Lief zijn!

Het is even geleden dat ik geschreven heb. Ik heb me de afgelopen maanden niet top gevoeld en nog steeds gaat het niet helemaal goed, maar het lijkt wel langzaam aan iets beter te gaan. Ik wil niet te vroeg juichen, maar zo voelt het wel. Ik heb afgelopen tijd ook niet stil gezeten, want ik wilde wel dingen proberen die me misschien wat zouden helpen.

Als eerste ben ik twee weken terug dus naar de psychologe geweest. Dit is een speciale medische psychologe in het AZM waar ik na de slechte uitslag jaren terug vaak ben geweest. Nu was het zeker twee jaar geleden dat ik bij haar een consult had. Ze vond het wel leuk om me weer te zien, al was de reden minder natuurlijk. Ik had altijd wel een klik met haar. Ze is altijd heel rustig en toch confronterend en dat heb ik dan ook wel nodig. Ze moet altijd erg met mij lachen, omdat ik eigenlijk een soort psycholoog ben van mezelf. Ze geeft een paar zetjes in een richting en ze vindt dat ik altijd goed weet wat ik wil, hoe het zou moeten, wat m´n doelen zijn, etc. Zij kan dan vooral helpen bij het stukje om alles even op een rijtje te zetten, me te confronteren met sommige dingen en me hier en daar wat ideeën aanreiken die als mogelijke oplossing voor een probleem zouden dienen. Ze vond het heel goed van me en ook echt bij me passen dat ik met dit blog begonnen ben. Ik heb altijd dingen makkelijk van me af kunnen schrijven en het werkt voor mij nog steeds therapeutisch. Ze was het met mij eens dat het PGD-traject waar wij inzitten ontzettend zwaar is en dat wordt er niet beter op. Ze zou willen dat ze daarin iets voor me kan doen, maar dat is helaas niet zo. Zij is gespecialiseerd in mensen met de ziekte van Huntington en ontvangt dus ook vaker stellen die in hetzelfde traject zitten. Ze wil dat ik mijn grootste angst hardop tegen haar zeg…dat ik intens bang ben dat ik nooit moeder ga worden. Dat is wel wat anders dan zoiets op te schrijven hier bijvoorbeeld, dat gaat veel makkelijker. Als ik zoiets hardop zeg, klinkt het nog harder en pijnlijker dan het al is…dan is het echte waarheid, heel raar. Maar ik doe het toch en ik kan m´n tranen ook niet bedwingen. Ze adviseert ook weer om je angst onder ogen te komen, doe het maar. Juist door er doorheen te gaan, voel je je achteraf beter. Dat klopt ook echt, dat heb ik héél vaak ondervonden. Ook hebben we het lange tijd over het feit dat ik vaak eerder aan mezelf moet denken en liever voor mezelf moet zijn. Dat weet ik ook heel goed en toch trap ik er elke keer weer in, het is echt een patroon wat doorbroken moet worden en dat valt niet mee. Na een uur praten maakt ze een nieuwe afspraak voor over een maandje. Ook geeft ze me een huiswerkopdracht mee. Verrassend, die krijg ik altijd van haar…hihi. Ik had er al rekening mee gehouden. Ze wil dat ik goed ga nadenken en op ga schrijven hoe ik ervoor ga zorgen dat ik liever voor mezelf ga zijn. Hmmm zoiets dacht ik al…lastig….héél lastig. Maar ik ga de uitdaging aan, ik wil hieruit komen en daar ga ik voor.

Ten tweede ben ik weer naar die (paranormale) masseuse geweest. Ik ga daar nu veel vaker heen en dat bevalt super goed. Even tijd voor mezelf en lekker ontspannen. Maar deze keer heeft die mevrouw andere plannen met me. Zodra ik binnenkom, moet ik gaan zitten op een stoel, zij pakt er een kruk bij en komt tegenover me zitten met een ernstig gezicht. Oh, we gaan dus nog niet ontspannen. Ik moet ook even lachen, giebelen, dat doe ik wel eens vaker als ik eigenlijk zenuwachtig ben. Ze laat mij kort vertellen hoe het met me gaat en zij had al een sterk voorgevoel dat het slecht met me ging. Ze vindt dat ik slecht voor mezelf zorg en ik krijg van haar zowat dezelfde les als die de psychologe me al gaf. Ik moet tussendoor weer even lachen en vraag haar of ze misschien met mijn psychologe heeft gesproken, zoveel lijkt het op elkaar wat ze vertellen. Dus ik vertel haar kort wat die psychologe dat vertelde en zij moet ook lachen. Ze waarschuwt mij echt dat ik zo niet verder kan, er moeten dingen gebeuren. Ze is bang dat het anders een keer echt mis met me gaat. Dat gevoel heb ik zelf ook al langer, dus ik ben blij dat we die last even samen kunnen dragen. Ook met oog op onze wens, ze waarschuwt mij en zegt iets wat ik zelf ook al eens bedacht heb. Ze zegt dat als ik niet goed voor mezelf kan zorgen, energieloos ben, hoe kan dat een evt. embryo nestelen in jouw baarmoeder. Ja, dat klopt. Ik weet dat dat niet altijd van invloed is, maar het kan wel. Ze gaat me extra aanpakken tijdens de behandeling en dat heb ik geweten. Ik kwam binnen als een uitgebluste, energieloze, negatieve meid met overal pijntjes in hoofd, nek en buik. Toen ik klaar was, voelde ik me juist energiek, positief, m’n kwaaltjes waren weg en ik had het gevoel alsof ik de hele wereld weer aankon. Aan het einde van de sessie drinken we altijd nog wat water samen, dat is goed voor de afvalstoffen. Toen zei ze dat ze iets voor me had, ze moest me iets geven van iemand. Ze stond op en kwam terug met een heel klein beertje. Ze keek me aan en zei dat dit beertje twee dingen symboliseerde. Ten eerste moest ik dit beertje vanaf nu overal mee naar toe nemen en neerzetten, zodat ik het kon zien. Het zou een soort totem voor mij zijn, elke keer als ik dat beertje zag wist ik dat ik rustiger aan moest doen en aan mezelf moest denken. Ten tweede zou het mij herinneren aan de grootste wens die ik heb…een baby…en dat beertje zou het doel zichtbaar maken. Ik vond dat een heel mooi gebaar en samen moesten we even wat traantjes wegpinken. Vol vertrouwen ging ik weg.

Ik ben vorige week dus bij haar geweest en deze week ben ik ziek geworden. Flinke griep met koorts en alles. Ik heb heeeel veel geslapen en gerust, ik bleef maar moe. Ik heb het idee dat dit een soort zuivering was van het lichaam (en geest), dit was even nodig. Nu gaat het weer wat beter gelukkig. Ik wil nu weer met een nieuwe, frisse start beginnen. Niet alles is nu ineens weg, maar ik zie dit wel als een mooie stap in de goede richting.

Ik heb voor mezelf ook wat dingen bedacht die ik wil gaan uitproberen om ervoor te zorgen dat ik liever voor mezelf ga zijn. Het moet gewoon, want anders ga ik er onderdoor en dat wil ik niet:

– Naar de psychologe (blijven) gaan.
– Vaker NEE zeggen en het liefst zonder schuldgevoel. Het is niet egoïstisch om voor jezelf te kiezen.
– Naar de (paranormale) masseuse blijven gaan.
– Wandelen (lekker in de buitenlucht).
– Accepteren & loslaten dat in huis of op school (werk) niet alles netjes / perfect is.
– Vaker in bad ontspannen met muziekje, kaarsjes, etc.
– Soms eens even helemaal niks doen of plannen, niks doen is ook iets.
– Dingen waar ik geen zin in heb en die niet nodig zijn op dat moment, niet doen. Laten liggen. Niks moet, alles mag.
– Vaker ME-time plannen met een boekje, filmpje, etc.
– Vaker ontspannende dingen inplannen als dagje sauna e.d.
– Spontane dingen doen.
– Vaker taken delegeren dan ze zelf allemaal te doen, laat het ook maar eens aan een ander over.
– Tegen alle lieve mensen om me heen eerlijk zijn als het niet (goed) gaat.
– Hulp vragen en accepteren waar nodig.
– Minder haasten, vaker stilstaan en genieten.

Er zal nog wel wat bij komen, maar dit vond ik een mooi begin. Dus lieve schatjes, als jullie wat verandering bij me gaan zien, weten jullie waar dit vandaan komt. Het heeft niks met jullie of mijn liefde voor jullie te maken. Ik zeg dit ook niet uit schuldgevoel, maar gewoon omdat ik het even uit gelegd wil hebben.

Liefs en dikke knuf van Sanne