Jaaa daar is hij dan!!!

Sorry sorry lieve mensen voor het lange wachten op een nieuw bericht, maar het was even enorm hectisch allemaal!!

Zoals jullie misschien al wisten lag onze baby al maanden in een onvolkomen stuit. Koen en ik hadden al snel besloten dat wij geen natuurlijke bevalling wilden, maar we gingen voor een keizersnede. Dus we werden doorverwezen naar de gynaecoloog en daar werd onze datum ingepland. We zouden een geplande keizersnede krijgen op vrijdag 29 januari (week 39 van mijn zwangerschap. Eigenlijk was ik uitgerekend op vrijdag 5 februari (met carnaval).

Op donderdag 14 januari is mijn moeder jarig en ik stond ’s middags op het punt om naar haar verjaardag te gaan samen met m’n zus. Ik was die ochtend nog bij een vriendin op de koffie geweest en die middag had ik zelf nog bezoek gehad van een vriendin die op het punt stond om voor 5 maanden te vertrekken naar Finland. En die vriendin was nog geen 10 minuten weg en ik wilde nog even vlug naar de toilet voor ik naar moeder zou rijden, toen ik ineens voelde dat ik wat vocht verloor. In eerste instantie nog niets door en ik liep even naar boven, toen ik al snel wéér moest plassen. Ik dacht dat het door m’n blaasontsteking kwam, maar niks bleek minder waar. Ik app’te Koen al dat ik vocht verloor en die moest echt lachen….die zei meteen…kan dat niet gewoon vruchtwater zijn?! Jeeeeetje hoezo ben ik een schaap, daar had ik niet meteen bij stil gestaan. Ook omdat de keizersnede gepland was en ik had niet echt gedacht dat de kans natuurlijk nog aanwezig was dat de bevalling ook zo kon beginnen. Jaaaa mijn hersenen staan tijdens mijn zwangerschap niet bepaald in de slimme modus…whaha ik vergeet alles en logisch redeneren is lastig als je zwanger bent. Dus ik de verloskundige gebeld en die gaf al meteen al dat ik het ziekenhuis maar moest bellen, omdat de kans groot was dat mijn vliezen inderdaad gebroken waren. En inderdaad…Koen en de verloskundige hadden gelijk, we moesten naar het ziekenhuis toe om het te laten controleren. Ohh vergeet je spullen niet zei de telefoniste…het kan zomaar zijn dat je meteen hier moet blijven. Whaaa ineens drong het tot me door dat het inderdaad kon zijn dat het mijn vliezen waren en de bevalling was begonnen. Koen vlug gebeld, die moest van het werk komen. In de tussentijd heb ik als en dolle stier totaal ongecontroleerd en gestructureerd door het huis gerend. Alles moest verzameld worden, ik had nog niet alles ingepakt en klaar in ons vluchtkoffer. En je weet hoe vrouwen zijn…wat moet ik aan, wat moet ik mee? Staat dit wel? Past dit wel? Al met al zaten we binnen 1,5 uur in de auto op weg naar het ziekenhuis. En geloof het of niet, toen we aankwamen waren we vluchtkoffer gewoon vergeten. Met alle haast en spanning erbij waren we dat ding boven op zolder vergeten. Koen en ik gaven elkaar even de schuld, maar moesten al snel lachen omdat we er achter kwamen dat het wel echt spannend was. Dus Koen z’n vader moest dit weer na komen brengen.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was het 17.00 uur. Alles werd gecontroleerd en het bleek inderdaad vruchtwater te zijn wat ik verloor. Ik had op dat moment nog geen weeën, maar ik bleek wel al 1-2 cm ontsluiting te hebben op dat moment. Dus we moesten in het ziekenhuis blijven. Het enige wat de artsen moesten overleggen was of ze die avond nog een keizersnede gingen uitvoeren of dat dit over de nacht naar de volgende dag uitgesteld kon worden. Uiteindelijk werd besloten dat ik die avond geen keizersnede meer kreeg, maar pas de volgende dag. We kregen een kamer toegewezen. Het was een grote kraamsuite met eigen badkamer, alles voor de baby en het fijnste was dat Koen ook kon blijven slapen.

Die avond kreeg ik toch weeën helaas. De bevalling begon en dat was in het begin nog wel te doen. Naarmate de nacht vorderde werden de weeën wat heviger. Koen had nergens last van…die lag heerlijk te snurken op zijn zelfgemaakte bedje, terwijl ik puffend als een ijsbeer door de kamer liep. Die ochtend om 6 uur werden we gewekt (niet dat ik geslapen had, maar toch) door de verpleegsters die met ballonnen zingend een serenade aan mij kwamen brengen omdat het mijn verjaardag was. Het was 15 januari en het was wel een heel gek idee dat we vandaag zouden bevallen en onze baby op mijn verjaardag geboren zou worden. Echt heel speciaal en achteraf ook het mooiste cadeau ooit! Ze wisten niet hoe laat de keizersnede gepland stond, want keizersneden die al gepland stonden en spoedkeizersneden gingen natuurlijk voor. Dus om 6 uur stond ik al tussen de weeën door fluitend onder de douche, want zo lang zou het waarschijnlijk toch niet meer duren. Ik werd zelfs al na mijn douche in zo’n charmant operatiekleed gehesen. Helaas bleek het tegenovergestelde waar te zijn, want ik heb nog eens 7 uur moeten wachten op de keizersnede. Dat moet je eens proberen als je al heeeel lang nuchter bent (niets eten en drinken) terwijl Koen naast mij een heerlijk ontbijtje naar binnen werkt…en degene die mij kennen weten dat ik normaal al een vreetmonster ben als het op eten aankomt ;). Ten tweede was ik natuurlijk gewoon tussendoor nog steeds weeën aan het opvangen en ik was best wel zenuwachtig. Moeilijk om uit te leggen wat je dan voelt, maar het was een rare ervaring zullen we maar zeggen. Uiteindelijk kwam de zuster rond 12.30 uur en die kwam eindelijk met de verlossende woorden dat de keizersnede ging plaatsvinden. Ik had zelf van tevoren gedacht dat ik wel rustiger zou worden als ik eenmaal wist dat het ging gebeuren, maar dit bleek niet zo te zijn. Ineens moest ik nog plassen, opfrissen, onze gezinnen vlug inlichten dat het ging gebeuren, alles tegelijk. Een combinatie van misselijkheid, adrenaline en spanning maakte zich van mij meester en ik werd (zoals wel vaker als er iets staat te gebeuren) een beetje hyper!!

Ik werd als een prinses in een ziekenhuisbed naar die afdeling gebracht. Ik vond het wel een héél speciaal moment, omdat we wisten dat we nu met z’n tweetjes heen gingen en als alles goed ging met z’n drietjes terug zouden komen. Koen moest zich omkleden in een prachtig operatietenue en hij zag eruit alsof hij zo uit ER was komen lopen…haha. Vlak voor ik binnen werd gereden werd alles nog even uitgelegd. Ineens werd ik zo zenuwachtig, ik begon gewoon zo hard te trillen, niet normaal. Eenmaal in de operatiekamer bleef ik trillen en volgens de anesthesioloog hoort dat erbij, hebben vrouwen vaker. Nou dat is een geruststelling als hij dat zegt terwijl hij de naald aan het klaarmaken is voor de ruggenprik. Gelukkig vond ik de ruggenprik echt enorm meevallen, je voelt het even, maar als je ontspant en luistert naar hun aanwijzingen voel je echt amper iets. Ik weet dat veel mensen er panisch voor zijn, maar dat is echt niet nodig. Ik was sowieso nog nooit eerder in een operatieruimte geweest dus ik vond het best heel indrukwekkend allemaal. Een kamer vol mensen, apparatuur, etc. die allemaal staan te wachten op ons. Ik heb zoals ik altijd doe nog een paar grappen gemaakt, dus de sfeer zat er al snel goed in. De enige keren dat ik verdoving heb gehad was bij de tandarts, dus ik kon me weinig voorstellen bij die ruggenprik. Ik zei op een gegeven moment tegen de artsen en Koen dat ze even moesten wachten met beginnen met opereren, omdat de ruggenprik nog niet aan het werken was. Pfffff, bleken ze de katheter er al in te hebben zitten en al aan het snijden waren in m’n buik. Ohhh oke, heel raar dat je dat niet voelt. Mijn armen en handen voelden ik ook niet, die waren ook verdoofd, dus ik kon eigenlijk niks. Gelukkig is dat de bedoeling bij een operatie…haha ;P! Van tevoren werd ons gevraagd of we mee wilden kijken met de geboorte. Normaal heb je een doek tussen de ouders en je buik liggen, zodat je niks kunt zien. In sommige ziekenhuizen kun je tegenwoordig meekijken nadat de opening in je buik gemaakt is. En dat wilden wij natuurlijk wel. Omdat ons aapie in stuit lag zagen we eerst zijn billetjes geboren worden en later de rest. Dat is wel echt heeeel raar en ook mooi tegelijk om zo mee te kunnen kijken. Heb je toch nog meer het gevoel dat je hem geboren hebt zien worden. Ze lieten hem aan ons zien en dat was zoooo’n mooi moment!! Daaaaaaaaar was hij dan eindelijk, ons mannetje….JOEHOEEEEE!! Ons zoontje Max (zo noem ik hem even, niet z’n echte naam natuurlijk) was geboren!! Max werd wel meteen even nagekeken en een beetje schoongemaakt door de kinderartsen. Koen heeft van dichtbij meegekeken hoe ze dit deden en ik kon het ook zien van een kleine afstand. Ineens stond er een arts naast ons en die vertelde dat hij even mee kwam helpen, omdat mijn baarmoeder niet kromp. Normaal gaat dit vanzelf, maar er leek nu niet veel te gebeuren. Ik schrok eerlijk gezegd een beetje, want je weet niet wat er gebeurt. Het doek was ook al weer dicht in die tussentijd dus ik kon ook niets zien. Achteraf maar goed ook, want ze zijn nog enorm lang bezig geweest met mijn baarmoeder. Ik kreeg via mijn infuus een middel om het krimpen van de baarmoeder te stimuleren, maar daardoor voelde ik me wel heeeel slecht. De anesthesioloog zei ook tegen mij dat ik moest aangeven als ik me slecht voelde. Ik voelde heel veel getrek en geduw aan m’n buik, best akelig. Ik werd super misselijk en kreeg via m’n infuus ook medicatie tegen de misselijkheid. Maar dit was niet voldoende, dus ik moest overgeven. En dat is niet bepaald grappig en handig als zelf niks kunt en iedereen bezig was met iets. Koen was in tweestrijd want die wilde bij z’n zoon helpen en kijken en hij zag mij ook hulpeloos liggen. Uiteindelijk leek het wat beter te gaan en bleek de baarmoeder aan het krimpen te zijn. Uiteindelijk had de keizersnede bijna 2x zo lang geduurd als normaal en ik had ook 1,2 liter bloed verloren. Dat is blijkbaar veel, want dat is zo’n ¼ deel van wat er in je hele lijf zit. Max was in de tussentijd ook nog eens op mijn borst neergelegd en dat maakte eigenlijk alles meteen goed….zo’n klein aapje ineens tegen je aan…zooo lief en onwerkelijk ook! We werden naar de uitslaapkamer gebracht en ik heb me nog een hele tijd super slecht gevoeld, maar dat ben je al snel vergeten als je dat wondertje bekijkt!!

Het is achteraf toch nog snel gegaan allemaal. Raar dat je donderdag nog gewoon bij mensen op de koffie bent en vrijdag ben je ineens vader en moeder. Max is wel 3 weken te vroeg geboren, maar dat maakt gelukkig niks uit voor zijn gezondheid e.d. Alle longetjes e.d. zijn dan voldoende ontwikkeld, dus dat is wel fijn. Ik heb tijdens m’n zwangerschap ook zwangerschapsyoga gedaan en dat was echt heel fijn. Daar heb ik tijdens het opvangen van de weeën ook zeker veel aan gehad. Al is het soms wel wat moeilijker dat je er nu echt pijn bij voelde en dat was natuurlijk tijdens het oefenen niet. Wel gek dat ik nu beide heb meegemaakt…eerste deel weeën tijdens natuurlijke bevalling en daarna de keizersnede nog. Jaaaa ik weet het, ik ben gewoon niet helemaal “normaal” en het zou juist verrassend zijn geweest als het wel normaal was gegaan bij ons. Het gaat altijd anders! ;)

Uiteindelijk zijn we 4 dagen in het ziekenhuis gebleven. Het was wel fijn om daar te zijn, want ik mag zelf helemaal niks. Ik mocht in het begin amper m’n bed uit, dus ik kon Max zelf ook niet verzorgen en dat vond ik wel jammer. Maar goed, dat weet je van tevoren, dat is een nadeel van een keizersnede. Na 4 dagen mochten we naar huis en dat heel dubbel ook. Je bent blij dat je lekker samen naar huis mag, maar je krijgt toch ook wel een band met de meeste mensen die daar werken en die ga je dan ook echt missen. Je bent zo onwetend bij je 1e kind vooral en dan is het zo fijn dat er mensen zijn die je kunnen helpen en ondersteunen die eerste tijd. Wij waren echt heel blij met die mensen in het ziekenhuis, daar hebben wij enorm veel aan gehad. Het is ook raar dat je daar dan wegrijdt met z’n drietjes…voor het eerst de wijde wereld in.

Eenmaal thuis gekomen waren we een beetje sceptisch en ongerust dat we nu de zorg van het ziekenhuis niet meer hadden en we hoopten dan ook op een goede kraamverzorgster. Gelukkig bleken we het enorm getroffen te hebben, want we hadden een hele fijne kraamverzorgster. Zij was iets ouder en had veel ervaring met alles. Ze werkte heel hard en ondersteunde ons allemaal waar nodig. Ook toen zij wegging zijn er wat tranen gevloeid zeg. Ook dat was weer zo’n moment dat je weer meer op jezelf bent aangewezen. Koen en ik waren van af toen met z’n tweeën om voor hem te zorgen. Toen Koen een weekje later ook nog eens moest werken, was dat voor mij echt een moment dat ik dacht dat me dat allemaal nooit alleen zou lukken. Door de keizersnede mag je 6 weken niet zwaar tillen, geen zwaar huishoudelijk werk doen, niet autorijden, etc. Ik had ook lang niet zoveel kunnen oefenen met Max, omdat ik door mijn wond niet lang kon staan. Gelukkig zijn dit allemaal fases waar je door heen moet en word (zoals iedereen al zei) elke dag een stukje wijzer en rustiger ook. Je raakt er al snel aan gewend en nu weet je eigenlijk al niet beter.

We zijn nu alweer een maandje verder, gisteren was Max gewoon al een maand oud….tjaaa het blijft een cliché maar de tijd vliegt echt! Het gaat heel goed met Max, hij eet en slaapt goed en het is echt een tevreden mannetje…echt een heeeeerlijk schatje…de mooiste en liefste van de hele wereld…haha!! We zijn wel verliefd op ons aapje hoor! Wel blijft het ook nog steeds onwerkelijk dat wij ineens papa en mama zijn. Het is iets raars en tegelijk iets moois dat je dat mannetje nu van ons is en ook afhankelijk van ons is. Het is onze verantwoordelijkheid en dat voel je vanaf het moment dat hij op m’n borst gelegd werd. Zo onwerkelijk dat je hier al die jaren op gewacht hebt en ineens is het zover en is onze grootste wens vervuld!

Liefssss van een hele trotse papa en mama

De 20-weken echo

Gisteren bij de bedrijfsarts geweest en zij gaf na mijn verhaal toch meteen aan dat ik rustiger aan moet gaan doen. Ze adviseerde om z.s.m. halve dagen te gaan werken. Omdat ik later op de dag vaak meer last heb van harde buiken heb ik gekozen om alleen de ochtenden te gaan werken, zodat ik ’s middags wat rustiger aan kan doen. Ze gaf ook aan dat ik echt maar 5 uur op een dag mag werken en dat ik een deel van m’n taken naast de groep draaien ook overgenomen moeten worden. Ik kan en mag van haar niet zo actief zijn. Ik heb tot op heden onze directeur nog niet te pakken kunnen krijgen, dus ik ga er vanuit dat ik volgende week de middagen al thuis blijf. Nu ’t eenmaal zo is nu, krijg ik wat meer rust en valt er wel wat van m’n schouders. Het is niet anders en alles voor ons kleine aapje en mezelf.

Vanmorgen moesten we al vroeg op weg voor de 20-weken echo. Ik heb vannacht heel slecht geslapen, het is toch een heel spannend moment. Na alles wat we hebben meegemaakt ben je gewoon wat voorzichtiger en ook banger denk ik. Ik hoop zo dat alles goed is met de baby en dat we gewoon kunnen genieten. Eenmaal binnen word ik nog nerveuzer en zij heeft dat al snel door. Ze probeert me gerust te stellen en geeft aan dat ze stap voor stap de baby gaat bekijken, beoordelen en opmeten. Stukje voor stukje bekijkt ze onze Mo (zo noemen we Koen en ik de baby altijd) en alles zit eraan en erop. Als ze de echokop op m’n buik zet is ligt Mo helemaal dubbel geklapt met de beentjes omhoog, sowww hij is lenig…hihi. Hoe blij kun je zijn met 10 vingertjes en 10 teentjes? Het hartje is goed, geen open ruggetje, geen hazenlip, etc. Ze kijkt Mo helemaal na. Het is een eigenwijsje, want hij draait en verstopt zich. Ze wil alles nog opmeten, maar Mo draait zich de andere kant op. Ze vraagt of ik even wat rond wil springen, misschien dat Mo daar wel beter van gaat luisteren. Dan ineens kijkt Mo de goede kant op en kan ze alles opmeten. Ook dit blijkt allemaal in orde. Het blijkt dat Mo heel goed groeit, lijkt zelfs voor te liggen op schema. Volgens deze meting zou de uitgetelde datum 31 januari ’16 zijn, terwijl het 5 februari ’16 was. Maar dat maakt volgens haar niet uit, je past je uitgerekende datum niet meer aan. Ze is erg tevreden en alles ziet er heel goed. Yesss we zijn zo blij, dat is het belangrijkste. Mo is nu géén drager van Huntington en bij de 20-weken echo zijn geen afwijkingen o.i.d. gezien. Yesss!!!!!!!

Ze vertelde ook dat Mo een kuiltje in z’n kin lijkt te hebben. En Mo z’n neus en mondje lijken blijkbaar op die van papa, grappig. We zullen zien straks als Mo er is.

Wij wisten natuurlijk al door de vlokkentest wat Mo is…een jongen of een meisje. De meningen zijn verdeeld, zelfs in mijn groepje 3 hebben we een kleine weddenschap gedaan. Grappig dat dan bijna alle meisjes denken dat het een meisje is en alle jongens een jongen. Dat is gewoon wat ze hopen, want dan kunnen ze ermee spelen..haha. Neeeee, zonder grapjes….het maakt ons oprecht helemaal niets uit, wij hebben geen voorkeur. Gezondheid is wat telt!!

MO = EEN JONGEN!!!!

Jaaaaaaaa joepie wij krijgen een jongetje!!! Zoooo leuk, zijn helemaal blij. En om hem dan net zo levendig en spartelend te zien…zo grappig. Het is dan een raar idee als je naar die beelden van hem kijkt en nog geen leven hebt gevoeld, dat er gewoon een baby in je groeit. Zoooo speciaal en bijzonder, dat kun je je niet voorstellen…..ongelooflijk mooi….wat een wonder!!

Voel dat er nu wéér een last van m’n schouders is gevallen. We gaan nu nog meer genieten van Mo dan we al deden…heeeerlijk dromen over ons mannetje!! :)

Liefsss een dolgelukkige papa en mama

Alweer bijna op de helft

Het is weer even geleden dat ik geschreven heb, want ik heb m’n energie hard nodig gehad nu ik zwanger ben. Eerst de laatste schoolweken en die vreselijke wachtweken met de uitslag van de vlokkentest, op vakantie geweest en daarna volle bak voorbereiden voor het nieuwe schooljaar voor groep 3. Tussendoor nog wel wat klachten gehad van de zwangerschap zoals extreme vermoeidheid, heb echt weken vóór 21 uur in bed gelegen, voelde me wel een oma. Daarnaast (ochtend) misselijkheid door de dag heen ook, hoofdpijn, duizeligheid, last van m’n buik, etc. Het hele partypakket compleet, maar het hoort erbij, het is voor een goed doel. Dussss ik klaag niet, helemaal niet. Ik weet dat er een wonder in me groeit en dat maakt toch alles goed!!

Het gaat zo enorm snel, ben nu alweer bijna op de helft van m’n zwangerschap. Wij hebben soms het gevoel dat we net een paar weken zwanger zijn. Dit kan natuurlijk ook komen doordat we t/m 12 weken niet wisten of we ons kleine aapje mochten houden. Het echte genieten is toch erna pas gekomen. A.s. zaterdag hebben we de 20-weken echo al, mijn uitgerekende datum is 5 februari ’16. Dat is gewoon de vrijdag met carnaval, hoe grappig is dat. Natuurlijk is de kans enorm klein dat het op die dag geboren wordt, maar wij vinden dat als extra carnavalsvierders natuurlijk wel leuk! Zijn erg benieuwd naar de 20-weken echo, blijft toch ook weer spannend. Wij hebben natuurlijk ook nog niet zoveel echo’s gehad dan andere vrouwen, omdat wij de eerste 12 weken zelf niks gezien hebben. We vinden dat nu dan ook extra speciaal en kijken uiteraard ook erg uit naar zaterdag!! :) Wij weten door de vlokkentest al of het een jongen of een meisje is en na zaterdag de officiële 20-weken echo gaan we het aan iedereen vertellen. Mensen die dichtbij ons staan weten het ook al, maar de rest dus nog niet…hihi. Wij vinden het ook wel leuk om te weten en te vertellen, vinden wij extra speciaal omdat je nog meer “beeld” hebt bij je baby.

We moesten vandaag op controle bij de verloskundige en ook daar hebben we het hartje weer even gehoord. Blijft toch zoooo raar en ongelooflijk dat er een mensje in je groeit, héél speciaal!! Ook hebben we het met de verloskundige gehad over mijn klachten. Ik heb nl. al twee weken enorme last van harde buiken. Dat is erg vroeg in de zwangerschap, omdat de meeste vrouwen het pas in het laatste deel van de zwangerschap krijgen. Toch zijn er ook vrouwen (en helaas zit ik daar ook bij) die het nu al krijgen. Vanaf 17-18 weken kun je daar last van krijgen. Ben je van het ene af, dient het volgende zich alweer aan. Ze vond dat ik beter naar m´n lijf moest luisteren, omdat die harde buiken vaak een signaal zijn dat je te hard werkt ofzo. Dat klopt natuurlijk ook, want de school is weer begonnen sinds een paar weken en het is flink aanpoten met 29 kids in groep 3. Gewoon 29 kleuters die `niks´ kunnen is normaal al pittig, maar bij zwangerschap moet je je energie al over 2 personen verdelen, dus dat valt niet mee. Ze gaf aan dat ik moest laten onderzoeken op ik misschien een blaasontsteking heb, dat kan dat harde buiken ook verergeren. Ook kon ik aan een buikband denken die ik tijdens het staan op het werk onder om m’n buik doe voor extra ondersteuning. Als laatste gaf ze aan dat ze vond dat 4 volledige dagen (met alles wat daar nog bij komt) teveel was voor mijn lijf. Ze adviseerde om halve dagen te gaan werken en hiervoor contact op te nemen met de bedrijfsarts voor een afspraak. Dus dat hebben we maar meteen gedaan en nu kan ik a.s. vrijdagmiddag al bij die arts terecht om te kijken hoe we dat gaan aanpakken.

Pffff ik heb daar best wel wat moeite mee zeg! Ik ben pas op de helft en moet ik nu al halve dagen werken, jeetje. Ik ben net gestart met een nieuw schooljaar en dan moet ik al allerlei dingen los gaan laten en uit handen gaan geven. Dat is een flinke stap voor mij, ik ben echt een bezige bij. Maar ik ben het wel de verloskundige en alle mensen die mij al waarschuwde toen ik harde buiken kreeg eens. Het is niet anders en je kunt daar niks aan doen. Het wordt nu tijd dat ik gewoon eens aan mezelf en ons kleine aapje ga denken. Ik moet even niks anders dan dat. Dat is een knop die omgezet moet, maar dat komt nu wel. Ik ga ervoor, want ik wil die rust ook nemen. We hebben niet voor niets jaren in de medische molen gezeten, nu moet ik ook aan die uk denken, dat is het belangrijkste!!

Update | dagboekje | laatste maanden

Dinsdag 26 mei ‘15
Afgelopen zondag helaas wéér een negatieve zwangerschapstest, grrrrr!! Maar ik ben zondag dus gezellig met mijn vriendinnetje bij de Toppers geweest. Daar voelde ik me al raar, anders, ik weet niet. Ik was misselijk, duizelig en de chips smaakte echt niet. Dinsdag na een hele studiedag op het werk thuisgekomen en toch nog een keer een zwangerschapstest gedaan. Alleen deze keer, zonder Koen. Waarom weet ik niet, want ik wil zoiets normaal echt samen doen. Tijdens het wachten even de was opgehangen en toen keek ik vluchtig even naar de test. Ik kreeg echt de schrik van m’n leven, want er verscheen een 2e roze streepje. Huhhhh, dat kan niet. Zondag was ie nog negatief. Ik begon te trillen over m’n hele lijf en ben als een stomme idioot de beschrijving nog eens gaan lezen. Het was nog geen hele donkere streep, maar in de bijsluiter staat: een streep is een streep!! Huhhhh, dat kan niet??? Ben ik zwanger?? Huhhh dat kan niet, dat moet een fout zijn? Vlug nog een test gepakt en nog eens getest….wéér een streepje….hmmmm zou het dan echt??? Dit kan niet!! Whaaaa! Hmmm, rustig blijven, want misschien is die test wel kapot. Een uurtje later kwam Koen thuis en die vroeg meteen bij binnenkomst hoe het met me ging. Ik had nl. tot op dat moment nog geen bloed verloren….en je weet…geen bloed geeft moed. Koen had nog niks door. Toen hij het eenmaal hoorde, keek hij me aan of ik het wel meende en hij was ook héééél blij….jaaaaa we zijn zwanger…we dansten door de kamer.

Hmmmm, maar wel met een dubbel gevoel. We zijn nl. sinds een tijdje gestopt met IVF-PGD….of ja gepauzeerd eigenlijk, omdat we er even helemaal klaar mee waren. Al die hormonen en die stress. We hebben toen ook alle andere mogelijkheden uitgebreid besproken en we kwamen toch snel tot de conclusie dat we ook natuurlijk zwanger konden proberen te worden. Maar dan hebben we de kans dat ons kindje 50% kans heeft op Huntington. Het blijft kiezen uit allemaal kwade en zware wegen. We besloten er een half jaar geleden toch voor te gaan en het te proberen. Misschien konden we helemaal niet zwanger worden, dat hadden we nog nooit bewezen. Met PGD was het bevruchten prima gelukt, maar het innestelen tot op heden nog niet. We zijn nu zooo blij dat we in ieder geval zwanger zijn, zover zijn we nog niet gekomen.

Zaterdag 30 mei ’15
Oeeeee we kunnen het nog steeds niet geloven, zooo onwerkelijk en raar ineens. Je bent bijna 4 jaar bezig geweest om die wens te vervullen en ineens heb je 50% kans dat het goed komt. Natuurlijk zijn we realistisch, want je hebt tot 12 weken altijd een risico op een miskraam en dat kan ook zo nog gebeuren. Ik heb al meerdere testen gedaan, omdat ik even zeker wilde weten dat ik nog een streepje had. Maar dat is onzin, want je maakt toch HCG aan, ook al ben je niet meer zwanger of krijg je een miskraam. Ik ben nu elke keer bang om naar de wc te gaan, omdat je nu weer kans hebt op een miskraam. Door alle negatieve dingen die wij meegemaakt hebben, ga ik er soms te snel vanuit dat het toch wel weer mis zal gaan.

Woensdag 3 juni ‘15
We hebben het nu al aan best wat mensen verteld. Mensen die dichtbij staan, zoals onze gezinnen, vrienden en een paar collega’s. Wel fijn om eindelijk ook eens “goed” nieuws te delen. Lief om te zien hoe blij en lief iedereen is, ondanks dat ze weten dat het ook nog slecht kan aflopen. De meeste tegen wie ik het vertel moeten zelf huilen..hihi. Terwijl ik zelf nog geen traan heb gelaten. Ik dacht altijd dat ik zou janken als ik een positieve test in m’n handen zou hebben, maar dit bleek toch niet zo te zijn. Ik denk dat het ook onbewust is, omdat je ook meteen weet dat het ook kan zijn dat je het moet laten weghalen.

Vanmiddag al even bij de verloskundige geweest. Daar hebben we een intake gehad en konden we terecht met allerlei vragen. Ze waren erg lief en begripvol daar.

Vrijdag 5 juni ‘15
We hebben meteen contact gelegd met het ziekenhuis in Maastricht. Deze keer hoeven we niet naar de IVF-afdeling, maar naar de klinische genetica. Gelukkig kennen wij daar al een dokter van toen we getest werden op Huntington en SMA. Ze is blij voor ons dat we zwanger zijn. Ze geeft aan wat de procedure nu verder zal zijn. We moeten met 8-9 weken zwangerschap bij haar komen voor een termijnecho en een informatiegesprek. Dan wordt gekeken hoever ik precies ben en dan wordt er meteen een afspraak gemaakt voor een vlokkentest. Dit zal ongeveer met 10-11 weken zijn. Daarna moeten we max. 2 weken wachten op de uitslag. Pffffff spannend en wat zal het spannend zijn straks als ik verder ben!! We moeten maandag 29 juni voor de termijnecho in het AZM zijn en dan weten we meer. Afwachten dus. Wij weten zeker dat we géén kindje op de wereld willen zetten met 50% kans op Huntington. Dus we hopen dat onze baby géén Huntington heeft. Anders laten we het weghalen. Wij zouden er persoonlijk niet mee kunnen leven om je kind dat grote risico mee te geven. Wij zouden ons kind niet aan kunnen kijken op 18-jarige leeftijd en hem moeten vertellen dat hij die genetische test maar moet gaan doen. Waar wij dan te “laf” voor zouden zijn geweest, zou je wel je kind aandoen. Dat is iets waar wij niet meer om zouden kunnen gaan.

Zondag 7 juni ‘15
We hebben ook iedereen gevraagd om geen kaartjes of cadeautjes te doen, omdat we gewoon willen wachten tot we meer weten. Als we weten dat het goed is, is dat een ander verhaal.

Dinsdag 12 juni ‘15
Ik ben nu zo’n 6,5 week (denken we) en ik krijg steeds meer kwaaltjes. Ik ben extreem moe, ik kan serieus de hele dag slapen. Ik lig elke avond rond 21.00 uur in bed en dan slaap ik zodra ik m’n kussen raak. Heerlijk, dat heb ik normaal nooit, hihi. Ik lig dan vaak ik coma en ben nog steeds moe als ik op moet staan. Ook heb ik veel last van (ochtend)misselijkheid. Heb zelfs al een paar keer moeten overgeven. Ik ben er al achter dat ik vaker op een dag kleinere porties moet eten, dan gaat het beter. Ook kan ik heel slecht tegen geuren, alles bezorgd me braakneigingen. Koken, prullenbak, vieze geurtjes…alles. Maar het hoort erbij, je hoort mij niet klagen. Ik heb er alles voor over.

Woensdag 13 juni ’15
Vanmorgen stond Moeders voor Moeders al aan de deur. Die heb ik zelf gebeld zodra ik zwanger was. Voor degene die niet weten wat Moeders voor Moeders (www.moedersvoormoeders.nl )doet even een korte samenvatting: zij verzamelen urine van zwangere vrouwen. Hieruit halen ze het HCG-hormoon en dit wordt dan weer gebruikt om hormoonspuiten van te maken voor vrouwen die moeilijk zwanger kunnen worden of IVF-traject doorlopen. Ik heb ze ook gebruikt en ik heb altijd gezegd dat ik zelf ook altijd mee zou doen aan Moeders voor Moeders, mocht ik ooit zwanger raken. Gelukkig ben ik nu zwanger en ik heb dan ook geen minuut getwijfeld of ik hieraan zou meewerken. Het is zo’n kleine moeite!! Je kunt hieraan deelnemen vanaf dat je een positieve test hebt t/m 16 weken ongeveer. Daarna heb je minder HCG in je urine en heeft het dus niet zoveel zin meer. Je hoeft niets anders te doen dan je urine op te vangen in een speciaal kannetje wat je van hen krijgt. Dan moet je het overschenken naar grote, blauwe plastic flessen die niet doorzichtig zijn. Ze zijn al blij als je alleen je ochtend- en avondurine opvangt. Meer is natuurlijk altijd fijn en goed. Ze komen dan 1x per week alles ophalen. Dit gebeurt in een auto zonder reclametekst o.i.d. dus niemand komt erachter dat je zwanger bent. Ook mag je zelf de ophaalplek bepalen.

Het is echt een fabel dat het stinkt enzo. Het enige wat je ruikt is spul wat ze in elke fles een beetje gegoten hebben, zodat je urine langer en beter intact blijft. Je moet elke dag een nieuwe fles nemen. Of je nu in de wc plast of je vangt het op.

Ik hoop dat ook dat wanneer jij zwanger bent even nadenkt bij hoeveel je zou kunnen betekenen voor andere vrouwen die onvruchtbaar zijn of PGD doen zoals wij. Dan is dat toch iets heel kleins, dan kun je ze toch een beetje helpen. Ik hoop dat ik jullie hiermee inspireer om hetzelfde te doen, mocht je ooit zwanger raken. Er zijn nog steeds veel vrouwen die er niet aan mee willen doen, omdat ze het vinden stinken of veel werk. Nou ik kan uit eigen ervaring zeggen dat dit allemaal 1000% meevalt. Het is net hoe je er zelf in staat. Twijfel je, bedenk dat hoe blij en dankbaar jij bent dat je zwanger bent van een wonder. Dan gun jij andere vrouwen toch ook dat wonder??? :)

Maandag 15 juni ‘15
Moeilijk om je mond te houden, terwijl je het eigenlijk van de daken zou willen schreeuwen. Hopelijk gaat dit zo door en kunnen we over een aantal weken iedereen goed nieuws vertellen. Ohhhh pfff we hopen het zooooo!!! Ik duim, ik hoop, ik bid, ik doe ineens van alles!!!

Woensdag 1 juli ‘15
Het is even geleden, maar het is zooo druk met alles. Ik ben blij als ik zo op de been blijf met werken en alle andere dingen. Ik ben al een tijd superrr moe. En niet moe zoals je normaal moe bent, maar dan 100x zo erg. Ik kan overal slapen, ga elke avond heel vroeg naar bed en ben niet uitgerust als ik wakker wordt. Ook heb ik veel last van (ochtend)misselijkheid. Het is een hele rare, nare misselijkheid. Koen is heel lief en brengt me elke ochtend een cracker op bed, zodat de ergste misselijkheid er van is. Ik kan slecht tegen geuren van alles, pfff bahhhh echt vies! Ook kan ik sommige dingen niet weg krijgen, zoals boterhammen…bahhh die smaken heel raar. Dus dan maar wat vervangers zoeken. Ik heb veel trek in hartige dingen i.p.v. in zoete dingen.

Maandag 13 juli ‘15
Vandaag heb ik de vlokkentest gehad in het ziekenhuis. Ik was heel zenuwachtig. Het was een enorm pijnlijke ingreep vond ik zelf, echt ff afgezien, maar alles voor het goede doel. Een bevalling zal vast nog meer pijn doen! ;P

Tijdens deze vlokkentest worden uit de placenta vlokjes gehaald. Die worden daarna onderzocht op Huntington, er is dus 50% kans dat het embryo Huntington heeft. Ook heb je sowieso de komende 48u een verhoogde kans op een miskraam, dus dat maakt het nog spannender. Nu moeten we 1-3 weken wachten op de uitslag. De arts vertelde ons al dat je de 1e week meestal niets hoort en de 3e week zou lang zijn, maar die tijd staat ervoor. Dus wij verwachten zelf dat we volgende week gebeld worden. Pfffffffffffffff spannend!!!!!!!!!!!!!

Woensdag 15 juli ‘15
Ben vandaag precies 11 weken zwanger. We hebben met alle echo’s die we gehad hebben afgesproken dat wij het hartje niet willen horen en ook het echobeeld niet willen zien. Dat maakt het voor ons te echt en extra confronterend mocht het straks niet goed zijn. De beelden zijn wel allemaal opgeslagen, dus mochten wij bij goed nieuws deze echo’s willen hebben, kan dat alsnog. Dat is wel een fijn idee. Ze hebben natuurlijk wel gekeken of alles goed was met de baby en dit bleek zeker zo te zijn, dus dat is al fijn.

Zaterdag 18 juli ’15
Er is een week voorbij van de wachtweken en die is redelijk snel gegaan. We gingen er ook vanuit dat we deze week geen uitslag zouden krijgen. Vanaf nu lijkt de tijd echt te kruipen, wachten duurt zo lang!! Ik wil een tijdmachine of in een lange slaap belanden en dan wakker worden met goed nieuws!!

Dinsdag 21 juli ‘15
We hebben nog steeds geen nieuws! De uren lijken voorbij te kruipen. Zooo raar dat je niet weet wat je moet verwachten en hoe je je moet voelen. De ene keer ben je positief, omdat je 50% kans hebt dat het goed gaat. Dit slaat dan weer om in negatieve gedachten, omdat we ook 50% kans hebben dat het niet goed is. Het is gewoon kop of munt. Aangezien ik met gokken en spellen nooit geluk heb gehad, ben ik bang dat het niet goed is. Alhoewel ik ook van het begin af aan al het gevoel had dat het goed zat. Ik weet natuurlijk niet of dat zo is en misschien is het wel coping. Misschien bescherm ik mezelf automatisch wel, je weet het niet. Je weet niks!!

Donderdag 23 juli ’15
Nog steeds géén nieuws, dit duurt echt veeeeel te lang. We houden het echt niet meer vol. We weten van gekkigheid niet wat we moeten doen. Koen heeft ook al een week vakantie samen met mij, maar die hadden we beter niet kunnen hebben. We vervelen ons en kunnen niks vinden waar de tijd sneller door gaat. We hebben geen zin om iets actiefs te doen zoals klussen, want dat hebben we al genoeg gedaan en daar hebben we ook geduld voor. We worden echt gek van dat wachten, waarom duurt dit toch zoooo lang!!!!! Aan het einde van de dag belt Koen het ziekenhuis en ze vertellen dat ze zelf ook vonden dat het lang duurde. Dus zij hebben contact gehad met Leiden (waar het onderzoek plaatsvindt). Leiden gaf aan dat er helaas technische storingen zijn geweest en dat ze inderdaad wat vertraging hebben. Dat meeeeeeen je toch niet?!?! Dat hebben wij weer!! Leiden probeert de uitslag zsm door te geven, kan morgen zijn, maar ook nog begin volgende week. GRRRRR!

Vrijdag 24 juli ‘15
Wéér de hele dag in spanning gezeten zonder resultaat. We hebben ’s ochtends al een afspraak gemaakt bij de abortuskliniek. A.s. dinsdag om 12.30 uur. Gatsie, bah daar wil je nog niet over nadenken!!! Dat willen we toch helemaal niet!! Maar helaas is het de harde werkelijkheid. Maar we moeten iets. Als we een slechte uitslag hebben, moeten we iets gepland hebben. We hebben nl. ook een vakantie gepland meteen naderhand en we hopen wel dat dat door kan gaan.

Om 16.15 uur besluit Koen toch nog even een keer te bellen met het ziekenhuis. Gewoon om even te checken. Koen belt boven op zolder, omdat ik er niet bij kan zijn. Ik val volgens mij echt flauw bij de uitslag….goed of slecht!! Mijn hoop was weg, ik had niet het idee dat we vandaag een uitslag zouden krijgen. Even later komt Koen beneden en hij roept dat alles goed is!! Ik kan niet geloven wat hij zegt, ik ben verdoofd…ik vraag of het echt zo is….jaaa zegt hij, ik heb het nog 3x laten checken voor de zekerheid. Whaaaaaaaaaa dit kan niet waar zijn….whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa alles is goed!!! Yessssss, onze diepste wens gaat eindelijk in vervulling….we worden papa en mama van een GEZOND kindje!!! Meer hebben wij niet nodig!! Whaaaaaaaaaaa we zijn zoooooo blij!!! Maar het voelt ook heel onwerkelijk….na 4 jaar wachten is het eindelijk zover!! Na twee weken wachten op de uitslag blijken we gewoon een gezond kindje te krijgen!! We zijn zooo dankbaar en dolblij!!!!!!

Nadat we iedereen hebben ingelicht zijn we nog steeds in een hyperactieve roes. Iedereen is net zo blij en enthousiast als wij. Iedereen reageert superrrr lief, zoooo fijn om te weten en te voelen dat er zoveel lieve mensen om ons heen staan. Bedankt voor jullie liefde en steun!!

We kunnen het niet geloven. Zo zie je maar weer: “NEVER LOSE HOPE….”

Liefs een dolgelukkige Koen & Sanne

Lief zijn!

Het is even geleden dat ik geschreven heb. Ik heb me de afgelopen maanden niet top gevoeld en nog steeds gaat het niet helemaal goed, maar het lijkt wel langzaam aan iets beter te gaan. Ik wil niet te vroeg juichen, maar zo voelt het wel. Ik heb afgelopen tijd ook niet stil gezeten, want ik wilde wel dingen proberen die me misschien wat zouden helpen.

Als eerste ben ik twee weken terug dus naar de psychologe geweest. Dit is een speciale medische psychologe in het AZM waar ik na de slechte uitslag jaren terug vaak ben geweest. Nu was het zeker twee jaar geleden dat ik bij haar een consult had. Ze vond het wel leuk om me weer te zien, al was de reden minder natuurlijk. Ik had altijd wel een klik met haar. Ze is altijd heel rustig en toch confronterend en dat heb ik dan ook wel nodig. Ze moet altijd erg met mij lachen, omdat ik eigenlijk een soort psycholoog ben van mezelf. Ze geeft een paar zetjes in een richting en ze vindt dat ik altijd goed weet wat ik wil, hoe het zou moeten, wat m´n doelen zijn, etc. Zij kan dan vooral helpen bij het stukje om alles even op een rijtje te zetten, me te confronteren met sommige dingen en me hier en daar wat ideeën aanreiken die als mogelijke oplossing voor een probleem zouden dienen. Ze vond het heel goed van me en ook echt bij me passen dat ik met dit blog begonnen ben. Ik heb altijd dingen makkelijk van me af kunnen schrijven en het werkt voor mij nog steeds therapeutisch. Ze was het met mij eens dat het PGD-traject waar wij inzitten ontzettend zwaar is en dat wordt er niet beter op. Ze zou willen dat ze daarin iets voor me kan doen, maar dat is helaas niet zo. Zij is gespecialiseerd in mensen met de ziekte van Huntington en ontvangt dus ook vaker stellen die in hetzelfde traject zitten. Ze wil dat ik mijn grootste angst hardop tegen haar zeg…dat ik intens bang ben dat ik nooit moeder ga worden. Dat is wel wat anders dan zoiets op te schrijven hier bijvoorbeeld, dat gaat veel makkelijker. Als ik zoiets hardop zeg, klinkt het nog harder en pijnlijker dan het al is…dan is het echte waarheid, heel raar. Maar ik doe het toch en ik kan m´n tranen ook niet bedwingen. Ze adviseert ook weer om je angst onder ogen te komen, doe het maar. Juist door er doorheen te gaan, voel je je achteraf beter. Dat klopt ook echt, dat heb ik héél vaak ondervonden. Ook hebben we het lange tijd over het feit dat ik vaak eerder aan mezelf moet denken en liever voor mezelf moet zijn. Dat weet ik ook heel goed en toch trap ik er elke keer weer in, het is echt een patroon wat doorbroken moet worden en dat valt niet mee. Na een uur praten maakt ze een nieuwe afspraak voor over een maandje. Ook geeft ze me een huiswerkopdracht mee. Verrassend, die krijg ik altijd van haar…hihi. Ik had er al rekening mee gehouden. Ze wil dat ik goed ga nadenken en op ga schrijven hoe ik ervoor ga zorgen dat ik liever voor mezelf ga zijn. Hmmm zoiets dacht ik al…lastig….héél lastig. Maar ik ga de uitdaging aan, ik wil hieruit komen en daar ga ik voor.

Ten tweede ben ik weer naar die (paranormale) masseuse geweest. Ik ga daar nu veel vaker heen en dat bevalt super goed. Even tijd voor mezelf en lekker ontspannen. Maar deze keer heeft die mevrouw andere plannen met me. Zodra ik binnenkom, moet ik gaan zitten op een stoel, zij pakt er een kruk bij en komt tegenover me zitten met een ernstig gezicht. Oh, we gaan dus nog niet ontspannen. Ik moet ook even lachen, giebelen, dat doe ik wel eens vaker als ik eigenlijk zenuwachtig ben. Ze laat mij kort vertellen hoe het met me gaat en zij had al een sterk voorgevoel dat het slecht met me ging. Ze vindt dat ik slecht voor mezelf zorg en ik krijg van haar zowat dezelfde les als die de psychologe me al gaf. Ik moet tussendoor weer even lachen en vraag haar of ze misschien met mijn psychologe heeft gesproken, zoveel lijkt het op elkaar wat ze vertellen. Dus ik vertel haar kort wat die psychologe dat vertelde en zij moet ook lachen. Ze waarschuwt mij echt dat ik zo niet verder kan, er moeten dingen gebeuren. Ze is bang dat het anders een keer echt mis met me gaat. Dat gevoel heb ik zelf ook al langer, dus ik ben blij dat we die last even samen kunnen dragen. Ook met oog op onze wens, ze waarschuwt mij en zegt iets wat ik zelf ook al eens bedacht heb. Ze zegt dat als ik niet goed voor mezelf kan zorgen, energieloos ben, hoe kan dat een evt. embryo nestelen in jouw baarmoeder. Ja, dat klopt. Ik weet dat dat niet altijd van invloed is, maar het kan wel. Ze gaat me extra aanpakken tijdens de behandeling en dat heb ik geweten. Ik kwam binnen als een uitgebluste, energieloze, negatieve meid met overal pijntjes in hoofd, nek en buik. Toen ik klaar was, voelde ik me juist energiek, positief, m’n kwaaltjes waren weg en ik had het gevoel alsof ik de hele wereld weer aankon. Aan het einde van de sessie drinken we altijd nog wat water samen, dat is goed voor de afvalstoffen. Toen zei ze dat ze iets voor me had, ze moest me iets geven van iemand. Ze stond op en kwam terug met een heel klein beertje. Ze keek me aan en zei dat dit beertje twee dingen symboliseerde. Ten eerste moest ik dit beertje vanaf nu overal mee naar toe nemen en neerzetten, zodat ik het kon zien. Het zou een soort totem voor mij zijn, elke keer als ik dat beertje zag wist ik dat ik rustiger aan moest doen en aan mezelf moest denken. Ten tweede zou het mij herinneren aan de grootste wens die ik heb…een baby…en dat beertje zou het doel zichtbaar maken. Ik vond dat een heel mooi gebaar en samen moesten we even wat traantjes wegpinken. Vol vertrouwen ging ik weg.

Ik ben vorige week dus bij haar geweest en deze week ben ik ziek geworden. Flinke griep met koorts en alles. Ik heb heeeel veel geslapen en gerust, ik bleef maar moe. Ik heb het idee dat dit een soort zuivering was van het lichaam (en geest), dit was even nodig. Nu gaat het weer wat beter gelukkig. Ik wil nu weer met een nieuwe, frisse start beginnen. Niet alles is nu ineens weg, maar ik zie dit wel als een mooie stap in de goede richting.

Ik heb voor mezelf ook wat dingen bedacht die ik wil gaan uitproberen om ervoor te zorgen dat ik liever voor mezelf ga zijn. Het moet gewoon, want anders ga ik er onderdoor en dat wil ik niet:

– Naar de psychologe (blijven) gaan.
– Vaker NEE zeggen en het liefst zonder schuldgevoel. Het is niet egoïstisch om voor jezelf te kiezen.
– Naar de (paranormale) masseuse blijven gaan.
– Wandelen (lekker in de buitenlucht).
– Accepteren & loslaten dat in huis of op school (werk) niet alles netjes / perfect is.
– Vaker in bad ontspannen met muziekje, kaarsjes, etc.
– Soms eens even helemaal niks doen of plannen, niks doen is ook iets.
– Dingen waar ik geen zin in heb en die niet nodig zijn op dat moment, niet doen. Laten liggen. Niks moet, alles mag.
– Vaker ME-time plannen met een boekje, filmpje, etc.
– Vaker ontspannende dingen inplannen als dagje sauna e.d.
– Spontane dingen doen.
– Vaker taken delegeren dan ze zelf allemaal te doen, laat het ook maar eens aan een ander over.
– Tegen alle lieve mensen om me heen eerlijk zijn als het niet (goed) gaat.
– Hulp vragen en accepteren waar nodig.
– Minder haasten, vaker stilstaan en genieten.

Er zal nog wel wat bij komen, maar dit vond ik een mooi begin. Dus lieve schatjes, als jullie wat verandering bij me gaan zien, weten jullie waar dit vandaan komt. Het heeft niks met jullie of mijn liefde voor jullie te maken. Ik zeg dit ook niet uit schuldgevoel, maar gewoon omdat ik het even uit gelegd wil hebben.

Liefs en dikke knuf van Sanne

A reminder of the important things of live

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties, mailtjes, kaartjes, app’jes van jullie allemaal op mijn vorige bericht. Dat doet me echt goed. Zonder jullie steun en begrip zou ik het sowieso niet volhouden. Ik weet dat het moeilijk te begrijpen is waarom ik het dan niet tegen mijn dierbaren vertel dat het minder goed met me goed. Het is niet dat ik niet wil, het is gewoon lastig soms. En jaaaa jullie hebben me allemaal op het hart gedrukt dat jullie er voor me zijn en dan moet ik daar ook gewoon leren gebruik van te maken. Ik ga echt proberen om te zeggen wanneer het niet goed gaat, dat moet ik gewoon leren in deze situatie. Want het zal niet de laatste keer zijn dat ik me zo voel.

Momenteel gaat het eigenlijk nog hetzelfde met me. Ik heb wel al met veel mensen gepraat over hoe ik me voel en iedereen is zoooo lief voor me. Ik merk dat ik me nog steeds down voel, maar het huilen is gelukkig wat minder geworden. Ik probeer positief te blijven (maar dat valt gewoon niet mee) en vooruit te kijken met het idee dat de zon vast wel ergens zal schijnen achter die veeeel te hoge berg voor me. Ik wil zo graag, dus het moet vast op een dag weer wat beter gaan.

Ik ben daarnaast ook geen type dat niks doet en afwacht tot het negatieve gevoel weg is. Ik wil van alles doen om dat gevoel in ieder geval wat te verminderen. Dat haalt de pijn niet weg, maar wel de scherpe randjes er vanaf hoop ik. Ik heb (ook samen met Koen, family and friends) wat dingen bedacht die ik wil gaan doen komende periode.

Een paar van die dingen zijn bijvoorbeeld:
– Zelfhulpboeken lezen die gaan over het omdenken, pluk het geluk, de kracht van het nu, etc.
– Veel wandelen (met ons hondje), lekker frisse lucht doet ook vaak goed
– Elke week naar de yoga en misschien soms wel 2x per week als ik daar behoefte aan heb
– In bad genieten met kaarsjes en rustgevende muziek
– Afleiding zoeken, leuke dingen doen met al mijn lieverds
– Soms echt NIKS doen…helemaal niks…geen afleidingen van tv, gsm, etc…gewoon niks…en soms even toelaten wanneer ik negatief of emotioneel ben
– Fijne muziek luisteren waar ik blij van word of juist flink mee kan janken
– Veel schrijven op m’n blog en / of dagboek, daar word ik rustig van
– Knuffelen
– Positieve teksten, tegeltjes, quotes, filmpjes, zinnetjes etc. lezen op computer, telefoon, etc. Daar heb ik echt wat aan meestal. En die positieve zin dan als een soort mantra gebruiken.
– Fotograferen: vind ik super leuk, wil ik in het nieuwe jaar ook echt wat mee gaan doen
– Eten: er zijn weinig werkwoorden die me zo gelukkig maken als eten :P ;) Klinkt alsof ik een vreetschuur ben, maar ik ben gewoon een Bourgondiër. Ik hou ervan!
– Daarnaast heeft Koen heeft contact opgenomen met mijn psychologe. Daar ging ik al een hele tijd niet meer naar toe, maar ben er wel veel naar toe geweest in het verleden. Vooral na m’n slechte uitslag merkte ik dat ik behoefte had aan iemand die me wat tips en adviezen kon geven in mijn proces. Zo hoop ik dat ze ook nu weer wat voor me kan betekenen. Zij is ook heel fijn, omdat ze in het AZM zit, de ziekte van Huntington goed kent en veel met die lotgenoten praat. Ze is er een beetje in gespecialiseerd zeg maar en dat vind ik toch fijn. Zo iemand die de ziekte kent, staat er anders tegenover dan mensen die niet weten wat Huntington is. Ik was wel blij dat Koen dit voor mij al geregeld heeft, want ik wilde dat even niet op dat moment. Achteraf is dat toch weer goed geweest. Ik heb nu een afspraak staan in het nieuwe jaar, op 15 januari. Toevallig ook nog mijn verjaardag, dus dat moet goed komen.

Ik kwam als voorbeeld onderstaand filmpje tegen. Het gaat over alle mooie dingen van het leven en dingen die je niet moet vergeten. Een héél mooi en herkenbaar filmpje voor mij nu. De kwaliteit is niet top, maar het gaat om de boodschap (tip: zet je geluid aan). In ’t begin is het beeld even zwart met reclame, daarna komt het beeld. Of kennen jullie deze al?

Sometimes life is so hard

Het is even stil geweest van mijn kant, ik had even behoefte aan rust. Ik wilde alles voor mezelf op een rijtje zetten. Ik kom er al snel achter dat we weinig anders kunnen dan doen (alweer) afwachten. Ik heb er voor gekozen om nu nog geen brief te schrijven aan de Tweede Kamer. Ik heb er gewoon even geen zin in, heb geen tijd en energie om daarmee bezig te zijn. Ik heb mijn energie hard nodig om zelf op de been te blijven. Ik merk dat ik momenteel even de weg kwijt ben.

December is eigenlijk mijn lievelingsmaand vanwege Sinterklaas en natuurlijk Kerstmis. Toch lijkt deze maand voor mij elk jaar moeilijker. Er zijn verschillende redenen die ervoor zorgen dat ik niet zo lekker in m’n vel zit. Ten eerste betekent eind van het jaar weer een begin van het nieuwe jaar….klinkt mooi…maar ik kom ook steeds dichterbij de aanvangsleeftijd van de ziekte. En daar heb ik helemaal nog geen zin in!! Ik wil er niet over nadenken en het op de lange baan schuiven, maar dat is niet iets wat ik kan blijven doen. Ten tweede heb ik last gehad van Sinterklaas en alles wat het met zich meebracht. Je hoeft Facebook maar te openen om te zien dat iedereen genoten heeft van een gezellige pakjesavond. Wij ook, maar wel weer zonder een kindje erbij. Ik heb laatst de kerstkaarten al geschreven en dat kostte me veel meer moeite dan normaal. Terwijl de tranen over m’n wangen rollen, schrijf ik onze namen weer op de kerstkaarten. Alwéér met z’n tweetjes, alwéér geen naam of hartje erbij. Hoeveel jaar gaat dit nu al zo? Koen vraagt hoe lang we er al mee bezig zijn. Nou zeker 3,5 jaar al, zonder genetisch onderzoek. Bahhhhh ik ben er klaar mee. Ik kan gewoon ook niet tegen die onzekerheid. Ik heb me niet voor niets laten testen op de ziekte van Huntington, ik kan niet goed leven in onzekerheid. Ik kan beter leven met de harde waarheid, dan die machteloosheid de hele tijd. Daar word ik zo onrustig van. In het begin gaat dat nog wel, maar nu begint het ook steeds meer aan me te vreten. Ik wil duidelijkheid. Ons leven staat nu al zo lang stil…in de wachtfase….en we komen niet verder. We weten en hebben nog steeds niks. Na al die jaren nog steeds met lege handen.

Iedereen lijkt zwanger of heeft een kind. Laatst kregen we 5 geboortekaartjes in 3 weken tijd…pffffff ik kon er even niet meer tegen. Natuurlijk ben ik enorm blij voor iedereen die zwanger is of een kindje heeft. Ik gun dat iedereen. Maar ik hoop en duim nog steeds met alles wat ik heb dat wij het ook mee gaan maken. En elke keer gebeurt er dan weer iets nieuws, waardoor je hoop wordt weggeveegd. Ik ben zo bang dat wij dat nooit gaan meemaken. Ik wil soms zoooo hard van de daken schreeuwen wat ik heb en waar wij inzitten, maar dat heeft geen zin. Het lost niets op. Het gaat er niet ineens sneller door. We hebben geen andere keus dan afwachten.

Ik merk dat ik bijna niemand verteld heb dat het niet zo goed met me gaat. Ik weet gewoon niet hoe. Ik weet dat ik super veel lieve mensen om me heen heb die er voor me zijn en dat waardeer ik ook enorm. Toch zorgt het er niet voor dat ik erover praat…met niemand niet. Alleen Koen en m’n moeder hebben een beetje door dat het minder goed gaat. Ik heb een kort lontje, ben heel gevoelig en huil om alles…echt om alles. Ik weet gewoon niet hoe lang ik het nog volhoud. Ik twijfel aan alles en ben onzeker over alles ineens. Niet de Sanne die ik normaal ben dus. Ik ben mezelf een beetje kwijt. Soms wil ik het wel vertellen aan de mensen van wie ik hou, maar weet ik niet hoe. Hoe vertel je tegen iemand dat je al die zorgen en angsten hebt? Ik ben soms bang dat ik daar juist mensen mee wegjaag als ik dat allemaal vertel. Moet ik zeggen tegen mensen dat ik soms niet meer wil leven? Moet ik zeggen dat ik soms niet mee verder wil? Nee, want dat jaagt iedereen angsten aan en iedereen maakt zich alleen maar zorgen om mij. Dat is ook niet wat ik wil. Het is niet dat ik al die lieve mensen die vertrouw of het met ze wil delen, maar het sluipt er dan gewoon in. Ik merk zelf dan gewoon al weken dat er iets is, alleen weet ik dan nog niet precies wat er dan aan de hand is. Ook wil ik geen zeur zijn of mensen tot last zijn. Dus dan laat ik het er maar bij. Ik probeer het dan vaak zelf op te lossen, maar soms gaat dat niet. Net zoals nu bijvoorbeeld…het lukt me gewoon even niet. Ook zijn er momenten die gewoon qua timing of plek niet fijn zijn om te vertellen tegen mensen dat het niet zo goed gaat. Iedereen mag een dip hebben, ook ik. Alleen vergeet ik dat wel eens.

Normaal ben ik ook echt positief ingesteld en kan ik negatieve gedachten eigenlijk best heel makkelijk omzetten in positieve dingen. Nu lukt me dat even niet. Een paar weken al niet. Ik merk ook lichamelijk dat het minder goed gaat. Ik ben heel moe en slaap heel veel. Alles kost me enorm veel energie. Ik doe ook veel , dat weet ik zelf ook wel…ik ben echt een bezige bij. Toch ben ik elke avond helemaal opgebrand. Soms wil ik ook gewoon bezig zijn, want als ik dan niks doe of alleen ben, komen die negatieve gedachten juist weer opzetten en daar heb ik geen zin in. Ik weet dat het ook niet slim is om altijd maar door te gaan.

Ik weet het gewoon even niet meer…sorry voor iedereen die ik liefheb, het heeft niks met jullie of onze relatie te maken!!

En bedankt!!!!!!!!!!!!!!

Zoals afgesproken heb ik gisteren het ziekenhuis gebeld. Ik had m’n menstruatie gekregen en de afspraak is dat je dan meteen het ziekenhuis even belt, zodat de terugplaatsing van onze cryo ingepland zou worden. Ik zou ook moeten starten met de Progynova tabletten om m’n cyclus weer stil te leggen, maar ik had wachtte even met innemen, ik wilde toch voor de zekerheid de assistente eerst even gesproken hebben. De assistente zei dat de planner mij zo meteen even terug zou bellen.

Even later ging de telefoon en de planner vertelde me dat ze geen goed nieuws voor ons had. Er gingen meteen allerlei scenario’s door m’n hoofd en dacht dat onze cryo niet meer goed was of de vriezer kortsluiting had gehad ofzo. Maar dat bleek niet zo te zijn, ze vertelde dat wij dit jaar niet meer aan de beurt komen voor een terugplaatsing. De overheid heeft de kraan dichtgedraaid en dat betekent dat we niet meer aan de beurt zijn. Ik kan niet geloven wat ze me verteld. Hoezo? Waarom? Ze zegt dat je maar een bepaald aantal terugplaatsingen per jaar mag doen en de overheid bepaalt hoeveel dat er zijn. Het zkh zal er dan wel teveel hebben gedaan, waardoor er nu aan het eind van het jaar geen meer over zijn. Huhh, maar dat kan toch niet? Dat wisten ze toch eerder? Ze geeft aan dat zij het er ook niet mee eens zijn, maar orders moeten opvolgen. Ze geeft aan dat we in het nieuwe jaar pas ergens aan de beurt zijn, begin van het jaar, maar wanneer weet ze nu nog niet. Dat horen we ook pas in het begin van het jaar en dat kan januari zijn, maar ook februari of later. Huhhh, wat…zooo lang?? Ze geeft ook aan dat het bij alle patiënten is, niet alleen bij PGD. Nou alsof dat de pijn verzacht!!

Ik kan het niet geloven!! Zit je daar weken weer rekening te houden, alle medicatie gehaald, alles voorbereid voor de terugplaatsing, m’n menstruatie afgewacht en nu krijg je dit. Dat kan en mag toch niet zeker! Zo lang wachten tot aan je cryo tp en het ergste is dat de kansen al zo klein zijn bij die cryo. En dan moet je wanneer je niet zwanger bent, wéér 5 maanden op de wachtlijst voor de volgende poging. K*tzooooooi, ik heb hier zooooooo geen zin meer in!!! Waarom hebben wij altijd die pech en is er altijd iets wat er voor zorgt dat het niet normaal kan gaan bij ons??? Dus ik kan nu ook even niet verder nadenken, alleen dat we weer stilstaan, weer kunnen wachten. Ik vraag me af hoe lang we dat nog gaan volhouden zo!!!

Ik ben zooooooooo boos, op het ziekenhuis ook natuurlijk, maar ook op de overheid. Die brief aan de Tweede Kamer heb ik nog niet gemaakt, omdat we op vakantie zijn geweest. Maar ik ga dit weekend eens zitten om daar een brief naar toe te sturen! Bedankt voor het wééééér tegenhouden van onze wens!!!!!! Sorry, ik kan me even niet bedwingen!!

Even lekker weg

Na een zware tijd hebben we weer iets fijns om naar uit te kijken. We gaan namelijk a.s. vrijdag op vakantie. Dit hadden we een aantal maanden geleden al geboekt. Of we zouden zwanger zijn tijdens die vakantie of we zouden het wel fijn vinden om dan samen weg te gaan na een mislukte terugplaatsing. Helaas zijn we niet zwanger. We vonden dat we dat wel verdiend hebben na al die stress en spanning van de afgelopen maanden. We zijn ook echt van het ene in het andere gevallen. Eerst een jaar lang alle voorbereidingen voor ons nieuwbouwhuis, daarna maanden klussen en daarna nog onze PGD-poging. We zijn echt even op, tijd om onze batterij eens op te laden dacht ik zo.

We hebben iets gekozen waar we normaal niet zo van zijn, we gaan namelijk 9 dagen naar Side in Turkije. Ik heb gegoogeld op de warmste plek in de herfstvakantie en daar stond Side in de top-3. Hoppa, daar gaan we dan op zoeken. Uiteindelijk hebben we een 5-sterren all-in resort geboekt, iets waar wij normaal niet zo’n fan van zijn. Wel van de resorts, maar niet het idee dat je daar de hele dag moet blijven. We houden normaal van allerlei vakanties, van actieve dingen tot rondreizen met de auto of wat dan ook. Het mag voor ons het liefst een combinatie zijn van relaxen en (actief) bezig zijn, dan vinden we het leukste. Maar deze keer wilden we gewoon even helemaal niks!! Vrienden van ons zijn al naar dit hotel in Side geweest en vonden het een aanrader. Dus hebben we meteen geboekt. Hoppaaa niet te lang nadenken over de prijs, gewoon doen. We hebben het afgelopen 1,5 jaar al heel veel dingen gelaten omdat we aan ’t sparen waren voor ons huis. Dus dan hebben we dat nu ook verdiend. Je moet jezelf gewoon soms wel iets gunnen. Natuurlijk gaan we nog wel wat andere dingen doen, maar rust en ontspanning staan bovenaan nu even. De weersvoorspellingen zijn tot op heden ook goed…zo’n 26C-27C-28C met af en toe een kans op een bui…ja het blijft herfst natuurlijk. ;)

Ik heb vanavond en donderdagavond wel nog de oudergesprekken van groep 3. En dan vertrekken we vrijdagochtend lekker naar Düsseldorf, want we vliegen vanaf daar. Wel raar om je zomerkleding in te pakken en zonnebrandcrème te kopen midden in de herfst. Maar ook wel heel leuk, omdat we al lang niet op vakantie zijn geweest.

We zijn hier echt wel even aan toe hoor. Even 9 dagen niks anders dan zonnen, zwemmen, lezen, eten, drinken en ons vooral laten verwennen. Ik zei voor de grap al tegen Koen dat ik me gewoon helemaal zat ging zuipen in dat resort na al die maanden onthouding door het IVF-traject. Hij begon meteen hard te lachen. Want ik kan natuurlijk helemaal niet tegen alcohol. Ik vind wijn zeker lekker, alleen kan ik daar heel slecht tegen, maar een likeurtje (Baileys, Sheridan o.i.d.) of een biertje lust ik wel graag. Alleen kan ik er zo slecht tegen, dat ik meestal na 2 biertjes wel “zat” ben…haha, dus veel zullen die all-in resorts niet kwijt zijn aan mij wanneer ik het op een zuipen ga zetten…but I will give it a try ;)

Als je thuis blijft, ben je toch altijd bezig met vanalles….dan nemen wij in ieder geval geen rust. Ook erg fijn om weer even tijd voor elkaar te maken, samen te genieten van alles, want dat vergeet je wel eens door het dagelijks leven en de heftige tijd waar we in zitten momenteel. Heeeeeeeerlijk ik kijk er echt naar uit om heerlijk met een boek op het strand te liggen en verwend te worden met lekkere hapjes en drankjes. Jaaaaaaaa ik heb vakantiekriebels….superrrrr veel zin in!!! :)

En jaaa de foto’s die hierbij staan, zijn van ons hotel….daar kan ik wel aan wennen..haha! :P
Dus lieve lezers, even radiostilte van deze kant, tot snel weer.
Liefs xx Sanne

Verdoofd

Het is vandaag precies een week na onze negatieve zwangerschapstest. Ik had de afgelopen week geen zin om iets te schrijven. Voel me nog hetzelfde…nog steeds boos en teleurgesteld. Nog steeds de echte klap niet gehad….heel raar, kan niet echt huilen. Lijk een beetje verdoofd te zijn. Ik denk dat je ook steeds harder wordt, zeker wij na alles wat wij al mee hebben gemaakt in ons leven. Ik merk dat we eigenlijk steeds vaker denken dat we toch elke keer de pech hebben dat iets misgaat of niet lukt. We proberen elke keer positief te blijven, hoop te houden en toch loopt het elke keer niet goed af. Wanneer is het gelukt eens voor ons weggelegd? Waarom moeten de dingen bij ons altijd zo moeizaam gaan?

We hebben maandag het zkh gebeld. De assistente vond het ook weer heel jammer. Ik geef aan dat we niet veel hoop hebben voor onze cryo. Ik vraag ook of ze ons stiekem misschien al op de wachtlijst kan zetten. Ze begint te lachen en zegt dat ze niets liever zou willen dan dat, maar dat zij zulke dingen helaas niet bepalen. Natuurlijk dat is het beleid van de overheid of het ziekenhuis. Ook zegt ze dat ze zou willen dat ze iets voor ons konden doen. Ik vertel dat wij het zo erg vinden dat we straks na de cryo-poging wéér 5 maanden op de wachtlijst moeten. Ze geeft aan dat ook dit ook door de regering bepaald wordt. Ze vindt het ook raar en jammer dat mensen met PGD langer moeten wachten dan met gewoon IVF. Terwijl die mensen vaak ziek zijn en al een kortere levensduur hebben. Ze zegt dat het misschien een idee is dat ik de leden van de Tweede Kamer mail met m’n verhaal. Even moet ik lachen, maar als ik er naderhand over nadenk, lijkt me dat nog niet eens een slecht idee. Dus op m’n to-do-list staat nu de Tweede Kamer mailen. Bij wie heeft dat ook ooit eerder op z’n to-do-list gestaan? ;) :P Makkelijk voor die mensen van de regering die zulke beslissingen nemen…die zullen waarschijnlijk zelf geen IVF of PGD nodig gehad hebben. Als dat wel zo was, hadden ze er al lang iets aan gedaan waarschijnlijk. Wij moeten alles maar slikken. Dus niet, ik niet meer, ik ga hier binnenkort eens goed voor zitten en ze mailen. Er hoeft er maar eentje tussen te zitten die gevoelig of geraakt is door m’n verhaal. Dus wordt vervolgd.

Afgelopen week zou ik een menstruatie krijgen. Die heb gelukkig afgelopen dagen ook gehad. De volgende menstruatie moet ik dan meteen op dag 1 starten met de hormoonpillen en het ziekenhuis bellen voor een afspraak. Dan gaat de cyclus weer van start voor de terugplaatsing van de cryo. Eerlijk gezegd is onze hoop na onze vorige twee (mislukte) cryo’s eigenlijk niet groot. Heb toch het idee dat je het met PGD gewoon van een verse terugplaatsing moet hebben. Ken weinig mensen die met PGD zwanger zijn gewoon van een cryo. Iemand van jullie wel??

De dag des oordeels | de test

Vandaag was het zover, de dag des oordeels. Afgelopen weken waren zenuwslopend, zeker de tweede week. De eerste week kom je nog wel door met hoop en afleiding. Vanaf maandag was het super spannend, omdat ik dus bij de vorige keer bloed verloor vanaf die dag. Maandag echt elke keer extreem spannend om naar het toilet te gaan. Die hele dag geen bloed, yes dat is toch alweer één dagje. En geen bloed geeft moed dachten we weer. Dinsdag was het de officiële opening van onze nieuwe school en we moesten een lange dag werken van 7.00 uur tot ’s avonds 22.30 uur. Ik hoopte toch echt dat er deze dag nog steeds geen bloedverlies was. Helaas bleek ik rond de middag een klein beetje donkerbruin bloedverlies te hebben. Neeeee hè, toch niet echt? Het zal toch niet zo zijn? Nou het was ook de dag rondom de innesteling, dus misschien was die bloeding maar van korte duur. Dus ik hielde mezelf nog even op de been met het idee dat het bloedverlies daardoor zou komen. Helaas werd het bloedverlies met het uur erger en roder van kleur. Hmmm, maar wéér hoop houden met het idee dat meer vrouwen bloed verliezen rondom de innesteling. Ik hield dat bloedverlies zo’n 2,5 tot 3 dagen. Toen was het ineens over, geen nabloed, niks. Toch had ik al een klap gehad die dinsdag, omdat bloed echt vaak geen goed teken was. Toch vond iedereen het raar dat het zo’n relatief korte bloeding was, normaal duurt het wel langer bij mij. Ook had ik deze keer helemaal geen klachten van een evt. menstruatie en des te meer klachten van een evt. zwangerschap. Dus we hielden een beetje hoop.

Vandaag dus de test. Ik had slecht geslapen, heel onrustig. Ik mocht ’s nachts dus niet plassen, omdat het ochtendurine moet zijn. Heb gisteravond dus wat minder gedronken dan normaal. Ook ben ik om 01.00 uur nog even vlug gaan plassen. Om 06.00 uur schoot ik weer wakker en heb ik het nog een half uur kunnen rekken. Toen Koen wakker gemaakt en samen hebben we de test gedaan. In bed hebben we samen met ons hondje de uitslag afgewacht. In die 5-10 minuten wachttijd gaat er zoveel door je hoofd, dat het niet meer na te vertellen is. Koen heeft elke minuut zowat gevraagd of het nog geen tijd was. Even gaat ook de vraag of die testen wel goed werken door je hoofd. Zijn ze wel betrouwbaar?

Na 7 minuten wachten hebben we samen tot drie geteld en hebben we gekeken. De test geeft één streepje aan en geen twee. G*dver, dat meen je toch niet??!?!?! Ik kan alleen maar huilen en niet geloven dat het weer mislukt is. Alweer en negatieve test? :( Na een tijdje kijk ik nog een keer op de test…misschien hadden we langer moeten wachten? Helaas blijft de test nog steeds omo-wit!! Dit kan niet en dit willen we niet. Al die moeite weer voor niks! Al dat bloed, zweet en tranen weer zonder resultaat. Koen is ook zeer teleurgesteld en hij zegt hardop wat ik ook net dacht: als het met zo’n relatief goed embryo niet lukt, met welke dan wel? Dat is precies mijn idee. Ja we hadden maar 40% kans en dan heb je natuurlijk 60% kans dat het niet lukt. Waarom hebben wij nooit eens geluk en behoren wij dan tot die 40% bij wie het wel lukt. Wanneer is het ons wel eens gegund? Oh nee wij zijn een familie waarin zoveel pech en verdriet voorkomt, dat ik me meteen afvraag wat ik verkeerd heb gedaan. Hoe kan het dat het bij de meerderheid van een leien dakje gaat en wij hebben nooit geluk. Onze hoop is even helemaal naar het nulpunt gedaald!! Waarom is dat lieve embryootje niet bij ons gebleven? Heb ik iets verkeerds gedaan? Ik heb alles gedaan wat ik kon doen dacht ik zo. Rustig en ontspannen gebleven, wat volgens ons heel belangrijk is bij zoiets. Gezond gegeten en gedaan. Positief gedacht, hoop gehad en vervolgens gaat het weer mis. Zooo verdrietig en teleurstellend. Zou het ooit lukken? Zou het ooit voor ons zijn weggelegd??? :(

Helaas hebben alle kaarsjes, gebedjes, lieve berichtjes en hoopvolle berichten niet mogen helpen. Alwéér niet. Super bedankt allemaal voor jullie steun & liefde…zonder dat houden wij het ook niet vol.

Op het wachtbankje…

Daar zitten we dan…nog steeds op het wachtbankje. Een week geleden kregen we onze terugplaatsing. Door de verhoogde kans op zwangerschap door de morula beseften Koen en ik dat we misschien nooit meer zo’n hoge kans op zwangerschap zouden krijgen. Het gaf ons moed en hoop om de wachtweken in te gaan. We waren heel positief ingesteld, dit gaf ons even die boost die we nodig hadden.

Ik heb de afgelopen week veel klachten gehad, van misselijkheid tot een trekkerig gevoel in m’n liezen. Maar ook hoofdpijn, krampen, steken in je eierstokken, pijnlijke borsten, vermoeidheid, slapeloosheid, hartkloppingen, etc. Het hele partypakket dus! Daarnaast heb ik er ook nog een keelontsteking bij gehad, dus ik hoest m’n longen er zowat uit. Moeilijk dus om te zeggen waar nu welke klachten van komen. Wat komt van de Utrogestan bolletjes? Wat door die keelonsteking? Wat van een menstruatie die in aantocht is? Wat door een evt. zwangerschap? En wat ontstaat er natuurlijk wel niet door (onbewuste) spanning allemaal?

Nu zijn we een week verder en het wordt met de dag moeilijker en spannender. Die wachtweken zijn echt killing, niet normaal wat dat met je doet. Elke keer als ik naar de toilet moet, klopt m’n hart in m’n keel en ben ik bang voor wat ik aantref. Bang voor bloed. Een heel klein beetje kan blijkbaar nog niet veel kwaad, want dat kan evt. een innestelingsbloeding zijn. Maar zodra het meer wordt, is het vaak niet goed. Dan is je menstruatie doorgebroken en dan is de kans natuurlijk heel klein dat je nog zwanger bent. Al zegt het zkh dat je het met de test pas zeker weet, omdat er uitzonderingen zijn bij vrouwen die bloed verliezen en toch zwanger blijken.

Bij onze 1e poging bleek ik ook ongeveer acht dagen na de terugplaatsing al een bloeding te krijgen en ik bleek dus ook niet zwanger. Nu zitten we morgen ook op de 8e dag na de terugplaatsing en ik merk dat dit (onbewust) toch voor nog meer spanning zorgt. Brrrrrrr wil er niet teveel bij nadenken, maar dat gebeurt echt onbewust.

Het liefst zou ik in m’n vingers willen knippen en dat de tijd dan vooruit zou gaan. Wij vinden zelf deze weken het zwaarst van het hele traject. Je kunt er niks meer aan doen, je moet gewoon afwachten. En dat gaat je het ene moment gewoon beter af dan het andere moment.

Vanmorgen zei ik nog tegen Koen dat het bijna twee maanden geleden is dat ik me goed voelde. De tijd vóór we aan deze poging begonnen. Dat is echt niet erg, want ik heb het er allemaal elke keer voor over…al die klachten…al die spanning…al die onzekerheid. Maar we zouden zo graag eens vooruit willen kijken. Kijken of we ook wel echt beloond gaan worden voor al onze “offers”. Gaat dit ons ooit een kindje opleveren? Gaat onze wens ooit vervuld worden? Al moest ik m’n hele leven lang hormonen spuiten of puncties ondergaan, als dat ons een kindje zou brengen, zou ik er dat allemaal voor over hebben.

Toch ben ik bij deze poging véél rustiger en meer ontspannen dan vorige keren. Sommige mensen zeggen dat we dus nog steeds een hoge kans hebben (60%) om niet zwanger te worden. Nou, zo denk ik dus juist niet. Ik probeer te denken aan die 40% kans die we wel hebben. Je moet het glas toch altijd half vol zien. En zo zijn wij allebei wel, positiviteit, alleen zijn er soms momenten dat het even wat moeilijker gaat. Het ziekenhuis zegt ook: je bent nu zwanger, tot het tegendeel bewezen is. En zo voel ik dat ook. Ik ben nu zwanger en ik probeer er van te genieten, want misschien is dit het enige dat ik er ooit van ga meemaken.

Liefs xx Sanne

Terugplaatsing

Even een kort berichtje vanuit de auto! Na een korte nacht, zenuwslopende uren en géén telefoontje van Maastricht hebben we net een terugplaatsing gehad. De zenuwen gierden door m’n lijf, ik heb over alle gangen gelopen als een ijsbeer! Zo nodig moest ik weer plassen van al dat vele water.

Eenmaal aan de beurt heeft de arts de terugplaatsing meteen gedaan. Dan mag je meteen gaan plassen en daarna vertelt de arts pas over de eicellen.

Hij vertelde dat van de 9 eicellen maar liefst 7 aangedaan waren met Huntington of niet conclusief. Er is dus 1 verse terugplaatsing gedaan en er is nog 1 eicel genoeg om in te vriezen (een cryo). Ook vertelt hij dat de eicel die ze met hebben teruggeplaatst een morula is. Dat betekent dat er geen afzonderlijke eicellen meer zijn, maar dat het aan samensmelten is. Het is de voorfase van een blastocyst. Dat is een goed teken, want je hebt normaal zo 20-25% op zwangerschap met ivf of pgd. Maar hebben nu wel 30-40% kans op zwangerschap!! Joepieee echt heel blij zijn we. Hopelijk blijft t goede nieuws zich voortzetten met een positieve test over een aantal weken! En nu maar hopen dat t een blijvertje is deze keer!!

Liefssss van een blije Koen & Sanne

Telefoontje ziekenhuis | doordelen eicellen

Het ziekenhuis heeft net gebeld en van de 9 bevruchte eicellen zijn er 9 ook doorgedeeld. Alles dus…joepie!! Weer goed nieuws! We blijven toch hoop houden dat er bij die 9 eentje moet zitten die niet aangedaan is door Huntington. Op naar morgen, we gaan ervoor! :)

Update vanuit zkh

Zijn alweer op de terugweg van het ziekenhuis. Slecht geslapen vannacht. Maar de klachten waren vanmorgen echt verminderd. Minder gevoelige buik, niet meer benauwd, etc. Waren zoooo zenuwachtig net…niet normaal. Moesten om half 9 bloedprikken en om 10 bij de gynaecoloog zijn.

Hij vroeg naar mijn klachten, controleerde alles nog een keer een bekeek m’n bloedwaardes. Hij zei dat hij het toch wilde proberen om een terugplaatsing te doen als er een embryo geschikt is morgen.

Yes, eindelijk eens geluk! Hopelijk zet dit positieve nieuws door. We worden vandaag nog gebeld om door te geven hoeveel embryo’s er doorgedeeld zijn. Dan vind er genetisch onderzoek plaats. Morgen om 14.15 uur staat de terugplaatsing gepland. Hopelijk is er ook eentje om terug te plaatsen.

Wel moet ik rust houden en veeeeel water drinken. Opgelucht voor nu…op naar de volgende hindernis.

Liefs Koen & Sanne

Onverwachts naar het ziekenhuis

Jeetje, wat is dat toch weer?! Ik heb vannacht amper geslapen van de buikpijn en ook overdag zijn m’n klachten echt toegenomen. Ik nam gewoon 4x twee paracetamol, maar niets hielp. Ik kon m’n buik amper aanraken, opgeblazen gevoel. Ook was ik weer wat kortademig en weinig eetlust. Heb maar een halve banaan, half schaaltje pudding en een half broodje gegeten vandaag. Nou en iedereen die mij kent weet dat ik een grote eter ben die de hele dag door eet. Ik hoopte dat de klachten zouden verminderen overdag, maar niks bleek minder waar. Ik heb tijdens het spreekuur vanmiddag toch even de IVF-afdeling gebeld. De assistente gaf aan dat de klachten normaal na een punctie moeten afnemen, dus ze vond het heel raar dat ik zoveel last had. Ze wilde even overleggen met de arts en zou me dan terugbellen. Nou, na een minuut belde ze alweer terug dat ze zich toch zorgen maakten om mij. Ze wilden me zien, vandaag nog, want dit kon wel weer eens overstimulatie zijn. Dus ik heb Koen gebeld op het werk en die is meteen gekomen. Samen zijn we naar het ziekenhuis gegaan.

Omdat het eind van vrijdagmiddag was, bijna weekend, ging de afdeling bijna dicht. Er lag al een formulier voor me klaar bij de assistente waarmee ik eerst bloed moest gaan prikken. Daarna moest ik terug komen naar de poli en heeft de arts allerlei onderzoeken gedaan: inwendige- en uitwendige echo, longen geluisterd, buikonderzoek, etc. Bij de echo bleek dat mijn eierstokken aan beide kanten nog zeker 5 cm bij 5 cm zijn. Ook had ik wat vocht in m’n buik. Wat ook van de punctie kan komen, maar dat moet niet meer worden, want dan kan het echt gevaarlijk zijn. Ook had de arts tegen die tijd de bloeduitslagen al binnen, omdat daar “spoed” achter zat. De arts vertelde dat ze even ging overleggen met de dienstdoende gynaecoloog en zou zo terug komen. Even later kwam ze binnen met de mededeling dat zij beiden niet met zekerheid konden zeggen of ik wel of geen overstimulatie heb. Ze willen geen risico’s nemen, omdat er bij deze vorm van overstimulatie (na de punctie) teveel complicaties op kunnen treden. Dus hadden ze besloten dat er géén terugplaatsing zou zijn a.s. zondag. Dat zou te gevaarlijk kunnen zijn voor mij. WATTTT?!? Ik kon werkelijk niet geloven wat ze zei. Ik vroeg haar wat dat dan in zou houden als er geen terugplaatsing zou zijn. Nou, eigenlijk zou morgen het genetisch onderzoek van de eicellen plaatsvinden. Dat zou dat niet doorgaan en dan zouden ze alle doorgedeelde eicellen invriezen. Dat zou ook betekenen dat ik weer maanden moet wachten voordat ik die cryo’s (ingevroren eicellen) terug kan laten plaatsen. Omdat wij het PGD-traject doen en daar maar een aantal plekken voor zijn. Wéér op de wachtlijst, weer geen kansen!!!

Ik hoor alleen maar een piep en ik voel de tranen achter m’n ogen branden. Het zal toch niet waar zijn? Alweer pech? Alweer wij??? Alwéér overstimulatie? Het zal toch niet waar zijn!?! Gelukkig is Koen iemand die meteen kan schakelen en nuchter nadenkt. Hij vraagt de arts waarom we niet kunnen afwachten tot morgenvroeg, zodat we dan kunnen kijken hoe het dan met me gaat. Misschien is er wel verbetering opgetreden…dat weet niemand. Ook ik geef aan dat ik beter niet had kunnen bellen, dan hadden ze ook van niks geweten en was het misschien gewoon doorgegaan. De arts begint zelf ook wat te twijfelen en zegt dat ze nog een keer in overleg gaat met de gynaecoloog. Geruime tijd later komt ze terug en ze geeft aan dat ze zowel de dienstdoende gynaecoloog heeft gesproken evenals mijn eigen gynaecoloog. Ze hebben samen besloten dat we een laatste kans hebben. We moeten morgenvroeg om half 9 weer naar Maastricht, dan moet ik eerst bloed prikken. Om half 10 moeten we dan naar mijn gynaecoloog en die gaat alle onderzoeken die vandaag zijn geweest nog een keer herhalen. En als het niet goed is, beslist de arts meteen dan of er een terugplaatsing zou kunnen zijn.

Als we naar buiten lopen, weet ik niet of blij of niet blij moet zijn. Ben sowieso blij met Koen’s actie, want als ik daar alleen had gezeten, had ik er niet zomaar aan gedacht om zoiets te vragen.

Ik hoop zoooo dat het morgen wat beter met me gaat en m’n waardes e.d. niet gestegen zijn. Dan moet het genetisch onderzoek natuurlijk nog plaatsvinden en dan is hopelijk zondag gewoon de terugplaatsing.

Maar de kans op overstimulatie blijft….ook NA een evt. terugplaatsing. En volgens de arts verergert een evt. zwangerschap die overstimulatie ook nog. Pfffff ik hoop het toch niet, ik ben er echt een beetje klaar mee. Rust en veel drinken is het advies voor nu. En alsof het allemaal nog niet spannend en zenuwslopend genoeg is, gaan we morgen gewoon even voor de 5e keer in de week naar het AZM.

Telefoontje IVF-afdeling | bevruchting

Het is de dag na de punctie. Ik ben blij dat ik klaar met die hormoonspuiten, want m’n buik is blauwig en gevoelig van al die spuiten. Dan denk je van de hormonen af te zijn, maar niets is minder waar. Vanaf gisteravond moet ik nl. 3x per dag twee bolletjes Utrogestan vaginaal inbrengen. Dit is om een evt. innesteling van een eitje te bevorderen. Dit moet je sowieso gebruiken tot aan de zwangerschapstest. En als je wel zwanger bent, moet je dit nog tot de 12e week van je zwangerschap door gebruiken.

Het ziekenhuis zou mij vandaag tussen 9.00-11.00 uur bellen om door te geven hoe het met de bevruchtingen gegaan is. Heb vannacht niet zo goed geslapen, alles komt toch de hele tijd naar voren. Ook heb ik veel napijn, buikpijn en een raar gevoel van binnen…alsof het blauw is. Rustig aan doen is het advies. Het is toch elke keer héél spannend, ook vandaag weer. Gelukkig was er vanmorgen een vriendin bij me om me gezelschap te houden. Om half 11 werd ik eindelijk gebeld. De zenuwen gierden weer door m’n lijf. Toevallig was het dezelfde assistente die gisteren bij mijn punctie was. Ze vroeg hoe het ging, was lief en geïnteresseerd. Ik gaf kort antwoord in de hoop dat we sneller bij de mededeling waren. Toen vertelde ze dat er 9 bevruchtingen zijn van de 15. Hmmm, ik viel even stil.

Als ik opgehangen heb weet ik niet of ik hier nu wel of niet blij mee moet zijn. Ik vind 6 afvallers bij de bevruchting best veel. Maar ik weet daarnaast ook dat er genoeg meiden zijn die niet eens 6 eitjes hebben met de punctie. Toch ben ik niet blij ofzo met 9. Ik ben zooo bang dat er dadelijk nog zoveel gaan afvallen met het genetisch onderzoek. Maar anderzijds hoeft er maar één goede tussen te zitten. Geeft dus een heel dubbel gevoel, zeker blij, maar niet heel blij. Klinkt dit egoïstisch of stom? Nu horen we zaterdag dus hoeveel eitjes er goed doorgedeeld zijn en dan spreken ze als het goed is ook meteen een tijd af voor de terugplaatsing a.s. zondag. Duimen dus maar weer!!

Punctie | ICSI-PGD poging 2

Vandaag was het dan zover, de dag van de punctie. De hele week was ik al op van de zenuwen, behalve gisteren. Ik weet niet wat er was gebeurd, maar ik ben de hele dag rustig en ontspannen geweest. Ook heb ik vannacht wonderbaarlijk goed geslapen. Iets wat niet bij me past normaal, want ik kan echt slecht slapen van zulke spannende dingen. Toch zeker 8 uurtjes slaap gehad, heb ook echt in coma gelegen. Raar, maar waar. Fijn ook hoor, want slaap doet gewoon veel met je.

De wekker ging om 6.15 uur vanmorgen, lekker vroeg. Maar je mag dus echt geen minuut te laat daar zijn voor de punctie. Dus Koen en ik zijn om 7.10 uur al richting Maastricht vertrokken. Je weet nooit of er file staat en als je autopech krijgt, moet je ook voldoende marge hebben om iets anders te regelen met bijvoorbeeld een taxi. Deze keer gelukkig geen echte file en we zijn zonder kleerscheuren aangekomen daar.

Eenmaal in het ziekenhuis hadden we waren we dus 1,5 uur te vroeg, maar ik moet natuurlijk zoals altijd vaak naar de wc van de zenuwen. Ook even een theetje gedronken en een boekje gelezen. Niet dat dat dan makkelijk lukt, maar dat probeer je dan maar eventjes. Om 9.30 uur werden we verwacht op de IVF-afdeling. Eenmaal daar in de wachtkamer gierden de zenuwen echt door m’n lijf, brrrrrrrrrr vond het zooo spannend. Zeker omdat vorige punctie bij mij héééél veel pijn deed. Gelukkig werden we al snel naar binnen geroepen door de assistente. Zij gaf ons nog wat uitleg, controleerde even wat dingen zoals de bloeddruk en hartslag. Iets aan de hoge kant bij mij, maar dat is normaal met zoiets spannends in het vooruitzicht. We hadden een hele leuke assistente die al door had dat wij wel van een lolletje hielden, dus de ene naar de andere grap vloog voorbij. Toen heeft ze me een spuit met Midazolam in m’n bil gegeven. Dat viel reuze mee. De dames die ook in het IVF-traject zijn gewoon ervaren spuiters geworden met al doe hormoonspuiten, dus van zoiets word ik gelukkig niet bang ofzo. Je raakt er aan gewend.

Daarna heeft de assistente ons naar de uitslaapkamer gebracht. Daar mocht ik gaan liggen en Koen werd nog eens uitgelegd dat hij zometeen z’n zaad nog moest doneren. De assistente vroeg of ik misschien ook mee wilde naar het beruchte “pornokamertje”…whaha dacht niet…bij zoiets moet ik echt niet bij zijn, want dan krijg ik of wij allebei de slappe lach. Neeee, dat is zijn moment, daar hoef en wil ik niet bij zijn. Nou hij was redelijk snel terug (gelukkig), want ik voel me altijd erg raar van die medicatie, dus kan niet lang alleen blijven.

Bij de vorige punctie was ik op dat moment al helemaal de weg kwijt, ik deed alleen maar rare dingen zoals me uitkleden met andere mensen erbij, op bankjes gaan liggen in m’n blauw operatiegewaad, grapjes maken, hyper doen, etc. Maar deze keer leek ik heel anders op de medicatie te reageren. Ik werd er suf, moe en ontspannen van. Ik wilde de hele tijd slapen, maar dat kon niet. Een kwartiertje voor de punctie moet je dan nog even samen gaan plassen, want dan ben je zo duizelig en wazig. Als Koen me niet zou vasthouden, zou ik ook zo omvallen. Het is te vergelijken met dat je zat bent van de alcohol. Toen moest ik het blauwe operatiegewaad aan en daarna kwam de assistent me al halen. Dan word je in een rolstoel naar de punctiekamer gebracht. Nog steeds was ik niet zenuwachtig, alleen maar suf en slap. Koen vond het erg jammer, want hij had volgens mij z’n camera al klaarstaan, zodat hij me kon filmen als ik me weer als een grappige clown zou gaan gedragen. Maar hij had pech deze keer, ik heb die extreme dingen niet gedaan deze keer volgens hem. Want een andere bijwerking van deze medicatie is dat je vergeetachtig bent en straks niet meer wat er precies gebeurd is. Altijd leuk om dan dingen te horen te krijgen waarvoor je je schaamt, omdat je je zo misdragen hebt. Je wordt er ongeremd van…hihi…heel grappig.

De punctie zelf was gelukkig op tijd. Vorige keer was ik 50 minuten later aan de beurt vanwege iemand die uitliep die voor mij was. Tijdens de punctie is er een arts en een assistente aanwezig. En natuurlijk Koen ook. Ik was echt weer enorm bang voor de pijn, net als vorige keer. Heb toen echt enorm afgezien…bah! Tijdens de punctie kijkt de arts eerst even met de inwendige echo of alles goed was. Dan wordt alles schoongemaakt en kan de punctie beginnen. Met de punctie wordt er met een holle, lange naald door je vaginamond geprikt. De 1e keer moet je hoesten en net op dat moment prikken ze. Pfff pijnlijk! Met behulp van een stippellijn op het beeldscherm worden de follikels via de vagina aangeprikt en leeggezogen. Dat doet echt wel pijn, maar ik merkte wel een groot verschil met mijn vorige punctie. Ik voelde veel minder van alles. Het deed wel zeer, maar ik kon het volhouden. Vorige keer moesten ze tussendoor gewoon een aantal keer stoppen, omdat ik zoveel pijn had. Ook moest ik soms huilen van de pijn, maar deze keer heb ik geen traan gelaten. Bikkel ben ik toch hè…hihi? :P

Hoe vaak geprikt moet worden hangt af van het aantal follikels en hun ligging ten opzichte van elkaar. Wanneer de follikels dicht bij elkaar liggen is het vaak mogelijk om met één prik door de vaginawand meerdere follikels leeg te maken. Alle follikels, zowel de grote als de kleine, moeten worden aangeprikt en leeggezogen. Er mag niets achterblijven. De buisjes met eicellen gaan meteen via een luikje naar een kamertje ernaast waar het laboratorium is.

Ik ben echt heel blij dat de punctie voorbij is en het zo meeviel t.o.v. vorige keer. De artsen zeggen ook dat je het niet met elkaar kunt vergelijken. Elke vrouw is anders, elk lichaam en de ene keer doet het meer pijn dan een andere keer.

Omdat er verder geen puncties waren die ochtend, waren wij lekker alleen in de uitslaapkamer. Dat had ook als voordeel dat de assistente veel tijd voor ons had om alles nog eens goed uit te leggen. Later kwam ze ook vertellen dat er nu 15 eicellen gevonden waren en dat het zaad van Koen ook goed genoeg was. We zijn heel blij met 15 eicellen, zeker met ons PGD-traject, natuurlijk betekent het nog steeds niets.

We zijn heel blij dat deze dag weer voorbij is, tot nu toe met een prima afloop. Maar de komende dagen / weken blijft het natuurlijk enorm spannend:
* Morgen belt het ziekenhuis met de mededeling hoeveel eicellen ook bevrucht zijn (eens kijken of Koen’s zaad nog wat wonderen kan verrichten ;p haha).
* Zaterdag belt het ziekenhuis weer met de mededeling hoeveel bevruchte eicellen ook daadwerkelijk zijn doorgegroeid.
* Daarna wordt er pas genetisch onderzoek gedaan en gekeken hoeveel bevruchte en doorgedeelde eicellen ook aangedaan zijn door de ziekte van Huntington. Dat is een heel belangrijk proces. En dan is als alles goed gaat, zondag de terugplaatsing van een gezonde eicel. Dan horen we ook pas als we daar zijn hoeveel er aangedaan waren door de ziekte.

Spannend, spannend, spannend dus….pffffff dat blijft!! We proberen maar te leven van dag naar dag, meer kunnen we nu ook even niet doen.

Nu zijn we weer thuis. Ik lig heerlijk op de bank en laat me lekker verwennen door Koen. De rest van de week blijf ik gewoon thuis, omdat rust geadviseerd wordt vanuit het ziekenhuis. Er kan nog flink wat napijn komen, maar dat hoort erbij.

Bedankt allemaal schatjes voor jullie lieve berichtjes, brandende kaarjes, belletjes, app’jes of bezoekjes…echt super lief!!

Liefs Koen & Sanne

Laatste echo voor de punctie

Daar zijn we weer met een live verslag vanuit Maastricht ;p. Net weer een echo gehad. En als t aan mij ligt is de volgende echo pas als ik zwanger ben ;)!

Alles was nog steeds goed. Elke echo wordt pijnlijker, wat wil je met al die eiblaasjes. Links nu 6 goede en rechts ongeveer 8.

Vanavond om 22.30u Pregnyl spuiten. Die zorgt ervoor dat precies 36 uur later de eisprong is. Dan zijn ze klaar voor de punctie. Die is gelukkig a.s. woensdag om 10.30 uur.

Blij dat het broeden bijna voorbij is..pffff voel me echt een opgeblazen kip! Dus op naar woensdag!!

De 4e echo alweer

Ik begin in herhaling te treden met al die echo’s…hihi ;p. Alles was nog steeds goed. Aan de ene kant nu 7 eiblaasjes en aan de andere kant 8. Grootte was nog goed gelijk met ongeveer 14 mm gemiddeld.

De arts wil de punctie uitstellen tot woensdag waarschijnlijk. Ze wil me maandag wéér zien. Dan hebben de follikels nog langer tijd om door te groeien. Ze moeten tussen de 15 en 20 mm zijn..rond de 17 mm is t beste met de punctie. Dus maandag maar weer terug!

Weer echo gehad

Ben alweer op de terugweg van Maastricht..met mam deze keer. Ik was toch weer super zenuwachtig…pfff zo spannend elke keer!!

Alles zag er nog goed uit. Baarmoederslijmvlies prima. Heb nu samen al 13 eiblaasjes groter dan 10 mm. En dan nog wat kleintjes. Ze lijken allemaal redelijk goed gelijk te groeien. Gelukkig!! Hopelijk blijft dit zo doorgaan.

Vrijdag weer terugkomen. Ze verwacht dat de punctie volgende week woensdag pas is…maar kan ook nog steeds begin vd week zijn. Had gehoopt dat de punctie deze week nog was, maar niet dus. Heb best veeeel buikpijn en hoofdpijn, maar dat hoort erbij. En zo blijven we maar heen en weer naar Maastricht rijden elke keer…maakt mij allemaal niks uit, als het ons hopelijk ook iets moois mag gaan opleveren. Ik hoop het zo!!!

Dus op naar vrijdag maar weer!

Liefs xx Sanne

Echo + follikelmeting

Zijn alweer op de terugweg van het ziekenhuis. Koen kon niet mee deze keer, die is vandaag weer begonnen met werke. Dus is mijn zus deze keer meegeweest. Super fijn dat er altijd iemand meegaat, want ik rijd liever niet alleen naar Maastricht. Zeker niet omdat ik ook elke keer wat gespannen ben.

Moest om 16.10u in het ziekenhuis zijn, maar zorgen dat we altijd flink op tijd daar zijn. Dus ook deze keer nog ff samen wat gegeten, gedronken en vooral gekletst. Toch veel gezelliger met z’n tweeën. Het liep flink uit deze keer, iets wat niet vaak voorkwam.

Gelukkig had ik deze keer m’n favoriete arts weer. Grappig toch dat ik al ’n favoriet heb..haha. Tijdens de echo bleek dat er aan de ene kant al zeker 8 eitjes klaarlagen en aan de andere kant al zeker 6 eitjes. Ook de grootte was prima. Gelukkig géén overstimulatie deze keer…yes!! Daar was ik toch stiekem wel weer bang voor.

Er is nu een nieuwe afspraak gemaakt voor a.s. woensdag. Dan heb ik m’n volgende echo en fm. Ze verwachtte dat ik deze week geen punctie heb..maar niks is zeker zei ze..zeker niet in dit traject. Blijft spannend weer!!

Broedkip

Wat vliegt de tijd toch zeg…afgelopen week is echt voorbij gevlogen. Lijkt als de dag van gisteren dat ik de eerste schooldag in mijn groep 3 had en de startecho was. Toch zijn we alweer een week verder. Een heerlijke week gehad met mijn kinderen uit de klas. Wat heb ik genoten van die enthousiaste, leergierige aapjes. Echt heel leuk, veel leuker dan ik van tevoren verwacht. Dussss dat is fijn, dat gaat helemaal goed komen dit schooljaar.

Ik voel me verder erg wisselend. Ik heb sowieso nog steeds veel erge hoofdpijn, terwijl ik verwacht had dat dit door het gebruik van de Gonal-F af zou nemen. Iedereen vraagt wat er met me is, want ik kijk zo wit, heb wallen en zie er niet zo goed uit. Nou, dat zijn de hormonen. Het lijkt een beetje alsof je een zombie bent. Je krijgt niet alles mee, bent dromeriger. Volgens Koen ben ik ook erg vergeetachtig en dat zal dan wel zo zijn ;) dat ben ik alweer vergeten. Ik weet van al m’n zwangere vriendinnetjes (sorry meisjes…vind jullie nog steeds heel lief ondanks jullie zwangerschapsdementie :P) allemaal dat ze na de bevalling nog last hadden / hebben van geheugenverlies. Nou, dat heb ik dat op voorhand al volgens mij…haha. Koen kan iets tegen mij vertellen en ik stel vijf minuten later gewoon precies dezelfde vraag. Koen moet dus wel flink wat geduld met mij hebben in deze tijd. Maar daar kan hij wel tegen. Die arme mannen toch ;) wat hebben ze het zwaar.

Mijn buik wordt met de dag gevoeliger en pijnlijker, wat niet gek is met al die eiblaasjes die zich aan het ontwikkelen zijn. Niet zoals met de overstimulatie, maar toch. Daarnaast gedraag ik me als een pingpongbal. Het ene moment lig ik op de bank en voel ik me slecht. Het andere moment dans en zing ik hyper door de kamer en geef ik een live optreden weg aan Koen of alle buitenstaander die door de raam kunnen kijken. Oeps, niet altijd handig dus. Ik denk dat alle vrouwen wel dingen herkennen bij zichzelf als ze hun eisprong en / of menstruatie hebben. Nou, dan leg je hooguit één of een paar eitjes klaar. Dan voelen de meeste vrouwen zich al heel raar. Laat staan als je net als mij vol met eitjes zit…die hormonen er nog eens bij…dan voel je je echt een broedkip met ADHD…whaha! ;)

Morgenmiddag moet ik dus weer naar het ziekenhuis. Deze keer voor de eerste fm (=follikelmeting), waarbij ze kijken hoeveel eiblaasjes er zijn en hoe groot ze zijn. Als ze groot genoeg zijn en het aantal voldoende is, plannen ze de punctie. Ik heb zelf de hele tijd het gevoel dat de punctie deze week al is, maar het kan ook gewoon volgende week zijn. Spannend dus weer morgen, ben erg benieuwd!

Fijne zondag en liefs van jullie broedkippie

Startecho

Daar ben ik weer. Op de terugweg van het ziekenhuis. Deze keer geen lang bericht, maar wel even een update.

Hebben net de startecho gehad. Het was kort, maar krachtig. Echo was goed, zowel het baarmoederhalsslijmvlies als de eierstokken zagen er goed uit. Ze heeft niet verteld hoeveel eiblaasjes er klaar lagen. Dat was volgens haar ook niet belangrijk voor ’t verloop verder. Verschilt veel per arts hoeveel en wat ze vertellen.

De arts heeft verder weinig verteld, alleen dat de dosering van Gonal-F nu verlaagd gaat worden van 225eh naar 150eh. Daarmee hopen ze dat deze keer een overstimulatie voorkomen wordt. Een extra tussentijdse echo blijkt niet nodig, dus dan geloven we dat maar. Hou ’t zelf natuurlijk ook nog steeds goed in de gaten, weet nu immers ook wat evt. symptomen kunnen zijn.

Moeten nu a.s. maandag terugkomen voor de eerste fm (= follikelmeting). Dan wordt gekeken hoeveel het er zijn en hoe goed ze groeien.

De volgende stap is dus weer gezet. Vanaf nu dus ook elke ochtend de Gonal-F spuiten naast de Decapeptyl. En afwachten maar dus, we zien ’t over een weekje wel weer. Blijft spannend dus!

Ziek zwak en misselijk

Sinds vannacht voel ik me enorm slecht. Gisteren voelde ik me de hele dag ook al niet goed, maar dacht dat de hormonen waren. Dus zijn toch gewoon naar het meubelplein en de bios gegaan. Flink wat Paracetamol, maar ben de dag uiteindelijk redelijk doorgekomen. Tijdens het traject mag je alleen maar Paracetamol nemen, verder niets. Helaas werkt dat niet altijd. Vannacht werd ’t dus heel erg. Last van extreme hoofdpijn, misselijk, duizelig, spierpijn en buikpijn. Het vervelende is dat ik niet weet of ’t van de hormonen is of dat ik griep o.i.d. heb. Waarschijnlijk een combinatie van beide en daarbij nog alle drukte van afgelopen tijd met alleen maar klussen, sjouwen, opruimen en poetsen.

Baal er wel van, we hebben morgen teamuitje…hopelijk voel ik me dan beter. Nou, ga weer liggen en proberen m’n gemak te houden. En gelukkig houden Koen en Lana me gezelschap.

Alweer even aan ’t spuiten

Sorry dat het wat langer duurde voordat ik weer een nieuw bericht schreef, maar we hebben het nog steeds super druk met ons nieuw huis. We hebben tot op heden echt elke dag nog klusjes gedaan. Ook proberen we tussendoor wat leuke dingen te doen en hebben we ook al heel veel bezoek gehad van lieve mensen. Lekker en gezellig druk dus! En door die drukte heb ik amper tijd gehad om na te denken over deze poging. Wat ook wel weer fijn is.

Ik ben dus sinds woensdag begonnen met het spuiten van Decapeptyl. Tot op heden heb ik nog niet veel last gehad. Wel wat hoofdpijn enzo, maar dat hoort erbij. Ik heb gisteren ook m’n laatste pil moeten nemen en het kan nu zijn dat ik een doorbraakbloeding krijg. Dat heb ik de vorige keren in ieder geval ook gehad. Even afwachten dus.

Ik moet nu doorspuiten en maandag 25 augustus hebben we onze startecho pas. Ook hopen we dan te horen wat de arts bedacht heeft om te voorkomen dat ik deze ronde weer overstimulatie krijg. Ben benieuwd wat ze gaan zeggen, het lijkt me in ieder geval onwaarschijnlijk dat ik de hoogste dosis Gonal-F weer krijg. Daar stem ik zelfs niet mee in als ze daar mee zouden komen. Maar goed, we wachten gewoon even af…meer kunnen we nu toch nog niet doen.

Tot die tijd weinig nieuws denk ik, maar ik houd jullie wel op de hoogte!

Liefssss Sanne

Heeeeeeerlijk die ontspanning

Ik heb vandaag weer iets gedaan wat ik eigenlijk véél vaker zou moeten doen. Ik heb mezelf verwend met iets leuks. Koen geeft al de hele tijd aan dat ik na al die zware weken met klussen en verhuizen ook ontspanning moet zoeken. Vóór en tijdens elke poging wil ik zo ontspannen mogelijk zijn. Alleen is dat soms moeilijker dan het lijkt. Ik weet precies hoe het moet, maar dat wil niet zeggen dat het mij op het juiste moment lukt om te ontspannen.

Ik heb mezelf een massage cadeau gedaan. Een ontspanningsmassage van het totale lichaam. Ik heb dit wel een paar keer eerder gehad, maar dat is al lang geleden. Deze mevrouw waar ik nu naar toe ging ken ik nog van vroeger…ik heb samen met mijn zusje op haar kinderen gepast. Een hele lieve, sociale, gezellige vrouw. Iemand bij wie ik me wel op m’n gemak voel en dat is wel belangrijk als je zoiets ondergaat.

Ik vond het echt geweldig…heb echt zooooo genoten. Was echt heeeeeeeerlijk ontspannen!! Ze masseert je hele lijf met warme olie…en het gedeelte dat dan niet gemasseerd wordt, ligt dan onder een deken. Ze is bijna 1,5 uur bezig geweest en ik was echt herboren toen ik buiten stapte. Net wat ik nodig had.

Toen ik klaar was, was ik ook een beetje “boos” op mezelf. Ik doe altijd alles voor anderen, leg de lat altijd erg hoog voor mezelf en neem weinig rust. Iets wat ik zelf in de hand heb. En als je het zelf in de hand hebt, kun je het ook zelf veranderen….dat is het mooie ervan. Waarom geef ik wel geld uit aan kleding, uitjes, etc. en vind ik zoiets dan soms duur of niet nodig? Raar toch? Nou..vanaf nu wil ik vaker tijd voor mezelf nemen.

Ik weet zo goed wat ik fijn vind en waar ik ontspannen van word….een goed boek…yoga….een warm bad….een heerlijke wandeling….een massage….luisteren naar rustgevende muziek….sauna….etc. Waarom veeg ik deze dingen dan toch als eerste af van de dingen die ik doe? Je zou toch zeggen dat je die dan als eerste kiest?! Nou, ik niet blijkbaar. Hoe raar is dat?! Ik weet het goed genoeg en toch gebeurt het me elke keer.

De mevrouw die me behandelde had dit meteen door en heeft me iets meegegeven. Naast haar talent om te masseren, bleek ze ook spiritueel begaafd. Dit wist ik helemaal niet. Toch mooi dat zulke mensen dan weer op je pad komen. Ze gaf me een mini beeldje/munt/totem waarop een boeddha staat. Dit moet ik bij me dragen en o.a. wanneer ik het te druk heb of de rust niet kan vinden…erbij pakken, vasthouden…bewust worden van waar je mee bezig bent…en er proberen iets mee te doen.

Ook zou deze totem me kunnen helpen te “beschermen” tegen mensen die op werk of privé teveel negatieve aandacht kosten. Want zulke mensen kosten dan teveel energie. Helemaal waar, want zo’n persoon ben ik ook. Ook brengt het je geluk…nou dat kunnen wij nu wel even gebruiken.

Dit kan voor sommige mensen misschien raar of “zweverig” overkomen. Maar iedereen mag van mij geloven wat hij of zij wilt. Niks is goed of fout als je er zelf een goed gevoel aan overhoudt. Ik heb zelf wel iets met het boeddhisme. Ik ga geen boeddhist worden…maar er zitten aspecten in die mij wel degelijk aanspreken en die ik toe probeer te passen in m’n leven. Ik heb zelf ook iets met spiritualiteit en zie hier ook mooie dingen in. Eigenlijk ben ik iemand die uit allerlei geloven iets pakt en dat samenbrengt in m’n eigen leven zonder echt een God ofzo te eren. Dat dan weer niet.

Namasté

(Een groet die Hindoestaanse mensen elkaar brengen en wij bij de yoga bijvoorbeeld ook altijd.

De letterlijke betekenis is:
“Ik eer de plek in jou waar het hele universum samenkomt. Ik eer de plek in jou waar liefde, waarheid, licht en vrede heerst. Wanneer jij in die plek bent in jou en ik in die plek in mij, dan zijn we één…”)

Bijna weer van start | ICSI-PGD poging 2 (eigenlijk 3)

Het is bijna zover. We mogen a.s. woensdag beginnen met onze volgende poging. De tijd is echt voorbij gevlogen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik nog geen tijd heb gehad om echt stil te staan bij dat het weer gaat beginnen. Heb me lekker kunnen storten op ons huisje en het klussen. We wonen sinds een weekje in ons huis en het bevalt echt enorm goed. Heeeeerlijk om weer een plek te hebben om samen te genieten. We zijn helemaal blij met ons huis.

Woensdag start ik dus met het spuiten van Decapeptyl. Raar, want het is eigenlijk onze 3e poging, maar door de overstimulatie vorige keer staat de teller pas op één poging. En wordt dit dus onze 2e pas. Terwijl ik dit schrijf, bekruipt me wel langzaam weer dat spannende gevoel wat je elke keer hebt. Het zou soms zo fijn zijn om in de toekomst te kijken. Dan konden we zien of het voor ons was weggelegd en dan wist je ook of dit traject nut zou hebben. Dat zou heel wat spanning, teleurstelling, pijn en verdriet schelen. Helaas werkt het zo niet en moet je eerst alles doorstaan…zonder dat je weet wat het eindresultaat is. Dat vinden wij echt het moeilijkste aan dit traject!

We zijn er klaar voor…in hoeverre je dat echt kunt zijn. Maar we gaan ervoor, meer kunnen we helaas niet doen. Positief blijven denken, want als ik geen sprankeltje hoop meer zou hebben, zou ik dit traject ook niet vol kunnen houden. Wonderen bestaan en wie weet ook wel voor ons!!

Telefoontje klinische genetica

Vanmorgen was ik aan het werk en ik had m’n telefoon toevallig aanstaan, omdat ik een telefoontje kon ontvangen van de mensen die in ons nieuwe huis aan het werk zijn. Ineens ging m’n telefoon en ik ging er dus vanuit dat dit een bouwvakker of iemand was. Het was de arts van de klinische genetica met de vraag of ze me even kon spreken. Altijd als ik het woord klinische genetica hoor krijg ik kippenvel, omdat ik daar jaren terug ook de uitslag kreeg van het onderzoek van de ziekte van Huntington. En hoe raar het misschien ook klinkt, ik dacht gewoon even dat ze me ging vertellen dat het ziekenhuis er na al die jaren achter was gekomen dat ze een fout hadden gemaakt. Dat ik de ziekte dus niet zou hebben. Stom, maar waar! Ik had even een paar seconden hoop en trillende benen. Dit bleek dus niet het geval te zijn…helaas.

De arts vertelde me dat ze goed nieuws had, want er was eerder een plek voor onze volgende pgd-poging. Er was iemand uitgevallen en na alle pech die we hadden bij de vorige poging hadden ze ons uitgekozen om eerder te starten. Als we zouden willen natuurlijk, want die keuze maak je eigenlijk altijd nog zelf. Eigenlijk zou ik begin september ’14 starten met het spuiten van de hormonen. Ze vroeg hoe ik het zou vinden als dit een maandje eerder zou zijn. Nou, natuuuuuuuuuurlijk wil ik dat!! Ik zei dat ik eigenlijk niet met Koen hoefde te overleggen, omdat ik zijn antwoord toch al wist. Toch heb ik dat naderhand natuurlijk meteen gedaan en ook hij was heel blij.

Yesssssss we mogen weer eerder beginnen. Klinkt voor sommigen misschien stom of raar dat wij daar zo blij van worden…maar elke week is er eentje. En hopelijk weer iets dichterbij onze wens! Elke maand eerder is in de toekomst langer tijd met ons kind / onze kinderen voordat ik ziek word, als we ooit ouders mogen worden. Nu beginnen we dus begin augustus ’14 al met spuiten. Dat valt ook in onze vakanties, dan zitten we ook in ons nieuwe huisje, dus het komt allemaal prima uit.

Telefoontje planner wachtlijst IVF-afdeling

Zoals ik gisteren al vertelde heb ik maandag contact gehad met de arts. Ik was na alles toch redelijk boos en teleurgesteld. De overstimulatie, geen punctie gehad en de poging zo voorbij. Daarnaast natuurlijk wéér op de wachtlijst voor 6 maanden. Daar had ik echt geen zin in. Dus ik heb dit maandag ook bij arts weer aangegeven. Zij leven ook erg mee en vinden het vooral voor PGD-patiënten ook vervelend en jammer dat wij elke keer 6 maanden moeten wachten. Mensen die het gewone IVF-traject volgen hoeven niet zo lang te wachten. De arts was het zeker met me eens dat mensen die geen punctie gehad hebben voorrang moeten krijgen op andere patiënten. Ze belooft dit te gaan bespreken met de planner van de afdeling. Woensdag zou ik worden teruggebeld.

Gister zijn we elkaar dus misgelopen bij het contact zoeken. Ik ben nu wel aan het werk, maar ik heb toch zelf even gebeld vandaag. Ik wilde niet dat we elkaar weer mis zouden lopen. De planner die ik moest hebben, was momenteel in gesprek en zou mij later even terugbellen. Net eindelijk een telefoontje van haar gehad. M’n hart klopte meteen in mijn keel. Had ik het gister nog met Koen over dat onzekerheid in dit traject het zwaarste is vanalles. We weten dan nu liever dat we weer 5-6 maanden moeten wachten, dan dat we in onzekerheid verkeren. Dat maakt je zo onrustig!!

De planner was erg meegaand en zei dat ze erg haar best had gedaan voor ons. We zijn in september namelijk alweer aan de beurt. Als er eerder plek is, doordat er iemand uitvalt, belt ze mij meteen. Dan kan ik op dat moment nog beslissen of het ons uitkomt. Begin september mag ik alweer beginnen met spuiten. Joepieeeeeeee, dat is echt een meevaller. Had ik niet verwacht!!

Ben nu achteraf toch erg blij dat ik “boos” en kristisch ben geweest en dit allemaal aangegeven heb bij de arts. Zo zie je maar weer, daar moet ik Koen dan wéér geijk in geven, als je je mond niet opentrekt gebeurt er niks. Ik heb er nu op een nette, duidelijke manier iets van gezegd en nu ineens kan het allemaal wel eerder. Jaaaa, soms hebben mannen ook gelijk en ik leer steeds vaker dat je gewoon ergens iets van moet zeggen. Zo ben ik normaal niet zo snel. Maar elke maand of week eerder, is er toch weer eentje.

Ik merk meteen dat de kriebels weer terug zijn in m’n buik. Eerst moet ik sowieso twee maanden medicijn- en hormoonloos zijn, dus vóór die tijd zal er toch geen telefoontje zijn dat er eerder een plaats is. We gaan ons nu eerst richten op ons nieuwe huis. De batterij even opladen, vooral veel positieve energie op doen en dan kunnen we er hopelijk in september weer vol tegenaan.

Update na de overstimulatie

Sinds het weekend ben ik me elke dag beter gaan voelen. Langzamerhand steeds wat beter. Eindelijk, ik heb vorige week regelmatig gedacht dat er te weinig vooruitgang in zat. Altijd als ik me ziek of niet fit voel, waardeer ik het weer des te meer als ik me wel goed voel. De buikpijn is er zeker nog, vooral bij beweging of schokken, zoals tijdens het autorijden. De rest van de klachten zoals duizeligheid, misselijkheid en hoofdpijn zijn ook bijna allemaal verdwenen. Ben ik echt blij om!!

De laatste dagen heb ik alweer wat kleine dingen geprobeerd te doen en dat ging gelukkig steeds beter. De arts gaf ook aan dat het wel even kan duren tot ik helemaal opgeknapt ben. Ik ben echt géén typ om zo de hele dag thuis te zijn…pfff echt niet.Ik hou van gezelligheid, bezig zijn, leuke dingen doen en heb gewoon een actief, druk, leuk leven. En als je dan zo bijna drie weken thuis moet doorbrengen…liggend op de bank…is dat helemaal niks voor mij. Als ik me dan zo slecht voel als in het begin, vind ik het wel fijn om te liggen. Na een paar dagen heb ik alles wel gezien en gehad. Gelukkig heb ik veel bezoek gehad van lieve mensen en dat was héél fijn. Even afleiding doet mij altijd wel goed.

Morgen ga ik weer werken, ga het gewoon proberen. Eindelijk, want ik heb mijn lieve kids echt enorm gemist na twee weken vakantie en meer dan twee weken ziek thuis. Het is altijd een nadeel om in zulke gevallen juf te zijn, want je kun niet half fit zijn. Mensen die bijvoorbeeld op kantoor werken o.i.d. kunnen nadat ze ziek zijn geweest, even wat rustiger doen of andere taken verrichten binnen het werk. Als leerkracht heb je geen keus, want er springen morgen weer 25 kids rond. Maar ik klaag niet hoor, helemaal niet…ik hou van m’n vak en van m’n kids. En ik kan niet wachten tot het weer morgen is.

Vandaag of morgen zou ik nog een telefoontje krijgen van het ziekenhuis over de wachtlijst en de volgende poging. Helaas is het vandaag misgegaan met ons contact, want het AZM belde mij net op het moment dat ik hen belde. Omdat het zo lang duurde vanmiddag en ik nog niets gehoord had, wilde ik ze zelf even bellen. Nou constant in gesprek en naderhand had ik een gemiste oproep van het AZM. Irritant! Precies op hetzelfde moment contact gezocht…dat is toch wel heel toevallig. Helaas was het erna 15.30 uur en was het spreekuur voorbij. Morgen hopelijk meer nieuws, ik hou jullie op de hoogte.

To my love, family and friends

Ik heb altijd al geweten dat liefde, familie en vriendschap ontzettend belangrijk zijn. De meeste mensen weten gelukkig al dat dit belangrijke elementen in het leven zijn. Toch veranderde alles toen ik de uitslag kreeg van de ziekte van Huntington, toen heb ik best wat mensen verloren. Ik merkte dat er toen al een duidelijke verdeling zat tussen mensen die er echt voor je zijn en mensen die doen alsof ze er voor je zijn. Ik weet dat je met al je dierbaren veel mooie, leuke en fijne dingen kunt meemaken. Heerlijk om elke keer nieuwe herinneringen te maken samen. Positieve dingen zijn ook niet zo moeilijk om samen te delen, want dat zijn dingen die iedereen wel (her)kent. De negatieve, moeilijke dingen in het leven gaan daarentegen veel lastiger en ingewikkelder.

Omdat ik zelf nogal veel waarde hecht aan interesse tonen, medeleven, steunen, etc. merk ik dat ik zelf die verwachtingen ook heb bij een ander. Ik verwacht dat mensen er ook voor mij zijn…in goede en vooral in slechte(re) tijden. Alleen leuke dingen met elkaar delen is voor mij geen echte diepgaande relatie. Dat is leuk voor even of voor sommige momenten, maar dat zijn niet mensen met wie ik lief EN leed deel. Ik merk dat ik er niet zo goed tegen kan als mensen zo zijn. Ik vind dat een beetje heel egoïstisch zelfs. Zo van..als het mij niet aangaat, hoef ik me er toch niet druk over te maken. Ik merk dat best veel mensen zo bekrompen denken. Niet hardop natuurlijk, maar je ziet en merkt het wel. Hoeveel mensen een vraag stellen omdat het hoort en of gewoon omdat ze over zichzelf willen praten. Hierdoor is bij mijn dierbaren al veel kaf van het koren gescheiden.

Ook nu ik weer even een minder goed moment in m’n leven heb merk ik wie er echt voor me zijn. Ik wil via deze weg nogmaals mijn lieve schatje Koen bedanken die er altijd voor me is, me opvangt, steunt, opvrolijkt en me veel positiviteit geeft!! Daarnaast onze (schoon)ouders die altijd voor ons klaar staan, steunen, meehelpen, bijspringen en waar we altijd van op aan kunnen. Dan natuurlijk al mijn lieve vriendjes, vriendinnetjes en collega’s. Zo fijn om te merken dat jullie aan me denken. Bedankt voor alle bezoekjes, kaartjes, app’jes, telefoontjes, bloemetjes van iedereen. Doet ons zo goed om zoveel steun, warmte en liefde van jullie te ontvangen. Zulke dingen zijn zo enorm waardevol. Ik zou niet weten wat ik zonder jullie zou moeten. Ik hou van jullie en ik wil jullie nooit meer kwijt.

Je merkt pas hoe fijn het is om iets (kleins) van iemand te horen als je zelf in een mindere periode zit, een dip hebt, iets ergs meemaakt of wat dat ook. Een klein gebaar is van onschatbare waarde.

Terug van het ziekenhuis

Ben net terug van het ziekenhuis. M’n moeder en schoonmoeder zijn gelukkig met me meegegaan vanmiddag. Eerst werd er bloedgeprikt. Daarna heeft de assistente me gewogen, bloeddruk en hartslag gemeten. Toen moesten we even wachten op alle uitslagen en totdat de arts tijd voor me had. Omdat ik zo’n last had en ze dat daar meteen door hadden, mocht ik samen met m’n moeder en schoonmoeder in de punctiekamer wachten. Daar kon ik even op een bed gaan liggen. Dat was wel erg prettig. Na een tijdje werd ik naar binnen geroepen. De arts deed een inwendige en uitwendige echo en luisterde naar m’n longen. Gelukkig waren alle uitslagen goed…er is niks raars te zien, er liep geen vocht m’n buik in gelukkig. Ook m’n longen waren schoon. Met de echo is te zien dat alle eiblaasjes er wel nog zitten en nog niet veel kleiner geworden zijn, dus dat zal de druk en pijn ook deels veroorzaken. Ook geeft dat natuurlijk weer druk op de rest van m’n ingewanden. Een grote tros paaseitjes heb ik in m’n buik.

Het enige waar de arts zich zorgen om maakte was dat mijn hartslag en bloeddruk erg hoog waren. Ze verwachtte dat dit ook deels door de spanning kwam. Dus ze wilde dat ik nog even terug ging liggen op het bed, even probeerde rustig te worden en daarna wilde ze mijn bloeddruk en hartslag nogmaals meten. Ik probeerde me te ontspannen, wat nu wat beter ging…omdat er in ieder geval nu niks ernstigs aan de hand was. Daarna bij de volgende meting bleek m’n hartslag en bloeddruk weer wat lager te zijn. Gelukkig!

De arts geeft aan dat ik niet hoef te blijven..ik hoef niet worden opgenomen…joepieeeee ik mag weer naar huis. Ik had voor de zekerheid wel al m’n spullen al gepakt en meegenomen, voor het geval ik toch daar moest blijven. Ik moet wel rustig aan moet doen en veel blijven drinken. Ze geeft aan dat het wel even kan duren tot ik hersteld ben.

Ondertussen ben ik weer thuis. De pijn is niet weg, maar weet nu wel dat ’t niks ernstigs meer is. Ze spreekt af om me maandag nog even te bellen om te kijken hoe ’t gaat. Ben heeeeel blij dat ik het weekend in ga en gerustgesteld ben..een weekend samen met m’n twee schatjes.

Telefonisch consult

Zoals afgesproken heeft de arts me net gebeld. Ze vroeg naar m’n klachten en vond het raar dat ik nog steeds zoveel last heb van alles: buikpijn, opgeblazen, misselijk, duizelig en soms benauwd. Ze wil me graag even zien, omdat ze zo via de telefoon geen conclusies kan trekken. Ze wil dat ik z.s.m. naar het ziekenhuis kom. Daar gaan ze bloedprikken en een echo maken om te kijken hoe het gaat. Als m’n waardes te hoog zijn, wil ze me misschien opnemen. Maar daar ging ze nu nog even niet vanuit. Maar de kans was zeker aanwezig. Spannend dus, hopelijk valt het allemaal mee!

Einde oefening | ICSI-PGD | Poging 2

Vanmorgen zoals afgesproken het ziekenhuis gebeld, omdat m’n klachten nog niet weg waren. Ik had steeds last van m’n buik, een hele rare pijn, een weeïg gevoel, alsof m’n buik blauw was. Kon ‘m amper aanraken. De assistente regelde dat ik vanmorgen om 10.20 uur al terecht kon bij de arts. Gelukkig dat ik eerder kon komen. Als er dan extra onderzoek o.i.d. plaats moest vinden konden ze dat nog doen. Gelukkig had ik gistermiddag al naar m’n werk gebeld om door te geven in welke situatie ik me bevond en dat ik niet goed wist wat ik ermee aan moest. Hij gaf aan dat hij gewoon een vervanger zou regelen voor de hele dag en dan moest ik maar even kijken hoe laat ik dan naar het ziekenhuis zou gaan.

Deze keer weer samen met m’n moeder daarnaar toe, omdat Koen een hele belangrijke werkdag had die hij niet zomaar kon missen. We gingen er ook vanuit dat we niets geks te horen zouden krijgen. De IVF-arts was niet alleen, maar een gynaecoloog in opleiding vergezelde haar. Na een kort gesprekje waarin m’n klachten besproken werden, mocht ik me uitkleden en komen liggen. Toen volgde de echo. Ze zouden vandaag een FM (= follikelmeting) doen. Dan kijken ze hoeveel eiblaasjes er klaar liggen in je eierstokken en hoe groot ze zijn. Ik voelde rechts al flinke pijnscheuten toen ze met de echokop bewoog…iets wat ik eerder nog niet zo had gevoeld. De artsen bleven maar draaien, kijken, meten en tellen. Elke keer opnieuw. Ze keken elkaar ook een aantal keer aan en ze waren mij iets te stil. Ze gaven aan dat er veel klaar lagen. Oh dacht ik nog, dat is mooi…als er veel klaar liggen, zijn onze kansen misschien ook wel groter. Ik mocht me weer aankleden en zij waren nog steeds muisstil. Ik kon echt een speld horen vallen. Ik ging zitten en mijn hart klopte in m’n keel. Ze gaven aan dat het niet goed was. Ik had overstimulatie, ik had aan de rechterkant al meer dan 17 eiblaasjes zitten en aan de linkerkant ook meer dan 7. Dat betekent dat het samen al meer dan 24 eiblaasjes zijn en dat zijn er veel te veel. Je mag maximaal 20 eitjes hebben, want dan wordt het echt gevaarlijk. Ik dacht dat ze nu ging zeggen dat ik opgenomen zou worden in het ziekenhuis i.v.m. de overstimulatie en dat de punctie eerder zou zijn dan vrijdag. Helaas vertelde ze dat het echt veel te gevaarlijk zou zijn om door te gaan. Er gaat geen punctie plaatsvinden en de poging is voorbij…

Ik barst in tranen uit, dit is toch niet te geloven. Ik kan niet stoppen met huilen. Toch dwing ik mezelf dat ik me moet herpakken, want ik heb nog allerlei vragen. De artsen knikken medelevend en leggen uit dat ze het niet aandurven. Omdat ik nu al zoveel klachten heb, verwachten ze dat die alleen maar toenemen en dat is te gevaarlijk. Als ze er te laat bij zijn en je overstimulatiesyndroom hebt, word je zo een paar weken opgenomen in het ziekenhuis, dan word je echt heel ziek. En dat willen ze voorkomen.

Het is of de grond onder m’n voeten vandaan zakt. Dit had ik niet verwacht, echt niet. Ik heb zeker heel vaak aan overstimulatie gedacht, omdat m’n klachten erop leken. Het is net of ik het al die tijd al geweten heb…mijn voorgevoel klopte dus. Ik riep namelijk al bijna een week dat ik het gevoel had dat er iets niet goed zat. Ik ken m’n lijf goed genoeg om te weten als er iets anders is dan anders. Heb zelfs meerdere malen tegen Koen verteld wat hij allemaal mee moest nemen als ik in het ziekenhuis zou belanden. Dat is gelukkig niet gebeurd, maar dat kan nog steeds gebeuren.

Advies is dat ik rust moet houden, echt rustig aan moet doen. Ik vraag wat er verder nog moet gebeuren dan, hoe gaan die eiblaasjes nu weer weg?? Ik krijg het warm en word heel duizelig. Ze geeft aan dat ik nog 10 dagen Decapeptyl moet blijven spuiten elke ochtend. Die houdt je cyclus tegen. Daarnaast krijg ik ook voor 10 dagen pillen mee die zorgen dat je blaasjes niet meer doorgroeien en dat er over ongeveer 12 dagen een menstruatie optreedt. Ze spreekt ook met me af dat ze me vrijdag even belt om te kijken hoe het met me gaat. Ook vraag ik meteen aan haar of m’n poging nu voorbij is…telt deze ook als een echte poging? Ze geeft aan dat dit gelukkig niet zo is, want er is pas een poging als er een punctie plaatsvindt. Ze vertelt ook meteen dat het helaas wel zo is dat ik weer op de wachtlijst geplaatst ga worden. Dat meen je niet…ik kan niet geloven wat ik hoor. Zo moet je 6 maanden wachten op je 2e poging en zo is in één klap voorbij. Ze zegt wel dat ze gaat proberen om ons ergens tussen te plaatsen, maar ze kan helaas gen garanties geven. Ze zegt dat het ziekenhuis binnen drie weken contact opzoekt om te vertellen wanneer m’n volgende poging is.

Zodra ik de spreekkamer uitloop, begin ik als een klein kind te huilen en kan ik niet meer stoppen. Ik kan niet geloven dat dit ons nu weer gebeurt. We hebben al zo vaak pech, wanneer houd het nu eens op?! Tot vanmorgen nog verwacht je binnen 3 weken te weten of je zwanger bent en nu is het ineens weer voor onze voeten weggeschopt. Ik weet dat ik positief moeten blijven, dan kan ik ook echt meestal héél goed. Alleen nu ben ik het even helemaal kwijt…ik weet het niet meer…

Moederdag

Vandaag is het Moederdag. Een dag die ik de laatste jaren met een ander gevoel beleef. De afgelopen weken kon ik er helaas niet om heen…alle reclames en winkels staan al lange tijd in het teken van Moederdag. Ik merk dat het elk jaar moeilijker wordt om hiermee om te gaan. Het is zo confronterend als je teksten ziet staan met “voor de liefste mama”. Ik kan sowieso niet goed tegen het woordje “mama” de laatste tijd. Als ik het hoor, word ik emotioneel en meteen bekruipt me een onzeker gevoel…zal ik ooit mama worden? Vanmorgen opende ik Facebook en meteen zag ik alleen maar teksten en foto’s over Moederdag. Ik weet dat mensen hier niet bij nadenken als ze zoiets posten op Facebook, maar het is wel heel moeilijk voor de meiden die ook heel graag moeder zouden willen zijn. Ik voel echt steken in m’n hart, een brok in m’n keel…ik ben jaloers, héél jaloers op alle mama’s. Ik wil ook zo graag moeder worden. Een paar meiden schreven op Facebook dat moeder zijn het mooiste is wat hun ooit is overkomen, een droom is…jaaaaa dat weet ik nu wel…dat snap ik zelf ook wel. Het lijkt net of onze hond dit aanvoelt, want ze komt meteen op m’n schoot liggen en nestelt zich heerlijk tegen me aan…nou dan knuffel ik maar extra veel met mijn “kleine vervangende baby”. Angst en onzekerheid overheerst, wanneer is het onze tijd??

Mijn hele omgeving bestaat uit mama’s en mama’s-to-be en dat maakt het niet makkelijker. Eerst kon ik er nog voor weglopen of m’n kop gewoon simpelweg in het zand steken. Nu is dat anders, want de confrontatie van mama’s, papa’s en baby’s is overal om ons heen. Ik gun mijn familie, vrienden en vriendinnen zeker het geluk van een kindje…maar ik gun het ons ook. Ben altijd héél blij voor iedereen, want ik hou enorm veel van al m’n dierbaren. Tegelijkertijd ben ik bang dat we kinderloos blijven en dit mooie wonder nooit mogen ervaren.

Een bijzonder woord wil ik ook even richten tot m’n lieve zusje en haar gezin. Zij is moeder is van 3 prachtige meiden, maar ze heeft er helaas eentje moeten afgeven. Hoe vreselijk en oneerlijk moet dat ook zijn! Dikke knuf voor haar en alle mensen die hetzelfde moeten meemaken op zulke dagen. Dit hoort niet en dit mag niet.

Dus alle meiden die ook heel graag mama zouden willen zijn , maar bij wie dat niet zo vanzelfsprekend is, wil ik een hart onder de riem steken. Blijf, hoe moeilijk ook, positief. Wonderen bestaan…wie weet ook wel voor ons. Houd moed! Ik probeer het ook, want vergeet niet “NEVER LOSE HOPE…”

Pfffff voel me niet goed | ICSI-PGD | poging 2

Jeeeeetje, ik voel me alles behalve goed. Ben maandag dus begonnen met het spuiten van Gonal-F en sinds die avond voel ik me niet top. Ik had al eerder wat hoofdpijn van de Decapeptyl en dat hoort daar ook bij. Maar ik voel me sinds maandagavond slecht, héél slecht. De eerste paar dagen dacht ik dat ik gewoon even moest wennen, maar het wordt er helaas niet beter op. Ik heb abnormaal veel hoofdpijn, duizelig, misselijk en uiteraard ook last van m’n buik. Als je in dit traject zit, mag je helaas alleen Paracetamol gebruiken en verder geen andere pijnstillers. Nou, dat heb ik gedaan…elke dag 4x 2 Paracetamol. Normaal werkt zoiets bij mij wel, maar nu dus echt niet. Het geeft niet eens wat verlichting. Ik lijk wel een zombie en zo voel ik me ook. Alsof ik door een tractor overreden ben. Gewoon grieperig, maar dan erger en anders. Ik heb wel gewoon (gezellige) dingen gedaan. Ik heb nu meivakantie en daar wil ik wel van genieten. Helaas de laatste dagen met flink wat klachten. Deze klachten had ik helemaal niet toen ik Fostimon gebruikte. Raar, maar waar!

Vandaag na lang twijfelen toch weer even het ziekenhuis gebeld. Ik merk aan mezelf dat ik vaak lang, volgens Koen TE lang wachten met zulke dingen. Hij zei gister al dat ik het ziekenhuis even moest bellen. Jaaa, dan ben ik toch eigenwijs en hoop ik dat het vanzelf over gaat. Gelukkig kun je het AZM tegenwoordig ook bereiken tussen 8.30-10.00 uur en niet alleen tussen 14.00-15.30 uur. Al die tijden vallen onder werktijd en dat is niet ideaal als je een klas vol kids achter moet laten, soms zelfs een half uur, om een IVF-verpleegkundige te spreken. Omdat ik toch “bang” ben voor overstimulatie, heb ik ze toch even gebeld vanmorgen.

De IVF-verpleegkundige geeft aan dat ze niet goed weet wat ze hiermee moet, dus ze overlegt ze met de IVF-arts en belt me z.s.m. even terug. Een klein uurtje later gaat de telefoon en heb ik de IVF-arts zelf aan de telefoon. Ze vraagt me nogmaals naar m’n verhaal en klachten. Ze geeft aan dat normaal gesproken de hoofdpijn echt bij Decapeptyl hoort en het juist zou moeten verminderen nu ook ik Gonal-F spuit. Ik geef aan dat het tegenovergestelde het geval is. Ze denkt niet meteen aan overstimulatie, omdat dit misschien nog te vroeg is. Ze denkt nu dat ik heftig reageer op deze hormonen en dat het bijwerkingen zijn. Ze vraagt of ik het nog volhoud of liever vandaag nog even langs wil komen voor een echo. Ik geef aan dat ik het wel probeer uit te houden tot aan de afspraak a.s. maandag. Ze vertelt dat wanneer het niet gaat dit weekend of verergert ik maandagochtend vroeg meteen de afdeling moet bellen. Dan kan ik misschien eerder komen, want mijn afspraak staat eigenlijk pas op maandagmiddag om 16.20 uur. Dat vond zij laat, omdat ze anders nog wat meer onderzoeken bij me konden doen dan. Dus afwachten maar en hopelijk kan ik het uitzingen tot maandagmiddag. Meer kunnen we niet doen.

Prikinstructie Gonal-F

Gisteren na het consult bij de arts in het AZM, moest ik naar de apotheek daar om Gonal-F op te halen. Zoals ik al eerder aangegeven heb, gebruikte ik bij mijn vorige poging Fostimon om te stimuleren. Daar reageerde ik eigenlijk ook wel goed op. Maar de arts gaf aan dat dit sinds januari ’14 weer veranderd is. Dan bepaalt de overheid hoeveel geld er vrij komt en bepaalt het ziekenhuis zelf wat ze daarmee inkopen. Vorig jaar was het budget blijkbaar kleiner en hebben ze uit financiële noodzaak Fostimon moeten gebruiken. Maar dat was echt een héél gedoe elke keer, omdat je alles zelf klaar moest maken. Je moest dan ampullen met poeder en vloeistof mengen, om zo je spuit klaar te maken. Daar was je zo tien minuten mee bezig elke ochtend. Ik was dan erg blij met het feit dat Koen zelf ook dokter is en er “verstand” van heeft. Ik vond het wel een veilig idee dat hij de eerste paar keren meekeek hoe ik het ervan af bracht. Je krijgt dan 1x een prikinstructie in het ziekenhuis en dan word je met je hele pakket naar huis gestuurd en dan kun je het vanaf dat moment zelf uitzoeken. Ik denk dat daar wel risico’s aanzitten als je de mensen zoiets zelf laat klaar maken. Dus het idee dat ik nu Gonal-F mag gaan gebruiken lijkt me erg prettig, omdat dit veel gebruiksvriendelijker is. Ben benieuwd…

Dus ik mag nadat ik alles heb opgehaald bij de apotheek van het AZM terug komen naar de IVF-afdeling om even prikinstructie te krijgen van een assistente. Ze hebben daar een apart kamertje voor. Omdat ik spullen al bij me heb, mag ik ook meteen echt spuiten. Iedere patiënt moet een andere hoeveelheid spuiten, bepaald door de arts. Ik moet meteen het hoogst aantal spuiten, nl. 225 eenheden.

——————————————————————————————————————-

Hieronder een korte samenvatting van de prikinstructie van Gonal-F.



Wat moet je doen voorafgaand aan de injectie?
• Haal de Gonal-F®-pen uit de koelkast om op kamertemperatuur te komen.
• Leg het volgende klaar:
– een wegwerpnaaldje
– een naaldenemmer
• Was je handen met zeep.

Het instellen van de dosis
• Neem de pen uit de verpakking en haal de dop eraf. Het is niet nodig de tip te ontsmetten.

• Pak een wegwerpnaald, haal het beschermpapiertje eraf en draai de naald vast.

• Draai de dosis naar het aantal eenheden dat voor jou is afgesproken (zwart venster in rode pijl).

• Controleer het aantal eenheden.
• Haal de buitenste dop van de naald af en gooi deze dop weg. Haal het binnenste dopje van de naald af en gooi dit ook weg.

De injectie
• Pak een huidplooi van de buik. Het is niet nodig om de huid eerst te ontsmetten.
• Neem de spuit en prik snel, loodrecht in de huid. Zorg ervoor dat de hele naald in de huid zit.
• Druk de spuit met de injectieknop in drie à vijf seconden helemaal leeg. Trek daarna de naald loodrecht en snel weer uit de huid.

• Soms bloedt het een beetje. Dit is niet erg: de Gonal-F® is er niet uitgebloed. Druk de plaats van de injectie met een watje dicht en plak er zo nodig een pleister op.
• Draai het naaldje van de pen af. Gooi het naaldje in de naaldenemmer. Een volle emmer klik je dicht en inleveren bij je apotheek.

• Plaats de dop terug op de pen en plaats de pen in de koelkast.

Onvoldoende Gonal-F® in de pen voor een volledige dosis?
Als er niet voldoende medicatie voor een volledige dosis in de pen meer is, zal er in het venster zichtbaar zijn hoeveel eenheden u van de volgende pen moet gebruiken. Bijvoorbeeld: u gebruikt 150 eenheden per dag. U heeft uw pen dus ingesteld op 150. U begint met spuiten maar kunt op een gegeven moment niet meer verder drukken (de stamper blokkeert). In het venster staat er 50. Dit betekent dat u al 100 eenheden heeft ingespoten en dat u nog 50 eenheden met een nieuwe pen moet spuiten.

Startecho AZM | ICSI-PGD | 2e poging

Gisteren ben ik dus naar het ziekenhuis geweest voor de startecho. Meestal moet je hiervoor komen als je ongeveer twee weken Decapeptyl aan het spuiten bent. De Decapeptyl heeft je cyclus (als het goed is) dus stil gelegd.
Koen kon helaas niet mee, want die heeft het super druk op het werk en hij kan niet zomaar vrij nemen elke keer. Deze keer is m’n moeder weer meegegaan. Vind zelf de rit er naar toe te lang om die alleen te doen. Dan is het wel fijn en gezellig dat m’n (schoon)moeder, zus of een vriendin meegaat i.p.v. Koen. Gister waren we mooi op tijd en ook snel aan de beurt. Ik heb altijd kriebels in m’n buik zodra ik het AZM binnen kom lopen. Het blijft elke keer toch wel spannend. Gelukkig had ik “mijn favoriete” arts, die heel lief en begripvol is. Ze zijn allemaal heel aardig hoor, want je weet nooit wie je van tevoren krijgt, maar heb toch een voorkeur voor haar.

Na een kort gesprekje vraagt ze me om in de “beruchte stoel” te gaan liggen..haha. Altijd een moment dat je even over je schaamte heen moet stappen, maar dat is al snel voorbij bij mij. Je raakt er aan gewend, hoe raar dat ook klinkt. Met een vaginale echo controleert ze of alles in orde is. Ze geeft aan dat het baarmoederslijmvlies goed dun is. Ook kijkt ze in de eierstokken of daar al eiblaasjes klaarliggen. Dit blijkt gelukkig het geval te zijn, aan elke kant liggen al 6 eiblaasjes klaar. Vorige keer had ik er maar 4 in totaal klaarliggen bij de startecho en nu dus al 12 stuks. Ze is erg tevreden, dus ik mag me weer aankleden en komen zitten. Hopelijk blijft dit zo doorgaan en groeien die eiblaasjes (= follikels) ook voldoende door. Blijft spannend dus!

Ik moet nu volgende week maandag weer terug voor een echo en fm (= follikelmeting). Ze gaan dan kijken of die eiblaasjes die er nu liggen al gegroeid zijn en of er misschien nog bijgekomen zijn. Dan moet ik volgende week woensdag ook weer terug. Ik vraag haar of we alvast kunnen door plannen met de echo’s, zodat ik op het werk ook wat kan regelen. Ze geeft aan dat ze dat niet doet, omdat ze volgende week woensdag even kijkt…misschien is volgende week vrijdag je punctie al wel. Uhhh ik zeg ook echt: “Huh, punctie, dan al??” Ze moet lachen en vraagt of ik ervan schrik.” Jaaaa, ik schrik daar zeker van, want bij mijn vorige poging ben ik bijna twee weken langer bezig geweest met stimuleren”. Ze geeft aan dat dit komt doordat we nu met Gona-F werken en vorige poging was dat Fostimon. Brrrr, wil nog even niet aan die punctie denken!

Even bezorgd

Ik spuit momenteel al 10 dagen Decapeptyl. Het viel me tot op heden enorm mee. Ik had alleen last van hoofdpijn en opvliegers, maar dat was eigenlijk prima te doen. Afgelopen zaterdag heb ik m’n laatste pil genomen. Gisteren ineens kreeg ineens een heel raar, pijnlijk gevoel…precies zoals het voelt wanneer ik mijn menstruatie krijg. Alleen zou dat eigenlijk niet zomaar moeten kunnen, omdat Decapeptyl je cyclus stopzet. Toch bleek ik gelijk te hebben, want ik (en veel vrouwen met mij :P) kennen hun lijf gewoon goed. Dus ik kreeg gisteren (dag 9 Deca) inderdaad last van bloedverlies.

Mijn eerste poging is alweer bijna een jaar geleden en ik weet dat echt niet meer allemaal precies, dus ik twijfelde meteen of dit wel normaal was. Hoorde dit er al bij? Ik maakte me een beetje ongerust…zou ik misschien verkeerd spuiten? Op zulke momenten schieten er allerlei gekke gedachtes door je hoofd. Vandaag toch even wat rondgevraagd bij vriendinnen en die ook in de mmm zitten en die verhalen waren zeer wisselend. Niemand wist het precies.

Dus toch maar even het ziekenhuis gebeld. Helaas moest ik wachten tot het telefonisch spreekuur wat pas om 14.00 uur begon. De IVF-verpleegkundige hoorde mijn verhaal aan en stelde me eigenlijk meteen gerust dat het geen kwaad kan om bloed te verliezen. Sommige meiden hebben dat helemaal niet, anderen weer wel. Het is gewoon een soort doorbraakbloeding die niks te betekenen heeft. Gelukkig!!!
Het grappige is dat ze me meteen herkende en bijvoorbeeld m’n geboortedatum uit haar hoofd wist. Ook vroeg ze meteen hoe het ging en gaf ze aan dat ik paracetamol moest nemen als het niet meer ging met de hoofdpijn. Ze zei: ‘Ja, het is voor jullie allemaal al zwaar genoeg en kun je zulke pijn er niet bij hebben, dus gewoon een pilletje nemen als je het niet volhoudt.’ Ze zijn daar zo lief, behulpzaam en medelevend…dat is echt fijn. Je kunt daar altijd terecht voor vragen, onduidelijkheden of gewoon een praatje.

Zooooo en nu ben ik weer helemaal gerust gesteld gelukkig. Op naar de startecho a.s. maandag 5 mei, we zijn erg benieuwd. Spannend weer! Dus maandag horen jullie weer meer.