans dat ons kindje 50% kans heeft op Huntington. Het blijft kiezen uit allemaal kwade en zware wegen. We besloten er een half jaar geleden toch voor te gaan en het te proberen. Misschien konden we helemaal niet zwanger worden, dat hadden we nog nooit bewezen. Met PGD was het bevruchten prima gelukt, maar het innestelen tot op heden nog niet. We zijn nu zooo blij dat we in ieder geval zwanger zijn, zover zijn we nog niet gekomen.

Zaterdag 30 mei ’15
Oeeeee we kunnen het nog steeds niet geloven, zooo onwerkelijk en raar ineens. Je bent bijna 4 jaar bezig geweest om die wens te vervullen en ineens heb je 50% kans dat het goed komt. Natuurlijk zijn we realistisch, want je hebt tot 12 weken altijd een risico op een miskraam en dat kan ook zo nog gebeuren. Ik heb al meerdere testen gedaan, omdat ik even zeker wilde weten dat ik nog een streepje had. Maar dat is onzin, want je maakt toch HCG aan, ook al ben je niet meer zwanger of krijg je een miskraam. Ik ben nu elke keer bang om naar de wc te gaan, omdat je nu weer kans hebt op een miskraam. Door alle negatieve dingen die wij meegemaakt hebben, ga ik er soms te snel vanuit dat het toch wel weer mis zal gaan.

Woensdag 3 juni ‘15
We hebben het nu al aan best wat mensen verteld. Mensen die dichtbij staan, zoals onze gezinnen, vrienden en een paar collega’s. Wel fijn om eindelijk ook eens “goed” nieuws te delen. Lief om te zien hoe blij en lief iedereen is, ondanks dat ze weten dat het ook nog slecht kan aflopen. De meeste tegen wie ik het vertel moeten zelf huilen..hihi. Terwijl ik zelf nog geen traan heb gelaten. Ik dacht altijd dat ik zou janken als ik een positieve test in m’n handen zou hebben, maar dit bleek toch niet zo te zijn. Ik denk dat het ook onbewust is, omdat je ook meteen weet dat het ook kan zijn dat je het moet laten weghalen.

Vanmiddag al even bij de verloskundige geweest. Daar hebben we een intake gehad en konden we terecht met allerlei vragen. Ze waren erg lief en begripvol daar.

Vrijdag 5 juni ‘15
We hebben meteen contact gelegd met het ziekenhuis in Maastricht. Deze keer hoeven we niet naar de IVF-afdeling, maar naar de klinische genetica. Gelukkig kennen wij daar al een dokter van toen we getest werden op Huntington en SMA. Ze is blij voor ons dat we zwanger zijn. Ze geeft aan wat de procedure nu verder zal zijn. We moeten met 8-9 weken zwangerschap bij haar komen voor een termijnecho en een informatiegesprek. Dan wordt gekeken hoever ik precies ben en dan wordt er meteen een afspraak gemaakt voor een vlokkentest. Dit zal ongeveer met 10-11 weken zijn. Daarna moeten we max. 2 weken wachten op de uitslag. Pffffff spannend en wat zal het spannend zijn straks als ik verder ben!! We moeten maandag 29 juni voor de termijnecho in het AZM zijn en dan weten we meer. Afwachten dus. Wij weten zeker dat we géén kindje op de wereld willen zetten met 50% kans op Huntington. Dus we hopen dat onze baby géén Huntington heeft. Anders laten we het weghalen. Wij zouden er persoonlijk niet mee kunnen leven om je kind dat grote risico mee te geven. Wij zouden ons kind niet aan kunnen kijken op 18-jarige leeftijd en hem moeten vertellen dat hij die genetische test maar moet gaan doen. Waar wij dan te “laf” voor zouden zijn geweest, zou je wel je kind aandoen. Dat is iets waar wij niet meer om zouden kunnen gaan.

Zondag 7 juni ‘15
We hebben ook iedereen gevraagd om geen kaartjes of cadeautjes te doen, omdat we gewoon willen wachten tot we meer weten. Als we weten dat het goed is, is dat een ander verhaal.

Dinsdag 12 juni ‘15
Ik ben nu zo’n 6,5 week (denken we) en ik krijg steeds meer kwaaltjes. Ik ben extreem moe, ik kan serieus de hele dag slapen. Ik lig elke avond rond 21.00 uur in bed en dan slaap ik zodra ik m’n kussen raak. Heerlijk, dat heb ik normaal nooit, hihi. Ik lig dan vaak ik coma en ben nog steeds moe als ik op moet staan. Ook heb ik veel last van (ochtend)misselijkheid. Heb zelfs al een paar keer moeten overgeven. Ik ben er al achter dat ik vaker op een dag kleinere porties moet eten, dan gaat het beter. Ook kan ik heel slecht tegen geuren, alles bezorgd me braakneigingen. Koken, prullenbak, vieze geurtjes…alles. Maar het hoort erbij, je hoort mij niet klagen. Ik heb er alles voor over.

Woensdag 13 juni ’15
Vanmorgen stond Moeders voor Moeders al aan de deur. Die heb ik zelf gebeld zodra ik zwanger was. Voor degene die niet weten wat Moeders voor Moeders (www.moedersvoormoeders.nl )doet even een korte samenvatting: zij verzamelen urine van zwangere vrouwen. Hieruit halen ze het HCG-hormoon en dit wordt dan weer gebruikt om hormoonspuiten van te maken voor vrouwen die moeilijk zwanger kunnen worden of IVF-traject doorlopen. Ik heb ze ook gebruikt en ik heb altijd gezegd dat ik zelf ook altijd mee zou doen aan Moeders voor Moeders, mocht ik ooit zwanger raken. Gelukkig ben ik nu zwanger en ik heb dan ook geen minuut getwijfeld of ik hieraan zou meewerken. Het is zo’n kleine moeite!! Je kunt hieraan deelnemen vanaf dat je een positieve test hebt t/m 16 weken ongeveer. Daarna heb je minder HCG in je urine en heeft het dus niet zoveel zin meer. Je hoeft niets anders te doen dan je urine op te vangen in een speciaal kannetje wat je van hen krijgt. Dan moet je het overschenken naar grote, blauwe plastic flessen die niet doorzichtig zijn. Ze zijn al blij als je alleen je ochtend- en avondurine opvangt. Meer is natuurlijk altijd fijn en goed. Ze komen dan 1x per week alles ophalen. Dit gebeurt in een auto zonder reclametekst o.i.d. dus niemand komt erachter dat je zwanger bent. Ook mag je zelf de ophaalplek bepalen.

Het is echt een fabel dat het stinkt enzo. Het enige wat je ruikt is spul wat ze in elke fles een beetje gegoten hebben, zodat je urine langer en beter intact blijft. Je moet elke dag een nieuwe fles nemen. Of je nu in de wc plast of je vangt het op.

Ik hoop dat ook dat wanneer jij zwanger bent even nadenkt bij hoeveel je zou kunnen betekenen voor andere vrouwen die onvruchtbaar zijn of PGD doen zoals wij. Dan is dat toch iets heel kleins, dan kun je ze toch een beetje helpen. Ik hoop dat ik jullie hiermee inspireer om hetzelfde te doen, mocht je ooit zwanger raken. Er zijn nog steeds veel vrouwen die er niet aan mee willen doen, omdat ze het vinden stinken of veel werk. Nou ik kan uit eigen ervaring zeggen dat dit allemaal 1000% meevalt. Het is net hoe je er zelf in staat. Twijfel je, bedenk dat hoe blij en dankbaar jij bent dat je zwanger bent van een wonder. Dan gun jij andere vrouwen toch ook dat wonder??? :)

Maandag 15 juni ‘15
Moeilijk om je mond te houden, terwijl je het eigenlijk van de daken zou willen schreeuwen. Hopelijk gaat dit zo door en kunnen we over een aantal weken iedereen goed nieuws vertellen. Ohhhh pfff we hopen het zooooo!!! Ik duim, ik hoop, ik bid, ik doe ineens van alles!!!

Woensdag 1 juli ‘15
Het is even geleden, maar het is zooo druk met alles. Ik ben blij als ik zo op de been blijf met werken en alle andere dingen. Ik ben al een tijd superrr moe. En niet moe zoals je normaal moe bent, maar dan 100x zo erg. Ik kan overal slapen, ga elke avond heel vroeg naar bed en ben niet uitgerust als ik wakker wordt. Ook heb ik veel last van (ochtend)misselijkheid. Het is een hele rare, nare misselijkheid. Koen is heel lief en brengt me elke ochtend een cracker op bed, zodat de ergste misselijkheid er van is. Ik kan slecht tegen geuren van alles, pfff bahhhh echt vies! Ook kan ik sommige dingen niet weg krijgen, zoals boterhammen…bahhh die smaken heel raar. Dus dan maar wat vervangers zoeken. Ik heb veel trek in hartige dingen i.p.v. in zoete dingen.

Maandag 13 juli ‘15
Vandaag heb ik de vlokkentest gehad in het ziekenhuis. Ik was heel zenuwachtig. Het was een enorm pijnlijke ingreep vond ik zelf, echt ff afgezien, maar alles voor het goede doel. Een bevalling zal vast nog meer pijn doen! ;P

Tijdens deze vlokkentest worden uit de placenta vlokjes gehaald. Die worden daarna onderzocht op Huntington, er is dus 50% kans dat het embryo Huntington heeft. Ook heb je sowieso de komende 48u een verhoogde kans op een miskraam, dus dat maakt het nog spannender. Nu moeten we 1-3 weken wachten op de uitslag. De arts vertelde ons al dat je de 1e week meestal niets hoort en de 3e week zou lang zijn, maar die tijd staat ervoor. Dus wij verwachten zelf dat we volgende week gebeld worden. Pfffffffffffffff spannend!!!!!!!!!!!!!

Woensdag 15 juli ‘15
Ben vandaag precies 11 weken zwanger. We hebben met alle echo’s die we gehad hebben afgesproken dat wij het hartje niet willen horen en ook het echobeeld niet willen zien. Dat maakt het voor ons te echt en extra confronterend mocht het straks niet goed zijn. De beelden zijn wel allemaal opgeslagen, dus mochten wij bij goed nieuws deze echo’s willen hebben, kan dat alsnog. Dat is wel een fijn idee. Ze hebben natuurlijk wel gekeken of alles goed was met de baby en dit bleek zeker zo te zijn, dus dat is al fijn.

Zaterdag 18 juli ’15
Er is een week voorbij van de wachtweken en die is redelijk snel gegaan. We gingen er ook vanuit dat we deze week geen uitslag zouden krijgen. Vanaf nu lijkt de tijd echt te kruipen, wachten duurt zo lang!! Ik wil een tijdmachine of in een lange slaap belanden en dan wakker worden met goed nieuws!!

Dinsdag 21 juli ‘15
We hebben nog steeds geen nieuws! De uren lijken voorbij te kruipen. Zooo raar dat je niet weet wat je moet verwachten en hoe je je moet voelen. De ene keer ben je positief, omdat je 50% kans hebt dat het goed gaat. Dit slaat dan weer om in negatieve gedachten, omdat we ook 50% kans hebben dat het niet goed is. Het is gewoon kop of munt. Aangezien ik met gokken en spellen nooit geluk heb gehad, ben ik bang dat het niet goed is. Alhoewel ik ook van het begin af aan al het gevoel had dat het goed zat. Ik weet natuurlijk niet of dat zo is en misschien is het wel coping. Misschien bescherm ik mezelf automatisch wel, je weet het niet. Je weet niks!!

Donderdag 23 juli ’15
Nog steeds géén nieuws, dit duurt echt veeeeel te lang. We houden het echt niet meer vol. We weten van gekkigheid niet wat we moeten doen. Koen heeft ook al een week vakantie samen met mij, maar die hadden we beter niet kunnen hebben. We vervelen ons en kunnen niks vinden waar de tijd sneller door gaat. We hebben geen zin om iets actiefs te doen zoals klussen, want dat hebben we al genoeg gedaan en daar hebben we ook geduld voor. We worden echt gek van dat wachten, waarom duurt dit toch zoooo lang!!!!! Aan het einde van de dag belt Koen het ziekenhuis en ze vertellen dat ze zelf ook vonden dat het lang duurde. Dus zij hebben contact gehad met Leiden (waar het onderzoek plaatsvindt). Leiden gaf aan dat er helaas technische storingen zijn geweest en dat ze inderdaad wat vertraging hebben. Dat meeeeeeen je toch niet?!?! Dat hebben wij weer!! Leiden probeert de uitslag zsm door te geven, kan morgen zijn, maar ook nog begin volgende week. GRRRRR!

Vrijdag 24 juli ‘15
Wéér de hele dag in spanning gezeten zonder resultaat. We hebben ’s ochtends al een afspraak gemaakt bij de abortuskliniek. A.s. dinsdag om 12.30 uur. Gatsie, bah daar wil je nog niet over nadenken!!! Dat willen we toch helemaal niet!! Maar helaas is het de harde werkelijkheid. Maar we moeten iets. Als we een slechte uitslag hebben, moeten we iets gepland hebben. We hebben nl. ook een vakantie gepland meteen naderhand en we hopen wel dat dat door kan gaan.

Om 16.15 uur besluit Koen toch nog even een keer te bellen met het ziekenhuis. Gewoon om even te checken. Koen belt boven op zolder, omdat ik er niet bij kan zijn. Ik val volgens mij echt flauw bij de uitslag….goed of slecht!! Mijn hoop was weg, ik had niet het idee dat we vandaag een uitslag zouden krijgen. Even later komt Koen beneden en hij roept dat alles goed is!! Ik kan niet geloven wat hij zegt, ik ben verdoofd…ik vraag of het echt zo is….jaaa zegt hij, ik heb het nog 3x laten checken voor de zekerheid. Whaaaaaaaaaa dit kan niet waar zijn….whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa alles is goed!!! Yessssss, onze diepste wens gaat eindelijk in vervulling….we worden papa en mama van een GEZOND kindje!!! Meer hebben wij niet nodig!! Whaaaaaaaaaaa we zijn zoooooo blij!!! Maar het voelt ook heel onwerkelijk….na 4 jaar wachten is het eindelijk zover!! Na twee weken wachten op de uitslag blijken we gewoon een gezond kindje te krijgen!! We zijn zooo dankbaar en dolblij!!!!!!

Nadat we iedereen hebben ingelicht zijn we nog steeds in een hyperactieve roes. Iedereen is net zo blij en enthousiast als wij. Iedereen reageert superrrr lief, zoooo fijn om te weten en te voelen dat er zoveel lieve mensen om ons heen staan. Bedankt voor jullie liefde en steun!!

We kunnen het niet geloven. Zo zie je maar weer: “NEVER LOSE HOPE….”

Liefs een dolgelukkige Koen & Sanne

Niks rustig weekend

We hadden dit weekend een rustig weekend voor de boeg, ook wel eens lekker even niks moeten of doen. Daar kwam vrijdag al verandering in, want mijn 2 nichtjes (dochters van m’n zus) wilden heel graag bij ons logeren. Dat besloten we vrijdagmiddag pas, dus dat was even schakelen. Het was heeeel gezellig met die meisjes, echt heerlijke meiden. Ze zijn 2,5 en 6 jaar. Die zijn zaterdag ook zowat de hele dag bij ons geweest, dus daar ging onze rustige zaterdag ook ;). Maar enorm gelachen en genoten van die meiden!!

Toevallig belde vrijdagmiddag ineens ook een vriendin op dat ze via het werk van haar man gratis kaarten had voor het concert van Guus Meeuwis voor vandaag 14 juni om 16.00 uur in het Philips Stadion Eindhoven. Zij deden daar niks mee en ze vroeg of ze ons daar misschien blij mee kon maken. Nou blij is zacht uitgedrukt, daar maak je ons superrrr blij mee!! Koen en ik wilden eigenlijk dit jaar ook weer gaan, maar we moesten keuzes maken met het huis enzo, dus hebben we geen kaartjes voor zijn concert besteld. Hoe toevallig dat we daar nu toch naar toe kunnen. Dit is zeker niet de eerste keer dat ik naar het concert van Guus ga, ben al zeker 5x eerder geweest en dat was gewoon geweldig! Zo’n heerlijke sfeer, veel mooie nummers. Ik heb altijd al iets met Guus en zijn muziek gehad, zeker in de tijd na de slechte uitslag van Huntington gaven veel van zijn liedjes mij echt steun. Hij heeft prachtige liedjes met hele pakkende teksten. Jaaa ik ben wel echt fan van hem. En Koen wist ook niet hoe snel hij ja moest zeggen toen ik hem vroeg of hij dat wat vond om mee te gaan. Het is echt een feel good concert waar je met een lekkers zomers vakantiegevoel van terugkomt.

Joepieeeee we gaan naar Guuuuuuuuuuuuuuuuuusssss!!
Nogmaals super bedankt M & D voor de kaartjes!! :)

Spontaan is leuk

Gisteravond spontaan een kastje gekocht die een meisje op FB te koop had staan. Koen was ook meteen enthousiast, dus we zijn vanmorgen ook meteen gaan kijken. Wij waren net op zoek naar zoiets, dus was toevallig. We mochten de kast meteen meenemen. Ik ben dan zo blij als een kind…haha. Eenmaal thuis hebben we ‘m meteen onder ons afdak gezet en heb ik er alvast wat spulletjes ingezet. We zijn er heel blij mee. Dat is het leuke wanneer je de dingen voor je huis niet in 1x koopt. Gewoon kijken waar je tegenaan loopt en ik ben nu volop aan het genieten van dit mooie kastje!! Het kastje is nog niet helemaal klaar, want ik wil nog een mooie hangplant of iets groens op de kast zetten voor de gezelligheid. Laat de zomer maar komen!

Na alle grote klussen is het ook leuk om zulke dingen te zoeken en te kopen. Langzaam aan krijgen ons huis en tuin steeds meer vorm. Jaaaaa isse leuk!! :)

Geniet van jullie zondag! Liefssss Sanne

De Toppers

Gisteren een heerlijk dagje gehad samen met mijn lieve vriendinnetje Ma. Mijn schoonouders hadden via de Postcode Loterij gratis kaartjes gewonnen voor de Toppers in concert. Zij wilden zelf niet gaan, Koen zegt dat hij daar niet van houdt (terwijl hij daar nog nooit eerder is geweest ;P), dus ik mocht ze hebben (waarvoor dank). Ik nam één van m’n vriendinnetjes mee. Wij zijn allebei al eens eerder geweest…jaren terug en dat bleek toen veel leuker van verwacht. Dus wij waren meteen enthousiast om weer te gaan!

We zijn lekker op tijd richting Amsterdam gegaan. Daar hebben we heerlijk op een terrasje in de zon genoten van alles en natuurlijk van een hapje en een drankje. Daarna het concert er achteraan, top!

Veel mensen hebben “vooroordelen” over de Toppers, maar het is echt een héél leuk concert. Ze zingen amper liedjes van zichzelf. Het zijn allerlei liedjes van alle muziekperiodes…echt heel leuk. Een mooie carnavalshit tot het liedje “mag ik dan bij jou…”van Claudia de Brei (zoooo mooi). Er kwamen ook veel artiesten die van zichzelf of nummers van anderen zongen. Deze keer waren er ook gastartiesten zoals Clouseau, Barry Hay van de Golden Earing, Roxanne en Hazes jr., Willeke Alberti, Village People, David Bisbal en nog een paar anderen. Het waren allemaal kleine concertjes, heel grappig.

We hebben dan ook enorm hard en (vals) meegezongen, want alle songteksten staan op groot scherm. Als je nog nooit geweest bent en je komt in de gelegenheid moet je gewoon een keer gaan. Doe eens gek, bezoek de Toppers! Echt een feel-good concert, waardoor je lekker in de zomerstemming komt!

Thanx lieve schattie Ma. voor de heerlijke en gezellige dag!!!

Mooie mix

Zoals ik al verteld had, heb ik twee weken vakantie gehad. Die weken zijn echt voorbij gevlogen. Het leek gister dat mijn vakantie begon en nu is die alweer bijna ten einde. Koen en ik hebben dus heel veel geklust, maar ik heb ook gezellige dingen gedaan. Zo ben ik heerlijk gaan wandelen en lunchen met Li. Ik ben met F. gezellig naar Eindhoven geweest en daar hebben we lekker geluncht en op het terras gezeten. Ik ben een middagje gezellig bij vriendinnetje Le. geweest. Van de week een middag op de koffie geweest bij collegavriendin B. en gistermiddag gezellig naar vriendinnetje S. geweest. Koen en ik hebben Koningsdag overdag gevierd met onze lieve vriendjes B & M met hun mooie prinsesje. ’s Avonds hebben we genoten van een lekkere BBQ met onze carnavalsgroep! Tussendoor lekker lunchen en koffie drinken met m’n moeder, altijd fijn en gezellig. Koen’s ouders zijn ook nog gezellig een avondje komen eten. Koen en ik zijn maandag ook even een dagje samen weggeweest. Toen hebben we samen met ons hondje een dagje getoerd door de Eifel in Duitsland. Het was echt prachtig in die omgeving, heerlijk dagje. Het kan niet op…tussendoor nog wat gerelaxt natuurlijk!

Vanavond vertrekken we voor een weekend weg met onze carnavals-vriendengroep. We weten niet waar we naar toe gaan, maar vermoeiend zal het sowieso zijn…haha. Gaan we nog even een leuk weekendje weg om de vakantie af te sluiten. Gezellig, heb er zin in!

Al met al een hele mooie mix deze vakantie. Het was weer heerlijk met al die lieve mensen om me heen, ik hou daar enorm van, lekker genieten van alles en iedereen.

Klusserdeklus

Momenteel heb ik twee weken vakantie. Ik hou van een vakantie waarin een heerlijke mix zit van alles. Ik ben geen type die dagen stil kan zitten. We zijn nog steeds volop aan het klussen aan ons huis en tuin, gaat toch véél tijd en energie inzitten. Zo hebben we ons afgelopen weken veel bezig gehouden met ons nieuwe tuinhuis….een mooie blokhut. Prachtig, maar veel werk. Koen is heel handig en kan en doet alles, alleen schilderen is echt niet z’n ding. Dus hebben mijn moeder en ik ons bezig gehouden met het schilderen van al die vele planken, kozijnen, ramen en deuren….pffff echt even flink moeten doorbikkelen. Volgens mij als ik alles tel zijn we er zo’n 70 uur mee bezig geweest om het te schilderen (alles 2x). We hebben gekozen voor antraciet met roomwit, vonden we wel mooi passen bij ons huis en het landelijke gevoel wat we uiteindelijk willen gaan uitstralen. Koen heeft samen met zijn vader al het voorwerk gedaan. Daarna hebben Koen en ik de planken van de blokhut in elkaar gezet. Toen kwam zijn vader weer helpen met het dak. Echt fijn dat we zoveel hulp hebben gehad!! Het tuinhuis is nog niet klaar, maar de afwerking zoals de vloer e.d. komt nog wel. We zijn al blij dat dit weer staat. Nu kunnen we het gras gaan leggen en de bestrating af laten maken. Dan zijn de grootste dingen in onze achtertuin klaar. De afwerking, aankleding en onze voortuin komen volgend jaar ofzo wel. We zijn nu al dik 2 jaar bezig met de voorbereidingen van ons huis, de bouw en al het klussen. Daar gaat echt veel meer tijd inzitten dan je van tevoren beseft. Je bent niet klaar wanneer je er in woont, dan begint het pas. Aangezien wij helaas nog steeds geen geldboom in de tuin hebben ;P moeten we ook dingen in fases doen. Weer even sparen en dan kunnen we het volgende aanpakken. En zo gaan we door. Het voordeel ervan is dat je super blij bent met alle (kleine) dingen die klaar zijn. Je geniet dus extra vaak van al die dingen i.p.v. dat je ze in 1x allemaal koopt of klaar hebt. We zijn dus elke keer zo blij als een kind op pakjesavond, haha!

Hieronder ons tuinhuis (nog niet klaar, want de ramen moeten er nog in, het dak is nog niet af)

Ook hebben we een heel mooi landelijk kastje gekocht voor op onze slaapkamer. We waren er allebei meteen fan van. Jaaaa, Koen en ik hebben echt dezelfde smaak als het op inrichten e.d. aankomt. Gelukkig maar, want dat heeft veel meningsverschillen gescheeld. Wij hebben tijdens de bouw e.d. echt zelden een discussie gehad over hoe iets moest worden. Koen vindt dat ook echt leuk om samen te doen en die laat dat gelukkig niet allemaal aan mij over. Zo verwennen we ons zelf dus ook tussendoor met iets moois wat iemand anders gemaakt heeft.

En zo blijven we bezig, fijn dat het steeds verder af komt. Met een eigen huis blijf je natuurlijk altijd bezig, maar sommige grote klussen komen (voorlopig) niet terug.

Antwerpen

Afgelopen weekend ben ik met mijn lieve vriendinnetje M. een weekendje naar Antwerpen geweest. Mijn vriendin was daar al vaker geweest, maar ik heb alleen vroeger als kind een keer een bezoek aan de Zoo gebracht. Kon me daar dus ook niet veel meer van herinneren. Na een langere rit door file kwamen we verhit uit de auto. Gelukkig reed mijn vriendinnetje, want ik ben géén held met rijden als ik naar een stad ga. Ons hotel lag middenin de stad, heel dichtbij het station. Een prima plek dus. We hebben vrijdag eerst lekker genoten van het mooie weer op het terras met een drankje en een hapje. Daarna heerlijk uitgegeten in de buitenlucht. Op de terugweg kwamen we langs een Thaise massagesalon en M. werd helemaal wild en trok mij meer binnen voor een voetmassage. Ik was alles behalve enthousiast, want ik hou er niet van als mensen aan mijn voeten zitten. Maar ik liet me overhalen en M. beloofde dat het helemaal goed zou komen. Zij deed dit vaker en vond dat heerlijk. In het begin een beetje giechelig en onwennig, maar die vrouwen hebben een voetmassage van een uur gegeven. Ik was al snel ontspannen en liet het maar over me heen komen. Het was inderdaad echt heerlijk, zo ontspannend en fijn. De enige keer dat ik ooit een hele korte voetmassage heb gehad was in Cambodja na een zware dag wandelen. Dit is echt een aanrader voor iedereen als je het nog niet eerder gedaan hebt, ik voelde me als herboren, top!

Zaterdag was het helaas wat regenachtig, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben de hele dag geshopt, gewandeld en wat dingen bezichtigd, afgewisseld met een hapje en drankje natuurlijk. En ook kletsen, kletsen, kletsen tussendoor natuurlijk. Na al dat gewinkel en gewandel hebben we super lekkere Spaanse tapas gegeten. We waren wat melig toen we daar naar buiten liepen en de zon begon toen net wat onder te gaan. We waren op een groot plein en waren alleen maar lollig aan het doen. We waren helaas ons fototoestel vergeten, dus dan maar wat selfies maken. Ineens zagen we een grote telelens en we begonnen flink naar te zwaaien. Nog lachend liepen we langs een terras voorbij toen een groep jongens hallo riepen. Wij riepen lachend hoi terug. Een paar meter verder vroeg mijn vriendin zich ineens af of dat geen BN’er was daar op het terras. Ik draaide me terug en net op dat moment ging er een jongen staan en dat bleek inderdaad een BNN’er te zijn. Het was die super knappe kerel van “Spuiten en slikken”….Jan Versteegh. Ik reageerde een beetje raar en grappig, want ik draaide me naar hem om en begon te zwaaien en toen zei Jan: “hoi, jaaa dat ben ik.” Mijn vriendin vroeg nog 3x aan mij of ik geen handtekening of foto wilde. Maar ik was zo eigenwijs en riep heel hard nee joh, want ik ben toch geen verliefde puber. Ik was serieus in shock, zooo leuk vond ik het dat ik even een gezellig “flirt”momentje heb gehad met Jan van BNN….whaha. Mijn vriendin lag helemaal dubbel dat ik zo van slag was. Logisch, want zij woont in Amsterdam en komt vaak genoeg bekende mensen tegen. Ikke niet, ik kom van een dorpje waar ze nog opkijken als er een ambulance voorbij komt, dus ik ben niks gewend. Na 100m had ik wel spijt dat ik niet even terug was gegaan voor een foto met Jan, maar teruglopen durfde ik toch ook weer niet. Dat is toch echt iets voor verliefde pubermeisjes?!? Mijn dag kon in ieder geval niet meer stuk, heerlijk toch soms ff lekker puberaal zijn, ik hou daar wel van op z’n tijd.

Voor degene die hem niet kennen, speciaal een fotootje van Jan Versteegh.
En ook voor mezelf nog even natuurlijk! :P

Conclusie voor iedereen, zie je iets en wil je iets, laat het niet aan je voorbij gaan. Dit is natuurlijk maar iets onbelangrijks, maar het gaat om het idee. Je moet straks geen spijt krijgen van dingen die je niet gedaan hebt.

Het was een heeeeeerlijk en gezellig top weekendje met je lieverd, echt genoten weer!!!!

Liefs xxx Sanne

Alwéér een nieuwe

Helaas hebben we onze Kever niet meer en die missen we echt. Vandaar dat Koen toch weer op zoek is gegaan naar een oldtimer. We hebben sinds gisteren weer een nieuwe, mooie oldtimer. Toch weer een Daf deze keer. Hij is net zo mooi als onze gele van een paar jaar terug, alleen deze keer in mijn favoriete kleur blauw deze keer….joepie!! We hebben net alweer een klein rondje gereden en het was weer als vanouds lekker genieten. Laat het mooie weer maar komen.

Brand

Gistermiddag was ik op cursus toen ik een telefoontje kreeg van Koen. Ik vond het raar dat hij me belde, terwijl ik eigenlijk niet bereikbaar was. De cursus was net ten einde, dus ik nam op. Zo gek, want ik had m’n geluid uitstaan en ik keek heel toevallig op m’n gsm toen hij belde. Telepathie? Hij vertelde dat onze Kever in de brand stond. Zijn verbinding was heel hakkelig en viel vaak weg, waardoor ik de boodschap niet helemaal kon horen. Ik dacht dat hij een grap maakt, omdat ik cursus BHV brandbestrijding had. Ik geloofde het niet meteen, omdat ik dacht dat hij me voor de gek hield. Helaas bleek dit niet zo te zien. Hij moest weer ophangen. Onze Kever staat in de garage, dus ik schrok echt enorm….de Kever in brand in onze garage….als dat maar niet naar ons huis overslaat!! Ik begon in paniek mijn collega te roepen, die meteen zag dat het serieus was en we vertrokken meteen. Gelukkig moest mijn collega rijden, want was niet in staat zelf te rijden. Blinde paniek sloeg toe!! Onderweg kreeg ik Koen eindelijk te pakken en met nog steeds een slechte verbinding vertelde hij dat de kever in het bos stond i.p.v. in onze garage, hij was daar gaan wandelen. “Gelukkig” dat het niet in de garage was. Wij zijn toen als een gek naar de plek gescheurd. Eenmaal aangekomen op de plek des onheil waren de hulpdiensten al ter plaatse. De brandweer was met zeven man aanwezig, de politie was er al en natuurlijk zoals altijd wat ramptoeristen. Ik schrok enorm van de vlammenzee, rook en alles…bahhh…..akelig! Ik was zooo blij en opgelucht dat Koen en ons hondje ongedeerd waren. Koen bleek te zijn gaan wandelen met onze hond in de bossen en had de Kever aan de rand van het bos geparkeerd. Op de terugweg zag hij wel een beetje rook en wat vlammen, hij dacht aan een bosbrandje o.i.d. Helaas bleek het de Kever te zijn. Hij heeft het toen op een rennen gezet en heeft ondertussen 112 gebeld. Omdat hij dicht bij de Belgische grens zat, had hij slecht bereik en heeft hij 6x moeten bellen voor hij ze goed te pakken had. De politie en brandweer waren toen snel ter plaatse. Koen had gelukkig niets, alleen waren zijn haren, wimpers en wenkbrauwen een beetje weggeschroeid. Toch te dichtbij gekomen waarschijnlijk. De hulpdiensten gaven aan dat ze helaas niet meer kunnen achterhalen wat er gebeurd is. Het kan kortsluiting o.i.d. zijn, maar het kan ook aangestoken zijn. Er zijn pyromanen in actie geweest een paar dorpjes verder, dus alles is mogelijk. Het is ook niet meer van belang volgens hen. Het maakt niet uit, want we krijgen ‘m er helaas toch niet meer terug.

We zijn enorm geschrokken, gelukkig is het bij materialistische schade gebleven. Koen heeft veel tijd en energie in de Kever gestopt. Hij wilde ‘m klaar maken om mee te gaan toeren. Lekker samen toeren (waar wij zo van houden) is er voorlopig niet meer bij! Dat is nog het ergste eraan, dat je dat stukje niet meer hebt waar je samen zo van geniet. Als dat het enige was waarmee wij dealen zou ik niet lang klagen, maar het is wéér iets…het is wéér pech….toeval bestaat toch niet? Hoe kan het dan dat sommige mensen nooit iets hebben en wij altijd?? Hier kun je zelf toch niets aan doen? Ik weet dat ik géén waarom-vragen moet stellen, maar ze spoken toch even weer door je hoofd. Je krijgt toch geen antwoord, dus maar weer proberen te accepteren en loslaten….we kunnen er niks meer aan doen.

Maar goed, het had inderdaad veel erger kunnen aflopen. Later besef je pas hoeveel geluk we gehad hebben. Er had iemand in de auto kunnen zitten. De Kever had ook in de garage kunnen staan en wie weet was onze hele huis wel afgebrand. Dat zijn dingen waarover je niet wilt nadenken, maar ze spoken toch de hele tijd door je hoofd.

Zo zie je maar weer…en wij wisten dat natuurlijk al heel lang…geniet geniet geniet, want het kan zo voorbij zijn. Wacht niet tot morgen met genieten van het leven en elkaar, wacht niet met vertellen wat je van iemand vindt of hoeveel je van iemand houdt, het kan altijd het laatste moment zijn.

“You never know how important something or somebody is until you (almost) lost it…”

Langzaamaan

Carnaval is helaas al weer voorbij. Het was echt helemaal geweldig, heb enorm genoten van deze dagen. Heerlijk om je verstand op nul te zetten en je lekker te laten gaan. Het was voorbij voor ik er erg in had en dat is een goed teken. Super leuk en gezellig met de carnavalsgroep geweest. Ik ben dan echt net een klein kind die wacht op de pakjes met sinterklaas. Ik had vooraf kriebels in m’n buik en ik kon niet slapen, zo onrustig als ik dan ben. Niet van de zenuwen, maar van die positieve, hyperactieve kriebels. Het heeft me ook echt goed gedaan, beter dan een weekje op vakantie. Dit was net wat ik nodig had. Je leeft die dagen ook op adrenaline ofzo en dat zorgt ervoor dat je minder moe bent en energie voor 100 hebt. Bij mij gaat het tenminste zo. Het is ook zo fijn om met z’n allen samen te zijn, je bent echt bijna de hele dag bij elkaar, dat zorgt toch wel voor een speciale band. Heel raar, maar waar. Nu het allemaal voorbij is val ik ook even in een gat. Je hebt hier maanden voor gewerkt en naar toe geleefd en dan is het ineens voorbij. Dat is net als je op vakantie gaat, maanden voorpret hebt, je ineens weer thuis bent. Dan voelt dat ook even leeg en raar aan. Niet dat ik het niet druk genoeg heb, maar je mist ook even de gezelligheid en de saamhorigheid die horen bij zo’n carnavalsvereniging. We zien elkaar buiten de carnaval ook vaak genoeg gelukkig, maar toch.

Met ons pap gaat het nog steeds niet top helaas. Wel zijn ze met zijn medicatie aan het uitproberen wat kan werken om hem iets rustiger te krijgen. Zo agressief als laatst is hij niet meer echt geweest, wel blijft hij zo akelig uit z’n ogen kijken. We merken dat hij helaas steeds meer achteruit gaat in heel veel dingen. Hij heeft in een paar maanden tijd veel ingeleverd. Zowel met eten als met aankleden en verzorgen. Hij kan dat steeds minder goed zelf. Ook de dwangneurose als bijvoorbeeld zijn verzameldrang blijven natuurlijk. We wachten even af hoe het nu verder met hem gaat, maar het blijft wel heel spannend. Ik hoop dat hij weer wat rust kan vinden, vooral voor hem zelf.

Ik voel dat m’n batterij weer is opgeladen, vol met positieve energie. Daar kan eigenlijk niets tegenop. Ook op het werk en met het klussen in ons huis is het weer even iets rustiger na die enorme piek in de afgelopen maanden. Dus ik heb weer het gevoel alsof ik de hele wereld aankan. Ik kwam laatst ook weer bij de psychologe en ze vond me wel erg grappig. Ze zei dat ik mezelf altijd zo goed vooruit kan helpen. Ze heeft me nu weer wat kleine opdrachtjes gegeven voor mezelf en ik hoef pas over zes weken weer naar haar te komen. Raar, maar zeker heel fijn dat ik een tijdje terug zo in en dip zat en me nu weer stukken beter voel. Ik ga weer lekker verder genieten, dingen los laten en maar zien wat er op m’n pad komt. We kunnen het toch niet beïnvloeden, we zien wel hoe het loopt. Ik blijf hoop houden, want de kans is er nog steeds. Uitgaan van het positieve en het glas vooral half vol zien. Kijk naar wat je wel hebt en geniet van wat je hebt. Zooo ga ik ervoor!!

Carnavalskriebelssss

Ohhhhh jaaaaa joepie!!!! Nog twee nachtjes slapen en dan is het eindelijk weer zover…..CARNAVAL!!

Na al die stress en spanningen van de laatste maanden is het echt even tijd om m’n verstand op nul te zetten en alleen maar te genieten van dit geweldige feest. Voor mensen niet van hier komen of niet zo van Carnaval houden is het moeilijk voor te stellen wat dit zo speciaal maakt. Het is ook heel moeilijk uit te leggen, het zit in je bloed of niet. Je houdt ervan of niet. Ik weet niet beter dan dat ik Carnaval vier, dagen lang. Het is er bij mij echt met de paplepel ingegoten.

Koen en ik zitten beide al jaren bij carnavalsverenigingen (= CV) maar sinds een jaar of 4 zit ik bij de CV van Koen. Lid zijn van een CV houdt in het kort in dat je al maanden bezig bent met dingen bedenken, bouwen, pakken maken, plakken, schilderen, spel bedenken, muziek uitzoeken, alles regelen, etc. Al met al gaat daar altijd veel tijd en energie inzitten. Zodra we beginnen na de zomer vraag ik me altijd af waarom ik er ook weer bijzit, maar zodra we dan bezig zijn en Carnaval steeds weer dichterbij komt, begint het weer te kriebelen. We zijn met een CV van zo’n 30 personen, vriendengroep van Koen met aanhang enzo. Heel gezellig, maar elk jaar is het toch ook altijd weer spanning en stress (bij de meeste leden dan) om alles af te krijgen.

Het gekke is dat het hier ook echt een populaire bezigheid is in het dorp hier en de dorpen in de omgeving. Er zijn weinig mensen die geen lid zijn van een CV. Ik ben zelf als juf ook echt voorstander van zulke hobby’s. De jeugd is bezig, hebben (samen) een doel, ze zijn van de straat, leren vaardigheden, samenwerken, etc. Dit zorgt er dan ook voor dat er elk jaar ook veel nieuwe (jeugd)groepen bij komen die samen een CV beginnen. Ook subsidieert de gemeente zelfs CV’s met jeugdleden, die krijgen per jong lid dan wat geld. Ik ben jaren juf geweest van groep 8 en heb daarmee best wat kids afgeleverd en enthousiast gemaakt tijdens deze periode met verhalen, filmpjes over een CV. Het leuke is dat veel oud-leerlingen van onze school nu een CV begonnen zijn de laatste jaren. Echt heel grappig om te zien dat we ook een goede invloed kunnen hebben op de kinderen. Hier in het dorp waar we op dinsdag ook meedoen met de optocht, doen er elk jaar maar liefst 70 groepen / wagens mee. Mensen langs de kant staan dan 3 tot 4 uur te kijken, zo lang duurt het vaak. Echt een hele happening dus.

Morgenavond heb ik de laatste oudergesprekken nog. Vrijdagochtend begint het allemaal al, eerst Carnaval met de hele school. Daarna heerlijk lunchen en stappen met ons team. Vanaf dan ook vijf dagen stappen en vier dagen optocht meelopen. Druk, maar oooohhhh zoooo gezellig!

Wat Carnaval zo fantastisch maakt voor mij: zes dagen lang lekker gek doen, dansen, optocht lopen, genieten van alles, hossen, stappen, lachen-gieren-brullen, schminken, eten, wachten en wachten, biertjes drinken, prijsuitreikingen, optocht kijken, samen zijn met elkaar, verkleden, de kou trotseren, eigenlijk niet meer kunnen maar toch doorgaan, kletsen met iedereen, adrenaline voelen stromen, lekker laat je bed in en lekker vroeg je bed uit, weinig rust, de boel de boel laten in je huis, vals meezingen met foute hits, dansen tot je erbij neer valt, gezelligheid ten top!

Het kriebelt al maanden, weken, dagen, maar nu is het echte aftellen begonnen natuurlijk.
Lalalalalalalala we hebben zoveel zin, lalalalalalalala lekker los!! ALAAAAAAAAAAAAAF!!

Liefs een dolle, dwaze, gekke Sanne!! ;P

Lief zijn!

Het is even geleden dat ik geschreven heb. Ik heb me de afgelopen maanden niet top gevoeld en nog steeds gaat het niet helemaal goed, maar het lijkt wel langzaam aan iets beter te gaan. Ik wil niet te vroeg juichen, maar zo voelt het wel. Ik heb afgelopen tijd ook niet stil gezeten, want ik wilde wel dingen proberen die me misschien wat zouden helpen.

Als eerste ben ik twee weken terug dus naar de psychologe geweest. Dit is een speciale medische psychologe in het AZM waar ik na de slechte uitslag jaren terug vaak ben geweest. Nu was het zeker twee jaar geleden dat ik bij haar een consult had. Ze vond het wel leuk om me weer te zien, al was de reden minder natuurlijk. Ik had altijd wel een klik met haar. Ze is altijd heel rustig en toch confronterend en dat heb ik dan ook wel nodig. Ze moet altijd erg met mij lachen, omdat ik eigenlijk een soort psycholoog ben van mezelf. Ze geeft een paar zetjes in een richting en ze vindt dat ik altijd goed weet wat ik wil, hoe het zou moeten, wat m´n doelen zijn, etc. Zij kan dan vooral helpen bij het stukje om alles even op een rijtje te zetten, me te confronteren met sommige dingen en me hier en daar wat ideeën aanreiken die als mogelijke oplossing voor een probleem zouden dienen. Ze vond het heel goed van me en ook echt bij me passen dat ik met dit blog begonnen ben. Ik heb altijd dingen makkelijk van me af kunnen schrijven en het werkt voor mij nog steeds therapeutisch. Ze was het met mij eens dat het PGD-traject waar wij inzitten ontzettend zwaar is en dat wordt er niet beter op. Ze zou willen dat ze daarin iets voor me kan doen, maar dat is helaas niet zo. Zij is gespecialiseerd in mensen met de ziekte van Huntington en ontvangt dus ook vaker stellen die in hetzelfde traject zitten. Ze wil dat ik mijn grootste angst hardop tegen haar zeg…dat ik intens bang ben dat ik nooit moeder ga worden. Dat is wel wat anders dan zoiets op te schrijven hier bijvoorbeeld, dat gaat veel makkelijker. Als ik zoiets hardop zeg, klinkt het nog harder en pijnlijker dan het al is…dan is het echte waarheid, heel raar. Maar ik doe het toch en ik kan m´n tranen ook niet bedwingen. Ze adviseert ook weer om je angst onder ogen te komen, doe het maar. Juist door er doorheen te gaan, voel je je achteraf beter. Dat klopt ook echt, dat heb ik héél vaak ondervonden. Ook hebben we het lange tijd over het feit dat ik vaak eerder aan mezelf moet denken en liever voor mezelf moet zijn. Dat weet ik ook heel goed en toch trap ik er elke keer weer in, het is echt een patroon wat doorbroken moet worden en dat valt niet mee. Na een uur praten maakt ze een nieuwe afspraak voor over een maandje. Ook geeft ze me een huiswerkopdracht mee. Verrassend, die krijg ik altijd van haar…hihi. Ik had er al rekening mee gehouden. Ze wil dat ik goed ga nadenken en op ga schrijven hoe ik ervoor ga zorgen dat ik liever voor mezelf ga zijn. Hmmm zoiets dacht ik al…lastig….héél lastig. Maar ik ga de uitdaging aan, ik wil hieruit komen en daar ga ik voor.

Ten tweede ben ik weer naar die (paranormale) masseuse geweest. Ik ga daar nu veel vaker heen en dat bevalt super goed. Even tijd voor mezelf en lekker ontspannen. Maar deze keer heeft die mevrouw andere plannen met me. Zodra ik binnenkom, moet ik gaan zitten op een stoel, zij pakt er een kruk bij en komt tegenover me zitten met een ernstig gezicht. Oh, we gaan dus nog niet ontspannen. Ik moet ook even lachen, giebelen, dat doe ik wel eens vaker als ik eigenlijk zenuwachtig ben. Ze laat mij kort vertellen hoe het met me gaat en zij had al een sterk voorgevoel dat het slecht met me ging. Ze vindt dat ik slecht voor mezelf zorg en ik krijg van haar zowat dezelfde les als die de psychologe me al gaf. Ik moet tussendoor weer even lachen en vraag haar of ze misschien met mijn psychologe heeft gesproken, zoveel lijkt het op elkaar wat ze vertellen. Dus ik vertel haar kort wat die psychologe dat vertelde en zij moet ook lachen. Ze waarschuwt mij echt dat ik zo niet verder kan, er moeten dingen gebeuren. Ze is bang dat het anders een keer echt mis met me gaat. Dat gevoel heb ik zelf ook al langer, dus ik ben blij dat we die last even samen kunnen dragen. Ook met oog op onze wens, ze waarschuwt mij en zegt iets wat ik zelf ook al eens bedacht heb. Ze zegt dat als ik niet goed voor mezelf kan zorgen, energieloos ben, hoe kan dat een evt. embryo nestelen in jouw baarmoeder. Ja, dat klopt. Ik weet dat dat niet altijd van invloed is, maar het kan wel. Ze gaat me extra aanpakken tijdens de behandeling en dat heb ik geweten. Ik kwam binnen als een uitgebluste, energieloze, negatieve meid met overal pijntjes in hoofd, nek en buik. Toen ik klaar was, voelde ik me juist energiek, positief, m’n kwaaltjes waren weg en ik had het gevoel alsof ik de hele wereld weer aankon. Aan het einde van de sessie drinken we altijd nog wat water samen, dat is goed voor de afvalstoffen. Toen zei ze dat ze iets voor me had, ze moest me iets geven van iemand. Ze stond op en kwam terug met een heel klein beertje. Ze keek me aan en zei dat dit beertje twee dingen symboliseerde. Ten eerste moest ik dit beertje vanaf nu overal mee naar toe nemen en neerzetten, zodat ik het kon zien. Het zou een soort totem voor mij zijn, elke keer als ik dat beertje zag wist ik dat ik rustiger aan moest doen en aan mezelf moest denken. Ten tweede zou het mij herinneren aan de grootste wens die ik heb…een baby…en dat beertje zou het doel zichtbaar maken. Ik vond dat een heel mooi gebaar en samen moesten we even wat traantjes wegpinken. Vol vertrouwen ging ik weg.

Ik ben vorige week dus bij haar geweest en deze week ben ik ziek geworden. Flinke griep met koorts en alles. Ik heb heeeel veel geslapen en gerust, ik bleef maar moe. Ik heb het idee dat dit een soort zuivering was van het lichaam (en geest), dit was even nodig. Nu gaat het weer wat beter gelukkig. Ik wil nu weer met een nieuwe, frisse start beginnen. Niet alles is nu ineens weg, maar ik zie dit wel als een mooie stap in de goede richting.

Ik heb voor mezelf ook wat dingen bedacht die ik wil gaan uitproberen om ervoor te zorgen dat ik liever voor mezelf ga zijn. Het moet gewoon, want anders ga ik er onderdoor en dat wil ik niet:

– Naar de psychologe (blijven) gaan.
– Vaker NEE zeggen en het liefst zonder schuldgevoel. Het is niet egoïstisch om voor jezelf te kiezen.
– Naar de (paranormale) masseuse blijven gaan.
– Wandelen (lekker in de buitenlucht).
– Accepteren & loslaten dat in huis of op school (werk) niet alles netjes / perfect is.
– Vaker in bad ontspannen met muziekje, kaarsjes, etc.
– Soms eens even helemaal niks doen of plannen, niks doen is ook iets.
– Dingen waar ik geen zin in heb en die niet nodig zijn op dat moment, niet doen. Laten liggen. Niks moet, alles mag.
– Vaker ME-time plannen met een boekje, filmpje, etc.
– Vaker ontspannende dingen inplannen als dagje sauna e.d.
– Spontane dingen doen.
– Vaker taken delegeren dan ze zelf allemaal te doen, laat het ook maar eens aan een ander over.
– Tegen alle lieve mensen om me heen eerlijk zijn als het niet (goed) gaat.
– Hulp vragen en accepteren waar nodig.
– Minder haasten, vaker stilstaan en genieten.

Er zal nog wel wat bij komen, maar dit vond ik een mooi begin. Dus lieve schatjes, als jullie wat verandering bij me gaan zien, weten jullie waar dit vandaan komt. Het heeft niks met jullie of mijn liefde voor jullie te maken. Ik zeg dit ook niet uit schuldgevoel, maar gewoon omdat ik het even uit gelegd wil hebben.

Liefs en dikke knuf van Sanne

Voor altijd in ons hart

Wat vliegt de tijd toch, vandaag is het alweer 3 jaar geleden dat wij afscheid moesten nemen van het het dochtertje van mijn zus en haar man. Elke dag is het pijnlijk en verdrietig, maar vandaag moet ik toch weer extra aan haar en hun denken. Wat was dat vreselijk heftig om te weten dat ze draagster was van het SMA-gen type 1. Wat was het vreselijk heftig om met z’n allen bij haar te zijn toen ze haar laatste adem uitblies. Pffffff zoiets hoort niet en kan niet. Dat zijn dingen die je liever niet wilt meemaken. Dat zijn dingen die niet te begrijpen zijn. Zooo klein, zielig en hulpeloos. Ga zoiets maar eens een plaats geven, accepteren. Dat zijn dingen die de meeste mensen hopelijk nooit hoeven mee te maken. Bah!! Deze dag zal nooit meer hetzelfde zijn.

Afscheid nemen is altijd super zwaar, maar als het gaat om iemand die pas vier maanden op de wereld was is dat iets wat niet te bevatten is. Waarom moet iemand zo jong sterven? Het is zo oneerlijk! Waarom iemand geboren laten worden om haar vier maanden later weer af te nemen? Wie bepaalt dat? Waarom gebeurt dat? Zulke vragen stel je, maar hebben helaas geen zin. Niemand weet het antwoord, nooit niet. Je moet het gewoon (zoals alles wat wij hebben) een plaats proberen te geven. Dat valt niet mee, voor ons al niet. Laat staan hoe het voor mijn zus en haar gezin is.

Ik heb er vorig jaar ook iets moois over geschreven, kijk maar bij https://pichanki.wordpress.com/2014/01/12/dag-lief-klein-sterretje/

Als “buitenstaander” kun je hun pijn of verdriet niet wegnemen of ze helpen. Je kunt niets anders doen, dan er voor ze zijn en ze steunen waar nodig.

Voor altijd in ons hart lief klein prinsesje!! We missen jou zo :(

Liefs ome Koen & tante Sanne

Happy New Year

Ik wil al mijn lieve lezers en volgers via deze weg nog een gelukkig nieuwjaar wensen. Ik wens jullie een goed, gelukkig, gezond en vooral gezellig 2015. Dat al jullie dromen uit mogen komen. Geniet van alle kleine dingen, want die kunnen juist zo waardevol zijn. Maak nieuwe herinneringen door lekker te doen waar je je goed bij voelt. Heerlijk genieten is zo belangrijk, leef elke dag alsof het de laatste kan zijn.

Enorm bedankt dat jullie me zo gesteund hebben en lief voor me zijn geweest afgelopen jaar, jullie zijn mijn lieverds en ik hou super veel van jullie. Zonder jullie ben ik nergens. Op naar een nieuw jaar vol nieuwe kansen!

Liefs Sanne

Meubels maken

Ons huisje begint steeds meer vorm te krijgen en mooier te worden. Omdat we het nog niet druk genoeg hebben ;p en ook niet genoeg kunnen krijgen van het klussen hebben Koen en ik een nieuwe hobby. We hebben in ons huis gekozen voor een landelijke stijl, dat vinden we beiden erg mooi. Een combinatie van grijs, gebroken wit en zand is wat we heel mooi vinden. We zijn natuurlijk al heel lang bezig met klussen in en om het huis en voorlopig komt daar ook nog geen einde aan. We hadden best veel ideeën voor meubels e.d. maar we kwamen er al snel achter dat dit enorm duur is als je dat kant en klaar moet kopen of iemand dat voor je moet maken. Dus besloten we het zelf eens gaan te proberen. We hebben de afgelopen maanden aan verschillende “projecten” gewerkt en we werden steeds enthousiaster. We ontwierpen samen wat we wilden, dan ging Koen aan de slag met het blanke steigerhout. Ik mocht daarna aan de slag met schuren en schilderen / sponzen. Omdat alle houten delen die we gebruikt hebben blank van kleur waren en wij dat zelf niet zo mooi vinden, heb ik elke plank zelf gesponsd met een speciale techniek. Ik gebruikte hierbij grijze en bruine tinten, waardoor het steigerhout er nu heel anders uitziet. Omdat we zelf helemaal enthousiast zijn, willen we een paar projecten laten zien. Smaken verschillen natuurlijk, maar wij zijn er helemaal blij mee.

1. Ons eerste project was een kapstok met klepkast. We hadden een loze ruimte in onze hal en wilden die ruimte zo optimaal mogelijk benutten door de kast echt aan de muur te bevestigen. We moesten natuurlijk even wennen en oefenen, maar uiteindelijk is het gelukt en zijn we zelf heel tevreden.

2. Na de kapstok stortten we ons op een groter project. We hebben een hele grote zolder van 10 bij 5m en zo’n 3m hoog. Daar hebben we enorm veel ruimte en hier zagen wij wel mogelijkheden in. We hadden toevallig een hele tijd terug op tv een kast voorbij zien komen en die vonden we toen wel erg mooi voor op zolder. Koen en ik houden van lezen en hebben samen heel veel boeken. Dus bedachten we dat zo’n hoge boekenkast wel een fijn idee zou zijn voor bij ons. Dus begonnen we samen aan de kast en dat was heel veel werk. Maar nu het klaar is zijn we ook hiermee ontzettend blij en het is nog mooier dan we voor ogen hadden.

Vóór die kast wilden we ook meteen een grote tafel maken om lekker te knutselen, administratie te doen, gezellig bezig te zijn. Omdat we niet wilden dat het steigerhout teveel zou overheersen kozen we voor een wit frame met poten onder de tafel. Nu is alles sinds een paar dagen klaar en zijn we helemaal blij met het resultaat!! Fijn dat je zo goed zien wat je allemaal voor spullen en boeken hebt. Het moet natuurlijk wel nog verder aangekleed worden, want het is nog niet af. De stoelen die er bij staan bijvoorbeeld, moeten weg en daarvoor in de plaats willen we van die cognac kleurige fauteuils neerzetten, maar dan moeten we wachten tot er weer wat geld groeit aan onze geldboom ;)

3. Het laatste wat we gemaakt hebben is een kerstboompje. We zagen we een foto voorbij komen van een kerstboompje gemaakt van hout, dus besloten wij dit ook eens te proberen. Zie hieronder het resultaat.

We hebben nog veel meer ideeën waar we mee aan de slag willen gaan, dus wie weet binnenkort meer foto’s. Het is best veel werk, maar wel heel leuk om (samen) te doen ook. Lekker muziekje erbij, samen klussen…heerlijk!

X-mas

Ondanks dat het nog niet zo goed met me gaat, heb ik toch enorm veel zin in de feestdagen. Ik heb nu samen met Koen twee weken vakantie en dat is heerlijk. Lekker relaxen samen en genieten van alles. Maar ook lekker klussen in ons nieuwe, mooie huis. Er moet nog van alles gebeuren, dus werk genoeg. Uiteraard ook gaan we ook gezellige dingen doen met familie en vrienden. Zulke vakanties vinden wij heerlijk…zo’n mix met van alles!

Ik wil al mijn lieve lezers hele fijne feestdagen wensen. Geniet van elkaar en maak samen mooie, nieuwe herinneringen. Nu kan het nog, je weet nooit wanneer het de laatste keer is. Dat bedoel ik positief. Probeer niets als vanzelfsprekend te zien. Vergeet mensen niet te zeggen wat je voor ze voelt of van ze vindt, dat gebeurt vaak te weinig. Sta stil bij wat je hebt, want veel dingen zijn zo waardevol.

Veel liefs xx Koen & Sanne

I love oldtimers and roadtrips

Voordat ik Koen leerde kennen, vond ik oldtimers altijd al mooi. Ik had er zelf nooit een gehad, maar toch behoorde veel oldtimers al tot mijn favoriet. Koen is zelf helemaal weg van oldtimers en toen we een tijdje verkering hadden stelde hij voor om er eentje te kopen. In het verleden had hij al een witte Daf gehad. Hij wilde daarna weer een Daf. In eerste instantie vroeg ik me af of we daar wel geld aan uit moesten geven op dat moment. Ook was ik bang dat we er misschien niet zoveel mee zouden doen. Maar Koen overtuigde mij dat dat helemaal goed zou komen. Dus gingen we op zoek en kwamen we al snel uit op een Dafje 66 Coupé. Een gele nog wel, een lekker opvallende kleur, maar heel mooi.

Koen en ik hebben veel dingen die we beiden leuk vinden en één hobby daarvan is toeren met de auto. Altijd en overal houden wij van rondrijden in de auto. Vinden we zo leuk en gezellig om samen (met ons hondje erbij ook) rond te toeren. Zowel korte routes als lange routes. Op tijd vertrekken naar de mooiste plekjes, lekkere hapjes en drankjes in de auto en gaan maar. Daar kunnen wij zo van genieten. Maar ook als wij op de bank zitten ’s avonds doordeweeks, kunnen we het ineens in ons hoofd krijgen om nog even met de auto rond te gaan rijden.

Zo zijn we een paar jaar terug in de zomer met het Dafje rondgetrokken via België, Frankrijk en toen door naar Italië (Toscane). Veel mensen verklaarden ons voor gek en moesten zelfs lachen bij ons idee om zo ver te rijden met zo’n oude auto. Daar sta ik dan helemaal niet bij stil, lekker gaan en we zien wel. Je weet toch nooit hoe het loopt, ook met een nieuwere auto kun je pech krijgen. Dat was echt een heerlijke reis, omdat we konden gaan en staan waar we wilden. Op de mooie plekjes wat langer blijven en zelf kiezen waar we wilden overnachten. Echt genieten!

Ons Dafje

Ik had nooit gedacht dat ik ooit gehecht zou raken aan een auto, maar toen we geen andere keus hadden dan het Dafje te verkopen, was dat toch anders. Er kwamen teveel stukken aan het Dafje en we waren naar huizen aan het kijken, dus was het overdreven om drie auto’s te hebben. Dus we verkochten ‘m aan een jongeman en toen hij de oprit afreed met “ons” Dafje moest ik toch even wat traantjes wegpinken. Haha, wie had dat gedacht!? Koen stond toen lachend in de keuken te roepen naar mij dat hij toch gelijk had, want ik was fan van dat ding geworden en dat vond hij natuurlijk alleen maar prachtig.

We hadden eigenlijk afgesproken om een paar jaar te wachten met het kopen van een nieuwe oldtimer. We merkten afgelopen keer wel dat een zomer zonder toeren met een oldtimer minder geslaagd was. En die Koen van mij is best heel slim, want hij had tijdens onze afgelopen vakantie in Turkije stiekem een dik boek over Kevers in z’n koffer gestopt. Dit haalde hij er heel nonchalant uit bij het zwembad, glimlachte een keer naar mij en keek mij iets te blij. Ik wist meteen hoe laat het was, want meneer wilde mij waarschijnlijk weer warm maken voor een nieuwe auto. Het ergste is dat hem dat dan ook nog lukt ook. Koen laat zich zoiets nooit 2x zeggen en heeft dat al iets gevonden voor ik met m’n ogen kan knipperen ;) slimme vogel die man van mij! :p

Koen zegt ook dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus hebben we er zaterdag toch eentje gekocht. Deze keer niet als derde auto hoor, we gaan één van onze auto’s nog verkopen. Deze keer is onze keuze gevallen op een Kever. Een mooi crèmekleurige Kever deze keer en we mogen ‘m morgen op gaan halen. Jarenlang is hier in de omgeving het beroemde Keverweekend geweest. Elk jaar hielden ze een rondrit door de straten en dat was altijd een heel mooi gezicht. Ik vond het ook altijd geweldig om die hele rits Kevers dan te bekijken. Super schattige autootjes!!

Ons Kevertje

Veel mensen zullen mij voor gek verklaren, dat ik daar van hou…haha, maar ik vind dat zo’n fijn gevoel van vrijheid. Vooral met mooi weer is dat nog extra fijn. Raampje open, wind door je haar, lekker meezingen met de muziek. Yessss, I love oldtimers & roadtrips <3

A reminder of the important things of live

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties, mailtjes, kaartjes, app’jes van jullie allemaal op mijn vorige bericht. Dat doet me echt goed. Zonder jullie steun en begrip zou ik het sowieso niet volhouden. Ik weet dat het moeilijk te begrijpen is waarom ik het dan niet tegen mijn dierbaren vertel dat het minder goed met me goed. Het is niet dat ik niet wil, het is gewoon lastig soms. En jaaaa jullie hebben me allemaal op het hart gedrukt dat jullie er voor me zijn en dan moet ik daar ook gewoon leren gebruik van te maken. Ik ga echt proberen om te zeggen wanneer het niet goed gaat, dat moet ik gewoon leren in deze situatie. Want het zal niet de laatste keer zijn dat ik me zo voel.

Momenteel gaat het eigenlijk nog hetzelfde met me. Ik heb wel al met veel mensen gepraat over hoe ik me voel en iedereen is zoooo lief voor me. Ik merk dat ik me nog steeds down voel, maar het huilen is gelukkig wat minder geworden. Ik probeer positief te blijven (maar dat valt gewoon niet mee) en vooruit te kijken met het idee dat de zon vast wel ergens zal schijnen achter die veeeel te hoge berg voor me. Ik wil zo graag, dus het moet vast op een dag weer wat beter gaan.

Ik ben daarnaast ook geen type dat niks doet en afwacht tot het negatieve gevoel weg is. Ik wil van alles doen om dat gevoel in ieder geval wat te verminderen. Dat haalt de pijn niet weg, maar wel de scherpe randjes er vanaf hoop ik. Ik heb (ook samen met Koen, family and friends) wat dingen bedacht die ik wil gaan doen komende periode.

Een paar van die dingen zijn bijvoorbeeld:
– Zelfhulpboeken lezen die gaan over het omdenken, pluk het geluk, de kracht van het nu, etc.
– Veel wandelen (met ons hondje), lekker frisse lucht doet ook vaak goed
– Elke week naar de yoga en misschien soms wel 2x per week als ik daar behoefte aan heb
– In bad genieten met kaarsjes en rustgevende muziek
– Afleiding zoeken, leuke dingen doen met al mijn lieverds
– Soms echt NIKS doen…helemaal niks…geen afleidingen van tv, gsm, etc…gewoon niks…en soms even toelaten wanneer ik negatief of emotioneel ben
– Fijne muziek luisteren waar ik blij van word of juist flink mee kan janken
– Veel schrijven op m’n blog en / of dagboek, daar word ik rustig van
– Knuffelen
– Positieve teksten, tegeltjes, quotes, filmpjes, zinnetjes etc. lezen op computer, telefoon, etc. Daar heb ik echt wat aan meestal. En die positieve zin dan als een soort mantra gebruiken.
– Fotograferen: vind ik super leuk, wil ik in het nieuwe jaar ook echt wat mee gaan doen
– Eten: er zijn weinig werkwoorden die me zo gelukkig maken als eten :P ;) Klinkt alsof ik een vreetschuur ben, maar ik ben gewoon een Bourgondiër. Ik hou ervan!
– Daarnaast heeft Koen heeft contact opgenomen met mijn psychologe. Daar ging ik al een hele tijd niet meer naar toe, maar ben er wel veel naar toe geweest in het verleden. Vooral na m’n slechte uitslag merkte ik dat ik behoefte had aan iemand die me wat tips en adviezen kon geven in mijn proces. Zo hoop ik dat ze ook nu weer wat voor me kan betekenen. Zij is ook heel fijn, omdat ze in het AZM zit, de ziekte van Huntington goed kent en veel met die lotgenoten praat. Ze is er een beetje in gespecialiseerd zeg maar en dat vind ik toch fijn. Zo iemand die de ziekte kent, staat er anders tegenover dan mensen die niet weten wat Huntington is. Ik was wel blij dat Koen dit voor mij al geregeld heeft, want ik wilde dat even niet op dat moment. Achteraf is dat toch weer goed geweest. Ik heb nu een afspraak staan in het nieuwe jaar, op 15 januari. Toevallig ook nog mijn verjaardag, dus dat moet goed komen.

Ik kwam als voorbeeld onderstaand filmpje tegen. Het gaat over alle mooie dingen van het leven en dingen die je niet moet vergeten. Een héél mooi en herkenbaar filmpje voor mij nu. De kwaliteit is niet top, maar het gaat om de boodschap (tip: zet je geluid aan). In ’t begin is het beeld even zwart met reclame, daarna komt het beeld. Of kennen jullie deze al?

Even lekker weg

Na een zware tijd hebben we weer iets fijns om naar uit te kijken. We gaan namelijk a.s. vrijdag op vakantie. Dit hadden we een aantal maanden geleden al geboekt. Of we zouden zwanger zijn tijdens die vakantie of we zouden het wel fijn vinden om dan samen weg te gaan na een mislukte terugplaatsing. Helaas zijn we niet zwanger. We vonden dat we dat wel verdiend hebben na al die stress en spanning van de afgelopen maanden. We zijn ook echt van het ene in het andere gevallen. Eerst een jaar lang alle voorbereidingen voor ons nieuwbouwhuis, daarna maanden klussen en daarna nog onze PGD-poging. We zijn echt even op, tijd om onze batterij eens op te laden dacht ik zo.

We hebben iets gekozen waar we normaal niet zo van zijn, we gaan namelijk 9 dagen naar Side in Turkije. Ik heb gegoogeld op de warmste plek in de herfstvakantie en daar stond Side in de top-3. Hoppa, daar gaan we dan op zoeken. Uiteindelijk hebben we een 5-sterren all-in resort geboekt, iets waar wij normaal niet zo’n fan van zijn. Wel van de resorts, maar niet het idee dat je daar de hele dag moet blijven. We houden normaal van allerlei vakanties, van actieve dingen tot rondreizen met de auto of wat dan ook. Het mag voor ons het liefst een combinatie zijn van relaxen en (actief) bezig zijn, dan vinden we het leukste. Maar deze keer wilden we gewoon even helemaal niks!! Vrienden van ons zijn al naar dit hotel in Side geweest en vonden het een aanrader. Dus hebben we meteen geboekt. Hoppaaa niet te lang nadenken over de prijs, gewoon doen. We hebben het afgelopen 1,5 jaar al heel veel dingen gelaten omdat we aan ’t sparen waren voor ons huis. Dus dan hebben we dat nu ook verdiend. Je moet jezelf gewoon soms wel iets gunnen. Natuurlijk gaan we nog wel wat andere dingen doen, maar rust en ontspanning staan bovenaan nu even. De weersvoorspellingen zijn tot op heden ook goed…zo’n 26C-27C-28C met af en toe een kans op een bui…ja het blijft herfst natuurlijk. ;)

Ik heb vanavond en donderdagavond wel nog de oudergesprekken van groep 3. En dan vertrekken we vrijdagochtend lekker naar Düsseldorf, want we vliegen vanaf daar. Wel raar om je zomerkleding in te pakken en zonnebrandcrème te kopen midden in de herfst. Maar ook wel heel leuk, omdat we al lang niet op vakantie zijn geweest.

We zijn hier echt wel even aan toe hoor. Even 9 dagen niks anders dan zonnen, zwemmen, lezen, eten, drinken en ons vooral laten verwennen. Ik zei voor de grap al tegen Koen dat ik me gewoon helemaal zat ging zuipen in dat resort na al die maanden onthouding door het IVF-traject. Hij begon meteen hard te lachen. Want ik kan natuurlijk helemaal niet tegen alcohol. Ik vind wijn zeker lekker, alleen kan ik daar heel slecht tegen, maar een likeurtje (Baileys, Sheridan o.i.d.) of een biertje lust ik wel graag. Alleen kan ik er zo slecht tegen, dat ik meestal na 2 biertjes wel “zat” ben…haha, dus veel zullen die all-in resorts niet kwijt zijn aan mij wanneer ik het op een zuipen ga zetten…but I will give it a try ;)

Als je thuis blijft, ben je toch altijd bezig met vanalles….dan nemen wij in ieder geval geen rust. Ook erg fijn om weer even tijd voor elkaar te maken, samen te genieten van alles, want dat vergeet je wel eens door het dagelijks leven en de heftige tijd waar we in zitten momenteel. Heeeeeeeerlijk ik kijk er echt naar uit om heerlijk met een boek op het strand te liggen en verwend te worden met lekkere hapjes en drankjes. Jaaaaaaaa ik heb vakantiekriebels….superrrrr veel zin in!!! :)

En jaaa de foto’s die hierbij staan, zijn van ons hotel….daar kan ik wel aan wennen..haha! :P
Dus lieve lezers, even radiostilte van deze kant, tot snel weer.
Liefs xx Sanne

Groep 3

Gelukkig voel ik me weer beter. Het lijken toch de hormonen geweest te zijn. Gisteren voelde ik me al wat beter, dus ik ben toch even meegegaan naar het teamuitje. Altijd gezellig om mijn lieve, gekke collega’s weer te zien en onder het genot van een hapje en een drankje lekker bij te kletsen.

Maandag is het naast de startecho ook een belangrijke dag op m’n werk. De eerste dag van het nieuwe schooljaar. Dit jaar voor mij met een ander gevoel, want ik start aan een nieuwe uitdaging. Ik ga dit jaar groep 3 doen. Ik heb de afgelopen jaren alleen maar bovenbouw gehad. Ik ben dan ook een echt bovenbouwjuf. Tot de directeur ineens aan me vroeg hoe ik het zou vinden om de overstap naar groep 3 te gaan. Hij wilde mij dit laten doen, omdat hij wat meer jongere leerkrachten in de onder- en middenbouw wil hebben. We hebben nu best veel “oudere” leerkrachten en het is altijd goed om een mooie mix te hebben van jong en oud. In eerste instantie heb ik nee gezegd, omdat ik mezelf dat echt niet zag doen. Een nieuwe groep, zo klein die kinderen, dat past toch helemaal niet bij mij!? Maar nadat ik er een paar nachten goed over geslapen had en dit met een aantal collega’s besproken had, zag ik er toch ook de uitdaging van in en heb ik ja gezegd.

Afgelopen jaar ben ik al van groep 8 naar groep 6 gegaan en dat vond ik al een hele overgang. Ik heb jaren groep 8 gedraaid met heel veel plezier. Terwijl veel leerkrachten groep 8 juist te spannend vinden, heb ik dat gevoel met kleuters en groep 3. Ik vind ze wiebelig, druk en overenthousiast. Je moeten er engelengeduld voor hebben en dat heb ik niet…denk ik. ;)

De afgelopen weken hebben ik me voornamelijk verdiept in alle stof en handleidingen van groep 3, want dat is toch iets anders dan wat ik gewend ben. Ik wil me dan ook goed voorbereiden op de materialen en wat er komen gaat. Ook weer heel leuk en interessant om bezig te zijn met het begin van alles…het begin van het leesproces.

Ik zal flink moeten wennen, dat weet ik ook wel. Het niveau en het tempo zal flink naar beneden moeten. Ze hebben natuurlijk véél meer herhaling en sturing nodig dan leerlingen in de bovenbouw. Elk schooljaar worden ze zelfstandiger en nu moet die zelfstandigheid bij mij nog ontwikkelt worden. Ook ben ik normaal een leerkracht die met veel humor lesgeeft en dat zal in groep 3 ook wel weer heel anders zijn. Ik zal m’n grapjes toch wel flink moeten aanpassen. Ik hou ook echt van gesprekken voeren met kinderen alleen, in groepjes en met de hele klas. Ook dit zal op een ander niveau plaatsvinden met de kinderen van groep 3. Veel veranderingen dus, maar zeker ook veel positieve overeenkomsten.

Naast mijn nieuwe uitdaging in groep 3 ga ik vanaf dit schooljaar ook de taak van bouwcoördinator invullen in de middenbouw. Dus ik zal het wel even druk krijgen verwacht ik zo. Maar alles voor het goede doel…om zelf ook te blijven groeien en ontwikkelen. Ik sta nu al zeker elf jaar voor de klas en dat bevalt me nog steeds super goed, maar verandering is ook goed voor mensen.

Ik hou van het werken met kinderen en ik hou van mijn werk. Ik ga echt elke dag met veel plezier werken. Die kids houden me ook op de been wanneer je je niet zo goed voelt. Die slepen je er zonder dat ze het door hebben doorheen. Alles wat er tegenwoordig naast je lesgebonden taken bij komt kijken is een ander verhaal, maar daar wijd ik nog wel eens een blog aan.

Maandag is het dus zover…23 “kleutertjes” die mijn lokaal binnenlopen…vol verwachting en vol enthousiasme. Daar hebben mijn collega’s mij al voor gewaarschuwd, dat die leerlingen echt alles leuk en interessant vinden. Een eigen plekje, tafeltje, potlood, leesboekje, etc. En elke keer zijn ze zo blij als een kind met Sinterklaas wat een pakje openmaakt. Nou, dat klinkt toch ook héél leuk.

Jaaaaaaaa, als ik er zo over nadenk heb ik eigenlijk ook wel weer heel veel zin in een nieuw schooljaar met deze nieuwe uitdaging(en). Als ik er aan denk krijg ik al kriebels in m’n buik en verwacht ik dat ik zondagnacht net zoals veel kinderen ook niet goed kan slapen. ;)

Liefs en een dikke knuf van de roos-maan-vis-juf :P

Heeeeeeerlijk die ontspanning

Ik heb vandaag weer iets gedaan wat ik eigenlijk véél vaker zou moeten doen. Ik heb mezelf verwend met iets leuks. Koen geeft al de hele tijd aan dat ik na al die zware weken met klussen en verhuizen ook ontspanning moet zoeken. Vóór en tijdens elke poging wil ik zo ontspannen mogelijk zijn. Alleen is dat soms moeilijker dan het lijkt. Ik weet precies hoe het moet, maar dat wil niet zeggen dat het mij op het juiste moment lukt om te ontspannen.

Ik heb mezelf een massage cadeau gedaan. Een ontspanningsmassage van het totale lichaam. Ik heb dit wel een paar keer eerder gehad, maar dat is al lang geleden. Deze mevrouw waar ik nu naar toe ging ken ik nog van vroeger…ik heb samen met mijn zusje op haar kinderen gepast. Een hele lieve, sociale, gezellige vrouw. Iemand bij wie ik me wel op m’n gemak voel en dat is wel belangrijk als je zoiets ondergaat.

Ik vond het echt geweldig…heb echt zooooo genoten. Was echt heeeeeeeerlijk ontspannen!! Ze masseert je hele lijf met warme olie…en het gedeelte dat dan niet gemasseerd wordt, ligt dan onder een deken. Ze is bijna 1,5 uur bezig geweest en ik was echt herboren toen ik buiten stapte. Net wat ik nodig had.

Toen ik klaar was, was ik ook een beetje “boos” op mezelf. Ik doe altijd alles voor anderen, leg de lat altijd erg hoog voor mezelf en neem weinig rust. Iets wat ik zelf in de hand heb. En als je het zelf in de hand hebt, kun je het ook zelf veranderen….dat is het mooie ervan. Waarom geef ik wel geld uit aan kleding, uitjes, etc. en vind ik zoiets dan soms duur of niet nodig? Raar toch? Nou..vanaf nu wil ik vaker tijd voor mezelf nemen.

Ik weet zo goed wat ik fijn vind en waar ik ontspannen van word….een goed boek…yoga….een warm bad….een heerlijke wandeling….een massage….luisteren naar rustgevende muziek….sauna….etc. Waarom veeg ik deze dingen dan toch als eerste af van de dingen die ik doe? Je zou toch zeggen dat je die dan als eerste kiest?! Nou, ik niet blijkbaar. Hoe raar is dat?! Ik weet het goed genoeg en toch gebeurt het me elke keer.

De mevrouw die me behandelde had dit meteen door en heeft me iets meegegeven. Naast haar talent om te masseren, bleek ze ook spiritueel begaafd. Dit wist ik helemaal niet. Toch mooi dat zulke mensen dan weer op je pad komen. Ze gaf me een mini beeldje/munt/totem waarop een boeddha staat. Dit moet ik bij me dragen en o.a. wanneer ik het te druk heb of de rust niet kan vinden…erbij pakken, vasthouden…bewust worden van waar je mee bezig bent…en er proberen iets mee te doen.

Ook zou deze totem me kunnen helpen te “beschermen” tegen mensen die op werk of privé teveel negatieve aandacht kosten. Want zulke mensen kosten dan teveel energie. Helemaal waar, want zo’n persoon ben ik ook. Ook brengt het je geluk…nou dat kunnen wij nu wel even gebruiken.

Dit kan voor sommige mensen misschien raar of “zweverig” overkomen. Maar iedereen mag van mij geloven wat hij of zij wilt. Niks is goed of fout als je er zelf een goed gevoel aan overhoudt. Ik heb zelf wel iets met het boeddhisme. Ik ga geen boeddhist worden…maar er zitten aspecten in die mij wel degelijk aanspreken en die ik toe probeer te passen in m’n leven. Ik heb zelf ook iets met spiritualiteit en zie hier ook mooie dingen in. Eigenlijk ben ik iemand die uit allerlei geloven iets pakt en dat samenbrengt in m’n eigen leven zonder echt een God ofzo te eren. Dat dan weer niet.

Namasté

(Een groet die Hindoestaanse mensen elkaar brengen en wij bij de yoga bijvoorbeeld ook altijd.

De letterlijke betekenis is:
“Ik eer de plek in jou waar het hele universum samenkomt. Ik eer de plek in jou waar liefde, waarheid, licht en vrede heerst. Wanneer jij in die plek bent in jou en ik in die plek in mij, dan zijn we één…”)

Een eigen huis | een plek onder de zon

Vandaag is het eindelijk zover. Na een jaar voorbereidingen treffen, krijgen we vanmiddag de sleutel van ons nieuwe huis. Joepie!!! De tijd is zo snel gegaan en het lijkt nog als de dag van gisteren dat we het koopcontract tekenden.

Het is dus een nieuwbouwhuis, dus alles is dadelijk nieuw. Dat is heel mooi en fijn, maar dat heeft er ook voor gezorgd dat wij alles nieuw hebben moeten kopen. Normaal als je een huisje koopt, kun je makkelijker zeggen dat je wel even wacht met een nieuwe keuken o.i.d. Dat komt allemaal wel, maar dat kunnen wij niet. Dan is dit ook meteen het enige nadeel wat wij ervaren aan een nieuwbouwhuis. Wij zijn juist erg blij dat alles dadelijk nieuw en naar je eigen smaak is. Ook ben je de komende jaren van je onderhoud af…dat duurt weer een flink aantal jaren. Natuurlijk is een huis nooit af en blijf je rommelen aan je huis. Dat is ook juist het leukste ervan.

Wij waren al langer op zoek naar een huis en het liefst een jaren ’30 woning. Maar die staan hier in het dorp waar wij toch wel willen blijven wonen helaas niet. Dus toen dit nieuwbouwproject voorbij kwam waren we ook meteen enthousiast. Deze woningen hebben namelijk ook een jaren ’30 stijl, maar dan in een modernere versie. Dat is precies waar we van houden.

Nu kunnen we lekker gaan klussen, leuk! Het huis is wel al helemaal gestukadoord. De badkamer en toilet beneden zitten er al in. Die zitten er standaard in, maar dat was niet onze smaak. Dus we hebben dat ook aangepast. We moeten nu dus nog vloeren leggen op alle verdiepingen, de muren schilderen, op de 1e verdieping ook de deuren+kozijnen schilderen. De keuken en gaskachel worden geplaatst. Ook de bestrating wordt vrijwel meteen aangelegd. Er gaat dus véél gebeuren in redelijk korte tijd. We verwachten het laatste weekend van juli te verhuizen. Dus werk aan de winkel. Maar we hebben dadelijk ook vakantie, dus dat komt helemaal goed.

Spannend en leuk dus ons nieuwe huisje. We kijken er enorm naar uit om daar samen te wonen. Een plekje voor ons zelf en voor ons samen. En hopelijk ook nog ooit met één of meerdere wondertjes daarbij! Heeeeeeeeeeeerlijk, we hebben er zin in….klaar voor weer een nieuwe stap!!

Voor degene die het leuk vinden om te komen kijken, de deur staat altijd open! Als we er zijn dan tenminste ;p hihi!

Terug van weggeweest | Yoga

Tot vijf jaar geleden had ik een hele fijne hobby. Ik heb namelijk 9 jaar aan yoga gedaan. Helaas hield mijn yogalerares er zo’n vijf jaar geleden ineens mee op. Na 9 jaar stond ik samen met een vriendin ineens op straat. We hebben toen nog gekeken voor andere plekken waar ze yoga gaven, maar helaas kwamen we alleen Power Yoga tegen op de sportschool. Dat was niks voor ons, dus hebben we onze zoektocht toen maar gestaakt.

Veel mensen kunnen zich er niets bij voorstellen dat ik aan yoga doe. Zo’n drukke, gekke meid zal toch niet zoiets serieus kunnen doen?! Nou, wel dus…haha…ik heb ook een serieuze kant! ;) Ik heb echt al die jaren met veel plezier aan yoga gedaan. Juist voor mij, die zo druk en hectisch kan zijn, was het echt heerlijke uitlaatklep.

Nu was ik laatst bij een ander vriendinnetje van me en zij vertelde dat ze sinds een aantal weken was begonnen met yoga. Ik werd meteen “jaloers”, want ik was ook nog steeds op zoek naar een goede yoga-studio. Mijn vriendin was ook enthousiast en vroeg of ik niet een proefles mee wilde doen. Dus zo’n twee weken terug heb ik een proefles meegedaan. Vroeger heb ik aan Hatha Yoga gedaan en dat hebben ze daar niet, dus ik heb Easy Flow Yoga geprobeerd. Het lijkt wel wat op elkaar. Easy Flow Yoga is een krachtige les waarin het tempo lager ligt dan in de Power Yoga lessen. De houdingen worden minder snel achter elkaar uitgevoerd en er worden meer opties gegeven. Daardoor is de les minder belastend en is er meer ruimte voor ontspanning. De les heeft vooral een spierversterkend karakter, maar is zeker ook uitdagend.

Ik kan niet goed uitleggen wat er met mij gebeurt, maar ik was vanaf de eerste minuut weer helemaal in m’n element. Serieus, ik vond het weer zo fijn en ontspannen. Dat is een gevoel wat maar weinig dingen in het leven mij geven. Meteen wist ik weer wat ik al die jaren gemist heb. Dit is ook iets wat moeilijk te beschrijven is aan mensen die nooit aan yoga gedaan hebben. Ik denk echt dat het is zoals met veel dingen “you love it or you hate it…”. Nou en ik kan je vertellen dat ik er echt fan van ben.

Vaak zijn er veel vooroordelen over yoga, want het is zo zweverig en je moet de hele dag liggen, mediteren en ohmmm zeggen. Nou, het gaat wel véél verder dan dat. Ik daag alle mensen uit om het zelf eens een keer te proberen. Het zijn gewoon staande, zittende en liggende oefeningen waarbij de focus ligt op houding, ademhaling en ontspanning. Veel mensen denken ook dat het heel rustig is, maar het zijn echt pittige, zware lessen hoor. Zo’n les kun je ingaan met drukte, spanningen en stress en je komt de les uit met een ontspannen, rustige en positieve blik. Zowel geestelijk als lichamelijk word je batterij opgeladen. Een heerlijk warm gevoel krijg je ervan wat met maar weinig te vergelijken is.

Dus voor de twijfelaars onder ons, probeer het gewoon eens. Als je met een open blik kijkt naar dingen, kun je soms oprecht verrast worden door iets moois.

To my love, family and friends

Ik heb altijd al geweten dat liefde, familie en vriendschap ontzettend belangrijk zijn. De meeste mensen weten gelukkig al dat dit belangrijke elementen in het leven zijn. Toch veranderde alles toen ik de uitslag kreeg van de ziekte van Huntington, toen heb ik best wat mensen verloren. Ik merkte dat er toen al een duidelijke verdeling zat tussen mensen die er echt voor je zijn en mensen die doen alsof ze er voor je zijn. Ik weet dat je met al je dierbaren veel mooie, leuke en fijne dingen kunt meemaken. Heerlijk om elke keer nieuwe herinneringen te maken samen. Positieve dingen zijn ook niet zo moeilijk om samen te delen, want dat zijn dingen die iedereen wel (her)kent. De negatieve, moeilijke dingen in het leven gaan daarentegen veel lastiger en ingewikkelder.

Omdat ik zelf nogal veel waarde hecht aan interesse tonen, medeleven, steunen, etc. merk ik dat ik zelf die verwachtingen ook heb bij een ander. Ik verwacht dat mensen er ook voor mij zijn…in goede en vooral in slechte(re) tijden. Alleen leuke dingen met elkaar delen is voor mij geen echte diepgaande relatie. Dat is leuk voor even of voor sommige momenten, maar dat zijn niet mensen met wie ik lief EN leed deel. Ik merk dat ik er niet zo goed tegen kan als mensen zo zijn. Ik vind dat een beetje heel egoïstisch zelfs. Zo van..als het mij niet aangaat, hoef ik me er toch niet druk over te maken. Ik merk dat best veel mensen zo bekrompen denken. Niet hardop natuurlijk, maar je ziet en merkt het wel. Hoeveel mensen een vraag stellen omdat het hoort en of gewoon omdat ze over zichzelf willen praten. Hierdoor is bij mijn dierbaren al veel kaf van het koren gescheiden.

Ook nu ik weer even een minder goed moment in m’n leven heb merk ik wie er echt voor me zijn. Ik wil via deze weg nogmaals mijn lieve schatje Koen bedanken die er altijd voor me is, me opvangt, steunt, opvrolijkt en me veel positiviteit geeft!! Daarnaast onze (schoon)ouders die altijd voor ons klaar staan, steunen, meehelpen, bijspringen en waar we altijd van op aan kunnen. Dan natuurlijk al mijn lieve vriendjes, vriendinnetjes en collega’s. Zo fijn om te merken dat jullie aan me denken. Bedankt voor alle bezoekjes, kaartjes, app’jes, telefoontjes, bloemetjes van iedereen. Doet ons zo goed om zoveel steun, warmte en liefde van jullie te ontvangen. Zulke dingen zijn zo enorm waardevol. Ik zou niet weten wat ik zonder jullie zou moeten. Ik hou van jullie en ik wil jullie nooit meer kwijt.

Je merkt pas hoe fijn het is om iets (kleins) van iemand te horen als je zelf in een mindere periode zit, een dip hebt, iets ergs meemaakt of wat dat ook. Een klein gebaar is van onschatbare waarde.

Moederdag

Vandaag is het Moederdag. Een dag die ik de laatste jaren met een ander gevoel beleef. De afgelopen weken kon ik er helaas niet om heen…alle reclames en winkels staan al lange tijd in het teken van Moederdag. Ik merk dat het elk jaar moeilijker wordt om hiermee om te gaan. Het is zo confronterend als je teksten ziet staan met “voor de liefste mama”. Ik kan sowieso niet goed tegen het woordje “mama” de laatste tijd. Als ik het hoor, word ik emotioneel en meteen bekruipt me een onzeker gevoel…zal ik ooit mama worden? Vanmorgen opende ik Facebook en meteen zag ik alleen maar teksten en foto’s over Moederdag. Ik weet dat mensen hier niet bij nadenken als ze zoiets posten op Facebook, maar het is wel heel moeilijk voor de meiden die ook heel graag moeder zouden willen zijn. Ik voel echt steken in m’n hart, een brok in m’n keel…ik ben jaloers, héél jaloers op alle mama’s. Ik wil ook zo graag moeder worden. Een paar meiden schreven op Facebook dat moeder zijn het mooiste is wat hun ooit is overkomen, een droom is…jaaaaa dat weet ik nu wel…dat snap ik zelf ook wel. Het lijkt net of onze hond dit aanvoelt, want ze komt meteen op m’n schoot liggen en nestelt zich heerlijk tegen me aan…nou dan knuffel ik maar extra veel met mijn “kleine vervangende baby”. Angst en onzekerheid overheerst, wanneer is het onze tijd??

Mijn hele omgeving bestaat uit mama’s en mama’s-to-be en dat maakt het niet makkelijker. Eerst kon ik er nog voor weglopen of m’n kop gewoon simpelweg in het zand steken. Nu is dat anders, want de confrontatie van mama’s, papa’s en baby’s is overal om ons heen. Ik gun mijn familie, vrienden en vriendinnen zeker het geluk van een kindje…maar ik gun het ons ook. Ben altijd héél blij voor iedereen, want ik hou enorm veel van al m’n dierbaren. Tegelijkertijd ben ik bang dat we kinderloos blijven en dit mooie wonder nooit mogen ervaren.

Een bijzonder woord wil ik ook even richten tot m’n lieve zusje en haar gezin. Zij is moeder is van 3 prachtige meiden, maar ze heeft er helaas eentje moeten afgeven. Hoe vreselijk en oneerlijk moet dat ook zijn! Dikke knuf voor haar en alle mensen die hetzelfde moeten meemaken op zulke dagen. Dit hoort niet en dit mag niet.

Dus alle meiden die ook heel graag mama zouden willen zijn , maar bij wie dat niet zo vanzelfsprekend is, wil ik een hart onder de riem steken. Blijf, hoe moeilijk ook, positief. Wonderen bestaan…wie weet ook wel voor ons. Houd moed! Ik probeer het ook, want vergeet niet “NEVER LOSE HOPE…”

Wandelen

Sorry sorry allemaal dat ik zo lang niets van me heb laten horen, maar het was zo’n enorm drukke tijd privé en op ’t werk, dat mijn blog even op een laag pitje stond! Maar ik ben terug van weggeweest en ik ga jullie weer lastigvallen met mijn verhalen en gebeurtenissen.

Ik heb best veel hobby’s en één daarvan is wandelen. Het klinkt oubollig en veel jonge mensen vinden er ook niet veel aan, maar wij vinden het heerlijk. Zo zijn we laatst gaan wandelen in Zuid-Limburg waar echt een prachtig stuk natuur te vinden is. Lekker wandelen en genieten van al het moois om je heen. Ik word er altijd rustig en ontspannen van. Ik wandel zo ook elke dag natuurlijk met onze hond en dat is ook altijd fijn. Ook met vriendinnen vind ik het heerlijk en gezellig om te wandelen. Je kunt lekker kletsen, bent buiten en ook nog actief bezig. Denk dat ons hondje ook wel blij is met onze hobby! ;)

Hieronder nog een paar mooie kiekjes van onze wandeling door Zuid-Limburg. Prachtige heuvellandschappen met mooie uitzichten. Zeker in deze tijd staat alles zo mooi in bloei en is alles zo mooi van kleur. Als ik iets echt geleerd heb door de slechte uitslag van de ziekte van Huntington is het wel genieten van de kleine dingen…nou en daar ben ik dan goed mee bezig al zeg ik het zelf…hihi!

Carnavalskriebels

Vandaag is het eindelijk zover….de mooiste tijd van het jaar is weer aangebroken…CARNAVAL!! Ze zeggen altijd dat het in je bloed moet zitten en dat kan zeker kloppen. Ik heb al weken kriebels in m’n buik alsof ik een verre reis ga maken, alsof er iets enorm leuks staat te gebeuren, haha. Ik weet het klinkt raar voor buitenstaanders, maar ik denk dat het echt is “you love it or you hate it”!

Voor mensen die het niet kennen of niet vieren is er weinig bij voor te stellen, maar voor mij is het wel heel belangrijk en echt niet weg te denken uit m’n leven. Mensen die er niet van houden, gaan tijdens de carnavalsvakantie bijvoorbeeld op vakantie. Normaal gesproken ben ik eigenlijk altijd wel jaloers als iemand op vakantie gaat, maar tijdens de carnaval echt niet. Het zou echt een straf voor mij zijn om dan weg te moeten. Veel mensen kunnen dat niet geloven, maar dat is echt zo.

Het gaat niet om de clichés die altijd verteld worden als veel drinken en met iedereen aanpappen. Nee, voor mij is carnaval een feest van saamhorigheid en veel gezelligheid. Lekker vijf dagen je verstand op nul en genieten maar. Niks moet, alles mag!

Ik zit natuurlijk ook met Koen samen bij een carnavalsvereniging en dat maakt het natuurlijk nog eens extra leuk. We zijn een (vrienden)groep van ongeveer 30 personen en we zijn al maanden bezig met het bouwen en maken van de pakken. Nu gaan we vijf dagen samen optocht lopen, eten, stappen, feesten, dansen, gek doen, onzingesprekken voeren en vooral genieten van alles en iedereen.

De mensen vragen zich vaak af of ik wel aan mezelf denk en ook voldoende rust neem dan. Ik word natuurlijk ook al ouder…haha en dat merk ik zelf ook hoor. Toch merk ik tijdens deze dagen niet hoe zwaar het is, je wordt geleefd. Naderhand voel je de impact pas natuurlijk..haha…je leeft deels ook op adrenaline ook denk ik. Vandaag gaan we al van start met een carnavalsfeest met de kids op school , daarna gezellig met het team lunchen en op zoep!! ;) En dan vanavond gezellig op stap met mijn carnavalsvereniging naar een heel gezellig feestje!

Ik weet niet waarom, ik weet niet waardoor precies, maar ik hou ervan!!!!!!
ALAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAF!!

It’s hard to wait around…

Helemaal waar!! We willen zo graag en we hopen nog steeds dat het ons gegund is. Toch zorg je ook voor een soort beschermingsmechanisme waarbij je tegen jezelf en elkaar blijft zeggen dat het ook nog steeds niet zo kan zijn. Lastig om zo heen en weer geslingerd te worden met gedachtes en emoties. Ik wil ook echt hoop en vertrouwen houden, anders maak je het nog zwaarder dan het al is. We hebben nog kansen en we gaan er gewoon tegenaan!!

Dag lief klein sterretje *

Wat vliegt de tijd…vandaag twee jaar geleden staat in ons geheugen gegrift als een donkere, vreselijke dag! Bijna 2,5 jaar geleden werd ik tante van een prachtig meisje. Het 2e dochtertje van mijn zus en haar man. Dolblij was iedereen, maar helaas duurde de blijdschap niet lang. Na 5 weken kwamen we er achter dat dat mooie meisje draagster was van SMA-type-1. Niemand kende de ziekte, behalve Koen (die is dokter)…en die schrok zich kapot, hij wist meteen hoe laat het was.

SMA (spinale spieratrofie) is een erfelijke spierziekte. Van alle baby’s die jaarlijks worden geboren, hebben er ongeveer twintig SMA. De spieren worden steeds zwakker tot mensen uiteindelijk verlamd raken. Ook worden de spieren langzaam dunner. Hoe jonger iemand is als de eerste symptomen verschijnen, hoe ernstiger de ziekte is. SMA kent drie varianten, waarvan type één de meest ernstige vorm is. Kindjes met dit type hebben vaak al direct na de geboorte ademhalingsproblemen en worden meestal niet ouder dan twee jaar…

Patsboem, dit kon toch geen werkelijkheid zijn? Alwéér een erfelijke ziekte? Alwéér bij ons in het gezin? Alwéér een (spier)ziekte met een dodelijke afloop? Het kon toch zeker niet waar zijn!! De roze wolk waar het gezin van mijn zus opzat, spatte uit elkaar en er bleef niets over dan donkere donderwolken!! Beide ouders moeten drager zijn van dat gen, dat komt helemaal niet zoveel voor. Maar mijn zus en haar man bleken achteraf na genetisch onderzoek inderdaad beide drager te zijn.

Zelfs de artsen konden niet geloven dat twee van zulke heftige ziektes één gezin konden treffen. Huntington en SMA…dat kan alleen bij ons in de familie zoiets. Vreselijke maanden braken aan voor het gezin van mijn zus en ons allemaal natuurlijk. Het leek net of we (alweer) in een slechte film waren beland. Van de hemel in de hel in een paar dagen tijd. Hoe erg moet het zijn dat je baby 5 weken oud is en je te horen krijgt dat je kind niet ouder gaat worden dan 1 jaar. Ze ging héél snel achteruit, ze kon steeds minder. Alles was ook haar eerste en laatste keer, bah…zo hoort het niet te zijn. Uiteindelijk moest ze aan de zuurstof en kreeg ze sondevoeding. We waren er allemaal bij toen ze haar laatste adem uitblies…pfffff vreselijk! Ze was toen precies 4 maanden oud!

Het ergste is dat je niets voor mijn zus en haar man kunt doen. Het was een klap met zoveel pijn en verdriet, dat zal niemand ooit begrijpen. Ik ook niet! Dat is wel eens moeilijk, je kunt er voor ze zijn, je kunt ze steunen, maar meer kun je niet doen. Ze zeggen dat je het verlies van een kind nooit helemaal zult verwerken en dat kan ik me goed voorstellen. Wij hebben als omstanders al zoveel pijn en verdriet, laat staan wat zij moeten meemaken.

Zo zie je maar weer, niks is vanzelfsprekend…nooit!

Dikke knuffel en kus voor mijn zus en haar gezin! We zijn er voor jullie, altijd! Al kunnen we de pijn en het verdriet nooit wegnemen! <3

En voor mijn lieve sterretje aan de hemel een handkusje…ondanks dat je er niet meer bent, ben je nooit uit onze gedachten lieve, mooie meid…<3

Liefs xxx tante Sanne

Slik

Jeetje wat een dag weer! Vandaag tijdens de lunchpauze in een volle teamkamer tikt mijn collega met een theelepeltje tegen haar glas en ze zegt: “Ik heb een nieuwtje, ik ben zwanger.” Pieeeeeeeeeep, terwijl ik mijn collega’s hoor juichen, blijf ik als aan de grond genageld zitten. De betreffende collega zit naast mij en ik moet die dikke brok in m’n keel wegslikken. Ik sta op, feliciteer haar huilend, zeg sorry en ren de teamkamer uit. Het wordt me even allemaal teveel. Ik loop de directiekamer binnen en meteen komt mijn lieve collegavriendin achter me aan. Ik kan niet stoppen met huilen, pfffff het voelt allemaal even erg zwaar. Na een tijdje lijkt het weer wat te gaan, dus we lopen terug naar de teamkamer, omdat we een vergadering hebben. Ik kom binnen, mijn collega’s kijken me heel lief en medelevend aan, sommige knipogen even of knijpen in m’n hand. Het is niet de eerste keer..in de afgelopen maanden hebben al vier (ex)-collega’s verteld dat ze zwanger zijn.

Ik ben zo blij dat ze op mijn werk op de hoogte zijn dat wij in dit traject zitten. Zeker op zulke momenten kan ik niet toneelspelen en ik zou het zo moeilijk vinden om me dan in te houden als je niets verteld zou hebben tegen je collega’s. Ik heb ook geweldige collega’s, want ze komen naderhand ook nog allemaal even voor een aai, knuffel en bemoedigende woorden. Ja ik ben blij met mijn lieve collega’s…dan ben ik dankbaar dat ik op zo’n fijne, hartverwarmende school mag werken!

Meteen schaam ik me ook voor mijn reactie…ik wil het gelukkige, mooie moment van mijn collega helemaal niet in de weg staan. Maar zij heeft er helemaal geen moeite mee en snapt het…toch zeg ik nog wel een paar keer sorry…ik gun het haar ook natuurlijk.

Het lijkt net of iedereen in m’n omgeving kinderen heeft, zwanger is of onderweg is om zwanger te worden. Ik heb er moeite mee! Ik gun het iedereen enorm….en dat meen ik oprecht…maar ik gun het ons ook. Elke keer als iemand zwanger is vraag ik me af of wij dit ook eens gaan meemaken…en ik hoop en wens het met alles wat ik heb! Zou het ooit voor ons weggelegd zijn???

Oudjaarsdag

Vandaag is het oudjaarsdag…voor mij wéér zo’n dag met een dubbel gevoel. Ik ben deze dag altijd wat gevoeliger en emotioneler. Ik heb sowieso steeds meer het idee dat de tijd echt snel gaat en de jaren voorbij vliegen alsof het niks is. Sinds ik weet dat ik gendraagster van de ziekte van Huntington beleef ik oudjaar anders dan daarvoor. Weer een jaar afgesloten, weer een jaar voorbij en weer een jaar dichter bij het moment dat ik ziek ga worden. Ik ben bang, heel bang wat de toekomst gaat brengen. Al denk ik er normaal gesproken niet zo veel en diep bij na…maar vandaag wel. Vandaag sluit ik weer een jaar af…kan ik de tijd niet stil zetten? Dan kan ik extra lang van alles en iedereen genieten. Helaas, de dingen die ik echt zou willen, kunnen allemaal niet.

Ik vraag me altijd af of mensen zich beseffen hoe gelukkig ze zich mogen prijzen dat ze gezond zijn en een heel leven voor zich hebben. Ik niet, ik word ziek, waarschijnlijk zelfs op korte termijn… en ik weet dat ik nooit (gezond) oud ga worden. De gemiddelde aanvangsleeftijd dat de ziekte zich openbaart is nooit helemaal zeker, maar ik kom steeds dichterbij die leeftijd en dat beangstigt me enorm!! Elke keer op oudjaar schieten al die gedachten en angsten nog eens extra door me heen. Hoeveel jaren heb ik nog? Wanneer gaat het beginnen? Is het misschien al begonnen, maar dat ik het zelf niet door heb? Weet je hoe raar het is dat je niet hoeft na te denken over later? Want er komt geen later voor mij…ik maak het misschien niet eens mee dat ik moeder mag worden en dan maak ik het misschien niet mee om oma te worden. Ik maak het niet eens mee dat ik met pensioen ga, dus waarom zou ik pensioen nog opbouwen? Ik weet dat ik nooit met Koen echt samen oud mag worden….gatver….dat zijn dingen waar ik liever niet bij stil sta, maar die de hele tijd wel door m’n hoofd spoken. Waarom heb ik Huntington gekregen? Waar heb ik dat aan verdiend? :(

Iedereen vraagt zich altijd af hoe ik zo positief kan blijven als je weet dat je dit vreselijk lot te wachten staat. Nou, ik probeer altijd naar de positieve en goede dingen te kijken in het leven. Dat lukt me meestal ook aardig…ik kan het vaak wel van me afzetten en doorgaan. Alleen op sommige momenten en dagen zoals deze lukt het me even niet..ik vind het erg moeilijk! :(

Ondanks het zware gevoel wat ik heb, wil ik toch iedereen het allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Mogen al jullie wensen en dromen uitkomen. Ik wil nogmaals mijn schatje, familie en vrienden bedanken voor hun liefde, warmte en steun het afgelopen jaar..ben heeeeel blij met jullie!

Sorry voor mijn geklaag, soms wordt het me allemaal even teveel…ik wil jullie er niet mee lastigvallen…

The most wonderfull time of the year…

Vanavond is het kerstavond. Ik heb al eerder verteld dat december echt mijn maand is en dat ik er altijd een warm gevoel van krijg. Meteen toen ik vanmorgen wakker werd hoorde ik dat het gelukkig nog dat de storm van gisteravond nog niets was gaan liggen en dat maakte mij blij..haha. Ik hou van de donkere dagen voor en met Kerst. Ik hoop elk jaar op een witte kerst, omdat die mooie witte vlokjes ervoor zorgen dat ik het nog knusser en gezellig vind om binnen te blijven. Binnen met de kerstboom, de vele kaarsjes, de lekkere kransjes, de verwarming kachel aan. Als het zoals nu niet sneeuwt, dan maar regen, kou of storm. Ik hou ervan om gezellig met familie en vrienden binnen te genieten van elkaar. Samen lekker eten en een spelletje spelen…heerlijk! Ik denk er wel eens over na hoe het kan dat je met Kerst zulke dingen meer waardeert dan de rest van het jaar. Op de een of andere manier zijn de omstandigheden er dan ook echt naar.

Ik weet dat er ook veel mensen zijn die kerst niet de fijnste tijd van het jaar vinden. Dat begrijp ik heel goed na alles wat ze hebben meegemaakt. Hoe ouder je wordt, hoe meer je meemaakt natuurlijk en helaas zijn dat niet altijd positieve dingen. Ik heb dat zelf helaas ook, kerst zorgt ook bij veel mensen voor een dubbel gevoel. Je mist degene die er niet meer zijn, je kunt je wel eens alleen voelen, je overdenkt het afgelopen jaar of jaren. Zulke dingen doen je extra pijn of verdriet met die feestdagen..want je had het zo graag anders gewild. Toch probeer ik ondanks alle vreselijke, negatieve dingen die wij al meegemaakt hebben ook te blijven kijken naar de positieve dingen. Als ik zou willen, zou ik hele dagen kunnen huilen om alles wat er op ons pad is geweest de afgelopen jaren. Toch, hoe moeilijk en zwaar ook, probeer ik die dingen om te zetten in iets positiefs. Ohhh die is er niet meer en daar ben ik super verdrietig van…toch zijn er heel veel mensen nog wel…wie weet wanneer zij er niet meer zijn…dus extra genieten van alle dingen en mensen die je wel hebt. Dat haalt zeker niet het verdriet en de pijn weg, het kan het misschien alleen (tijdelijk) wat verzachten. Het leven is héél oneerlijk en hard, helaas weet ik daar alles van! Maar ik heb ook veel dingen die ik wel heb en waar ik dankbaar voor ben…heel dankbaar!!

Lief vriendje, familie, vriendjes en vriendinnetjes en andere lieve lezers…ik wens jullie hele fijne feestdagen. Ondanks dat ik weet dat het niet voor iedereen de fijnste dagen van het jaar zijn, wil ik jullie toch alle goeds wensen. Ik ben er voor jullie…..en ik ben superrr blij met jullie!!

“There are many gifts under the Christmastree, but the best one is the gift of our love and friendship…”

Dikke kerstknuf voor al mijn dierbaren!
Veel liefs Sanne

Kerstmarkt

Om in de kerststemming te komen ben ik afgelopen woensdag een dagje naar de kerstmarkt in Düsseldorf geweest met m’n zusje en m’n moeder. Vorig jaar ben ik voor het eerst naar een Duitse kerstmarkt geweest en dat vond ik toen ook al erg leuk. Ik was nog nooit eerder in Düsseldorf geweest, maar ik was blij verrast. Echt een mooie, sfeervolle stad waar je heel goed kunt shoppen. En gewoon maar een klein uurtje bij ons vandaan..als je naar Den Bosch rijdt, ben je net zo lang onderweg. De kerstmarkt in Düsseldorf is maar liefst op 5 verschillende plekken in de stad en ze liggen allemaal op loopafstand van elkaar. Het was woensdag lekker rustig en we hebben echt een hele leuke, gezellige dag gehad samen!

Omdat 1x naar de kerstmarkt nog niet voldoende was om mijn kersthonger te bevredigen, zijn we gisteren nog een keer naar een kerstmarkt geweest. Alleen deze keer naar Oberhausen. Koen en ik zijn samen met twee andere vriendenstelletjes geweest. We zaten met z’n 6-en in een auto en dat was erg gezellig, ik kreeg het gevoel alsof we op schoolreisje gingen..haha. Eenmaal aangekomen in Oberhausen kwamen we al snel tot de conclusie dat het mega druk was. In Oberhausen hebben ze een heel mooi parkeersysteem bij Centro. Daar zijn namelijk 14.000 plaatsen, daar kun je gratis parkeren en je staat heel dichtbij het (overdekt) centrum van Oberhausen. Ons gevoel bleek waar te zijn, want je kon voetje voor voetje vooruit over de kerstmarkt. Jammer, maar niks aan te doen, dus maar proberen te genieten ondanks de drukte. Een heel gezellig dagje gehad en tot slot nog lekker samen gegeten…want dat hadden we nog niet genoeg gedaan in Oberhausen..haha! ;P

Kerstmarkt is voor mij lekker ingepakt met je winterjas, sjaal en handschoenen de kou trotseren. Slenteren over de vele marktjes en lekker kijken bij alle kraampjes. Op de achtergrond klinkt sfeervolle kerstmuziek en onder het genot van een drankje genieten van al het moois. Dat kan een Glühwein, warme chocomel of een biertje zijn natuurlijk. Als het donker is fonkelen alle lichtjes extra mooi. Allerlei geuren van dingen die je kunt eten komt je tegemoet en je krijgt zin om het allemaal te bestellen…Reibekuchen, poffertjes, champignons, chocolade, gesuikerde nootjes, pannenkoeken, pizza’s…en natuurlijk bratwurst en currywurst niet te vergeten. Jaaaa zo’n sfeertje zorgt er dan echt voor dat je zo’n warm gevoel van binnen krijgt waarvan je wilt dat het niet meer weggaat. Happy moments!! Oeeeee I like it! Oeeee I love it! :)

“Never lose hope…”

Al valt dat lang niet altijd mee, ik probeer ’t wel! Zonder hoop, geen leven!!